Bestaan deze wezens echt ?

Cryptiden zijn schepsels waarvan het bestaan niet erkend wordt wegens gebrek aan onomstotelijk wetenschappelijk bewijs. Serieuze wetenschappers lachen er doorgaans hard om, maar toch zijn er volgens heel wat mensen redenen genoeg om de vaak monsterachtige volksverhalen en stadsmythes serieus te nemen. Deze meestal angstaanjagende en bizarre wezens tarten elke logica en spreken bovendien heel sterk tot de verbeelding. Ze zijn het onderwerp van talloze films, documentaires, boeken en zelfs liedjes. Ze zijn ingebakken in onze cultuur. Of deze wezens nu echt bestaan of bestaan hebben, heeft geen belang. Zelfs al zou het onomstotelijk vast komen te staan dat bijvoorbeeld het monster van Loch Ness, de meest beroemde en zelfs legendarische cryptide, niet zou bestaan... dan nog zou de legende voortleven bij tal van cryptozoölogen en 'believers'. Wij gingen op zoek naar de tien meest tot de verbeelding sprekende cryptiden.

De beroemdste, maar daarom nog niet de meest waarschijnlijke cryptide is Nessie, of het monster van Loch Ness, het grootste en diepste zoetwatermeer van Groot-Brittannië. Alle beschrijvingen wijzen op een plesiosaurus (normaal gezien 70 miljoen jaar geleden uitgestorven): 5 à 6 m lang, met een lange nek en een klein hoofd. Er zijn reeds duizenden waarnemingen van het monster van Loch Ness geweest, te beginnen vanaf 565 na Christus, toen Sint-Columba een groot schepsel in het loch gezien zou hebben. In 1933 werd de eerste foto van het monster genomen. In 1972 filmde een ploeg van de Amerikaanse Academie voor Toegepaste Wetenschappen met een onderwatercamera de vin van een zeer groot dier. Een tweede onderzoek in 1975 van de Academie bevestigde dat. Maar de beroemdste foto van het monster, in april 1934 gemaakt door de Londense gynaecoloog Kenneth Wilson, bleek 60 jaar later een vervalsing te zijn. In 1960 filmde een Engelse luchtvaartkundige een donkere vorm, maar de luchtmacht concludeerde dat het om een levenloos object ging. In 1994 stelden wetenschappers ook formeel dat er in het loch te weinig vis zit om zo'n groot beest te voeden. En recent sonaronderzoek in opdracht van de BBC heeft ook niets opgeleverd. Wie toch aan monster-spotting wil doen, kan terecht op de webcam op het loch.

Net als Loch Ness in Schotland beschikt ook het Champlainmeer in Noord-Amerika over zijn eigen criptozoölogische toeristische aantrekkelijkheid. Champ, het Amerikaanse broertje van Nessie, heeft van het meer duidelijk zijn thuis gemaakt. Het reusachtige waterdier is een van de meest gedocumenteerde meermonsters en werd al ontzettend vaak gespot. Zo vaak zelfs dat het gedrocht inmiddels tot 'beschermde diersoort' is uitgeroepen. Champ wordt vandaag de dag nog maar sporadisch gezien, maar verschijnt wel geregeld op t-shirts, koffiebekers en ander souveniers van de streek.

In Zuid-Amerika berooft een groot, akelig wezen het vee van hun bloed. Onderzoek toont aan dat het om een voor de mens onbekende soort gaat. El Chupacabra (Spaans voor geitenzuiger) werd voor het eerst gesignaleerd in de jaren negentig in Puerto Rico. Ondertussen werd mythische wezen ook al waargenomen in de rest van Zuid-Amerika en zelfs in enkele delen van de Verenigde Staten, vooral in Miami en Florida. In Puerto Rico alleen werden er enkele duizenden vermoorde dieren gerapporteerd. De dode dieren vertonen elk bizarre ronde sporen in de hals of op het hoofd, sporen die aan die van een vampier doen denken. In enkele gevallen waren ook de organen verdwenen.
 
Over het uiterlijk van el chupacabra bestaat nog enige twijfel. Ooggetuigenverslagen komen wellicht overeen, maar er zijn ook talrijke verschillen. Over het algemeen is men het eens dat de chupacabra meer op een mens dan op een dier lijkt. Sommigen noemen hem een kruising tussen mens, aap en vogel. Hij loopt op twee poten, heeft geen staart en is tussen 120 en 150 cm groot. Zijn grote hoofd is voorzien van twee grote zwarte (of volgens sommige bronnen rode) ogen en een kleine neus. Er zijn geen zichtbare oren. Volgens de meeste ooggetuigenverslagen is hij kaal met een gladde huid. Zijn vampierentanden gebruikt hij om het bloed uit zijn slachtoffers te zuigen. El chupacabra is snel en verplaatst zich met grote sprongen. Naar het schijnt zou hij ook kunnen vliegen. Sommige getuigen hebben korte vleugeltjes op zijn rug gezien, terwijl anderen spreken over vleugels met een breedte van enkele meters. De aanwezigheid van een chupacabra kan je ook bemerken aan de geur. Overal waar hij komt hangt er een sterke ammoniakgeur in de lucht.

Het beest van Bray Road werd voor het eerst waargenomen in 1936 op een landweg nabij Elkhorn in Wisconsin, USA. Het wolf-achtige schepsel met gloeiende gele ogen zou ongeveer zes meter groot zijn en bedekt met ruig haar. Volgens getuigen zou het dier nog meest op een weerwolf lijken en een vreselijke geur van rottend vlees verspreiden. Verdere waarnemingen in de late jaren 1980 en vroege jaren 1990 leidden tot een reeks artikels in de lokale krant Walworth County Week. Reporter Linda Godfried was aanvankelijk erg sceptisch, maar geraakte stilaan steeds meer overtuigd van de oprechtheid van de getuigen. De artikels werden later gebundeld in een boek met als titel 'The Beast of Bray Road: Trailing Wisconsin's Werewolf'. Een film gebaseerd op de 'waargebeurde' feiten volgde in 2005.

De Dover Demon werd op 21 april 1977 rond 22.30 uur voor het eerst gespot in Dover (Massachusetts) door drie jongeren van 17. Het wezen had een groot kaal hoofd in de vorm van een op zijn kant staande watermeloen. Verder had hij twee grote lidloze rode ogen en geen neus. Hij bewoog zich voort gebruik makend van zijn 'handen' en lange dunne vingers. Twee uur later werd de Dover Demon opnieuw waargenomen, dit keer door een 15-jarige. Ook die getuige sprak van een vreemd aapachtig wezen met een groot kaal hoofd in de vorm van een watermeloen en lange vingers. De volgende waarneming kwam er op 22 april om middennacht door een jong koppeltje. Hun beschrijving kwam overeen met de vorige, met uitzondering van de kleur van de ogen, die lichtgevend groen zouden geweest zijn.



Onderzoekers belast met deze zaak waren onder de indruk van de getuigenverklaringen. Niet alleen door de opmerkelijke overeenkomsten maar ook doordat het hoofd van de plaatselijke politie en school, de leraren en de ouders instonden voor de jongelui. Aan het einde van het onderzoek concludeerde een van de onderzoekers dat geen enkele van de getuigen drugs had gebruikt of dronken was. Ook aandachtzoekerij werd uitgesloten. Cryptozoölogen staan nog steeds voor een raadsel.

De Jersey Devil is een mythisch wezen dat zich ophoudt in de Pine Barrens, een bosrijk gebied ten zuiden van de Amerikaanse staat New Jersey. Kogels en kanonballen lijken hem niet te deren en volgens velen is hij onsterfelijk. In de Verenigde Staten is de Jersey Devil zo populair dat er al verschillende films over hem werden gemaakt.



De Jersey Devil is één van de weinige creaturen uit de cryptozoölogie waarbij de ooggetuigenverslagen zo uiteenlopend zijn. Niemand is het blijkbaar eens over hoe het schepsel er nu eigenlijk uitziet. Volgens sommigen is het een schaapachtig wezen met vleugels en hoeven. Anderen zeggen dat hij het hoofd van een ram met hoorns heeft, met één korte en één lange poot. En nog anderen praten over het gezicht van een paard, wijde vleugels, en achterpoten van die van een kraanvogel. De beschrijvingen van de Jersey Devil mogen dan nog zo uit elkaar lopen, één ding is zeker: duizenden mensen hebben een angstaanjagend wezen gezien dat ze niet kunnen duiden en dat hen doodsbang heeft gemaakt.

Uit het Kakamega-woud in Kenya komen met enige regelmaat verhalen over de daar geobserveerde 'Nandi-beer'. Het is een dier dat een houding heeft als van een gorilla, met voorpoten die veel langer zijn dan de achterpoten, met klauwen aan de poten als van een beer en een paard-achtige kop. Deze beschrijving wijst komt overeen met die van een Chalicotherium, een merkwaardige diersoort die leefde van het einde van het Eoceen tot in het Pleistoceen. Verschillende westerse reizigers die beweren het dier gezien te hebben, geven dan weer een beschrijving die overeenkomt met het uiterlijk van een kortsnuithyena, een beest dat ook al tienduizenden jaren uitgestorven is. De nandibeer zou alleszins een heel bloeddorstig wezen zijn dat alleen bij maanloze nachten op mensen en dieren jaagt.

De Maryland goatman wordt beschreven als een kruising tussen een mens en een geit. Sommigen beweren dat hij familie is van de beroemde Bigfoot. Zijn uiterlijk doet dan weer denken aan de saters en de Griekse god Pan uit de oude mythologie of aan de duivel. Het wezen zou verschillende getuigen hebben aangevallen en talrijke huisdieren gedood.
 
De eerste meldingen kwamen in 1957 met waarnemingen in Upper Marlboro en Forestville in Maryland. Een verliefd stel had hun auto geparkeerd en bedreven de liefde in het maanlicht. Plotseling gebonk op het dak van hun auto deed hen opschrikken en toen ze gingen kijken wat er aan de hand was, stonden ze oog in oog met een vreemd wezen dat een soort hakbijl vasthield. Het wezen verdween toen in het woud. Een ander melding kwam van een vrouw die haar hond hoorde blaffen. Toen ze uit het raam keek zag een vreemd wezen staan. Omdat ze bang was om in het donker naar buiten te gaan ging ze de volgende ochtend kijken. Ze vond haar hond terug zonder hoofd.
 
Vanaf dan begonnen de waarnemingen zich te verspreiden over de andere staten. In de jaren zestig kwamen meldingen uit Texas, in de jaren tachtig uit Washington en Californie en uit het hoge noorden van Canada en in de jaren negentig uit Indiana. Waarnemingen worden nu ook gemeld uit Alabama, Arkansas, California, Florida, Georgia, Kentucky, Michigan, Oklahoma, Oregon, Lake Worth, Texas, Washington, Colorado en Wisconsin. De meeste meldingen lijken zich te concentreren rond Williamstown in Massachusetts.

De motman of is één van de meest angstwekkende wezens die de wereld ooit heeft gekend. Het is een gevleugeld monster dat vooral in Point Pleasant, in de Amerikaanse staat West Virginia, werd waargenomen. De eerste waarneming dateert van op 15 november 1966. Twee mensen reden rond middernacht langs een verlaten TNT fabriek. Daar zagen ze een groot wezen met grote rode ogen staan. De ooggetuigen vluchtten in paniek, maar zelfs met snelheden van 150 kilometer per uur bleef het wezen hun auto aanvallen. Pas toen de bebouwde kom in zicht kwam, vloog het weg.
 
Vanaf die dag werden de motman-verschijningen schering en inslag. Op één jaar tijd werd het wezen meer dan honderd keer waargenomen, vooral in Point Pleasant en rond de verlaten TNT fabriek. De mothman verdween echter even snel als hij gekomen was. Op 5 december 1967 stortte de Silver Bridge boven de Ohio rivier in, een ramp die aan vele mensen het leven kostte. Na deze tragische gebeurtenis werd de motman nooit meer gezien in Point Pleasant.

In South Carolina leefde (of leeft nog altijd) een hagedisachig wezen, dat op zijn achterpoten loopt, zo groot is als een mens en oplichtende rode ogen heeft. In 1988 deed zich bij het kleine plaatsje Bishopville namelijk een uitzonderlijk voorval voor dat de plaatselijke gemoederen nog steeds bezig lijkt te houden. In het Scape Ore moeras gebeurde had een medewerker van McDonalds op weg naar huis een ongewenste ontmoeting met wat sindsdien 'The Lizard Man of Scape Ore Swamp' genoemd wordt. In de weken daarop kwamen er meerdere meldingen binnen van mensen die meenden de lizardman gezien te hebben. Ook vond de plaatselijke politie bij het moeras 3-tenige voetafdrukken van ongeveer 35 centimeter lang, en werden er op verschillende auto's vergelijkbare krassen gevonden. Biologen onderzochten de voetafdrukken maar konden geen uitsluitsel geven. Bijna 20 jaar later kwam het onderwerp weer in het nieuws. Eind februari 2008 leek het monster opnieuw op te duiken. Weer waren er beschadigingen aan auto's die verdacht veel deden denken aan de berichten uit 1988, en de link werd door de plaatselijke bewoners dan ook al snel gelegd.