De beste rollen van Hollywoodactrice én SAG-laureaat Sally Field

Sally Field, 76 ondertussen, veroverde vanaf het eind van de jaren zestig de harten van het publiek als pittige Californische tiener in de tv-serie ‘Gidget’ en als een non die ontdekt dat ze kan vliegen in de sitcom ‘The Flying Nun’. Maar ook Hollywood ontdekte Field al snel. Haar eerste films waren populaire komedies die ze met haar partner Burt Reynolds draaide, zoals ‘Smokey and the Bandit’ en ‘Hooper’. Haar doorbraak als dramatische actrice kwam er met ‘Norma Rae’ (1979), een oprecht drama met een sociaal hart over een arbeidster die de verschrikkelijke arbeidsomstandigheden aanklaagt in een textielfabriek in het zuiden van de VS. Met haar geëngageerde vertolking als vakbondsleidster Norma Rea in deze film van Martin Ritt won Fields niet alleen de prijs voor beste actrice op het Filmfestival van Cannes maar mocht ze ook met een felbegeerd Oscarbeeldje naar huis.

Een tweede Oscar voor beste actrice volgde al snel met ‘Places of the Heart’ (1984), een ruraal drama over een jonge weduwe die in het racistische Texas van de jaren dertig de kop als boerin boven water weet te houden dankzij de hulp van een zwarte arbeider (Danny Glober). Hoewel regisseur Robert Benton ook een Oscar won voor zijn scenario, is het toch vooral Field die toen bij de Oscars over de tong ging omwille van haar acceptatiespeech. De actrice werd jarenlang bespot omdat vele vonden dat haar toespraak – “The first time I didn't feel it, but this time I feel it. And I can't deny the fact that you like me...right now...you like me!” - veel te zelfvoldaan was. Field maakte een humoristische verwijzing naar een van haar dialogen uit ‘Norma Rae’, maar veel mensen hadden die link niet door. Maar Field kon ook om zichzelf lachen want later herhaalde ze haar uitspraak in een reclame voor de Charles Schwab bank.  

In 1989 schitterde Fields naast Hollywood leading ladies zoals Dolly Parton, Shirley MacLaine, Daryl Hannah en Julia Roberts in ‘Steel Magnolias’. Deze tragikomedie, in een regie van Herbert Ross, speelt zich af in een stadje in Louisiana waar het een diverse groep vrouwen volgt die mekaar kennen van het plaatselijke schoonheidssalon. Daar komen ze samen om met elkaar te praten over mannen, de menopauze, manicure en het huwelijk. Het sentiment neemt volgens sommige critici soms de overhand, maar onder meer Fields no-nonsens vertolking als een moeder die een conflict krijgt met haar eigen dochter (Roberts) omdat die per se een kind wil ondanks het feit dat ze diabetisch is, houdt de pit erin.

Ook in ‘Mrs. Doubtfire’ (1993) vertolkte Sally Fields een opmerkelijke hoofdrol, al weet elke rechtgeaarde filmliefhebber dat de trekpleister van dit komische drama Robin Williams is. Williams zette hier een van zijn meest besproken rollen neer als Daniel Hillard, een gescheiden man die zich als vrouw gaat verkleden en zich als huishoudster gaat uitgeven om toch maar bij zijn kinderen te kunnen zijn. Ondanks al de lof die Williams voor zijn vertolking kreeg, staat deze film van ‘Home Alone’-regisseur Chris Columbus er ook dankzij de performance van Fields als Miranda, de ex van Daniel die hem als oppas in huis gaat nemen terwijl ze nooit vermoedt dat het haar gewezen man is. In een recente documentaire over de inmiddels overleden Robin Williams is juist te zien hoe veeleisend de rol voor Fields was, aangezien de acteur altijd onvoorspelbaar was en vaak improviseerde op de set.

Hoewel Sally Field in het werkelijke leven slechts tien jaar ouder is dan Tom Hanks, speelde ze in het met zes Oscars bekroonde komische drama ‘Forrest Gump’ (1994) toch de moeder van zijn personage, een sukkel uit Alabama die een invloed gaat hebben op de loop van de wereldgeschiedenis – van footballster en held in Vietnam tot Watergate-onthuller. Forrest, hij heeft een IQ van 75 en draagt een beugel om zijn benen, is opgevoed door zijn alleenstaande moeder. En terwijl zijn moeder een pension runt voor toeristen die op doorreis zijn, heeft ze hem ook opgevoed met de idee dat hij niet anders dan iemand anders is en dat “het leven is als een doos chocolaatjes, je weet nooit wat je gaat krijgen”. Net die quote wordt ook de levensleuze van Forrest, waardoor hij in zijn kansen en het toeval blijft geloven en hij bijvoorbeeld de jonge Elvis de inspiratie zal geven voor zijn befaamde dansstijl.

In de jaren 2000 ging Sally Field opnieuw wat meer voor de televisie werken. Zo stak ze ook enkele Emmy’s op zak voor haar rol in het medische drama ‘ER’ en de ABC-serie ‘Brothers & Sisteers’. Toch liet ze ook het filmwerk niet links liggen. Voor haar gedenkwaardige bijrol in Steven Spielbergs ‘Lincoln’ (2012) – Fields vertolkt de emotioneel gekwelde vrouw van Abraham Lincoln, Mary Todd Lincoln - sleepte ze zelfs een Oscarnominatie in de wacht. Field lobbyde hard voor de rol, kwam zelfs 11 kilo bij en deed uitgebreid onderzoek om de complexe first lady vast te leggen, die volgens moderne waarnemers mogelijk leed aan een bipolaire stoornis. Plus: met een hyperperfectionist als Daniel Day-Lewis in de rol van de 16^de president van de VS, moet je wel alles uit de kast halen. Spielberg liet Field trouwens lang in het ongewisse of ze de rol ook zou krijgen, maar na een twee uur lange improvisatiesessie met Day-Lewis kreeg ze toen ze naar huis reed het verlossende telefoontje van beide heren die haar tegelijk vroegen: “Wil je onze Molly zijn?”.

Net in die ‘Lincoln’-periode ging Field, een felle voorstander van homo- en vrouwenrechten (haar zoon is homoseksueel), ook door een moeilijke periode in haar leven. Haar moeder, de actrice Margaret Field, was pas aan kanker overleden en ze werkte toen ook aan haar memoires ‘In Pieces’. Net in dat boek onthult ze hoe ze als kind lange tijd seksueel misbruikt is geweest door haar stiefvader, de acteur en stuntman Jock Mahoney, iets wat ze pas tegen haar zieke moeder onthulde toen ze een diner voor haar aan het klaarmaken was net nadat ze te horen had gekregen dat ze de rol voor ‘Lincoln’ had te pakken.