Er was eens een Rode Duivel: Dimitri M'Buyu

Sport | Dit jaar pakt Proximus Pickx uit met een nieuwe artikelreeks over Rode Duivels die weinig indruk hebben gemaakt in de voetbalgeschiedenis. Hoewel ze slechts in een handvol wedstrijden internationals waren, waren ze toch ontegensprekelijk speler in ons nationale team. Vandaag lichten we Dimitri M’Buyu uit.

Door Pickx

Gepubliceerd op 14.04.22

1min

De lijst met spelers die het Belgische shirt maar één of twee keer hebben gedragen is behoorlijk lang. Korte passages die niet in het geheugen zijn blijven hangen. Voor Dimitri M'Buyu zal dat wellicht anders aanvoelen, want hij mocht twee keer het shirt van de Rode Duivels dragen. Meer zelfs, hij schreef in februari 1987 zelfs geschiedenis door als eerste zwarte speler de kleuren van de Belgische nationale ploeg te verdedigen.

30 minuten

Dimitri M'Buyu, geboren in oktober 1964 in Antwerpen, begon zijn professionele carrière bij Lokeren. De spits presteerde daar prima en dat viel toenmalig bondscoach Guy Thys ook op. Hij riep de aanvaller in februari 1987 op voor een interland tegen Portugal, waar hij 30 minuten in actie kwam.

In september van hetzelfde jaar werd hij voor de tweede keer geselecteerd tegen Bulgarije, maar hij kreeg geen speelminuten. Het was de laatste keer dat de spits werd uitgenodigd voor de Rode Duivels. Daarna speelde hij nog voor Standard, Club Brugge, Waregem, Antwerp, PAOK Saloniki,Geel, Maccabi Netanya en hij sloot eind jaren ’90 zijn carrière af bij het Nederlandse Hoek.

Trots

Dimitri M'Buyu bleef na zijn carrière als profvoetballer aan de slag in de voetbalwereld. Hij werd trainer bij Geel en FC Brussels, ging aan de slag als sportief directeur bij Bergen en werd ook hoofdscout bij Anderlecht. Hij is echter vooral trots op zijn selecties voor de nationale ploeg.

"Mijn moeder is Belgische en mijn Congolese vader kwam hier om te voetballen. In mijn jeugd werd ik altijd goed aanvaard. Deze selectie was voor mij dan ook vanzelfsprekend. Het was belangrijk om Rode Duivel te worden, maar vooral op sportief vlak en niet zozeer om mijn huidskleur. Vijf à zes jaar later na mijn selectie drong het pas echt tot mij door dat ik geschiedenis had geschreven. Het was een grote eer en ik ben er nog altijd trots op", zei hij aan La Dernière Heure.

De 57-jarige ex-speler wil niet als een voorbeeld door het leven gaan. "Als ik een racist voor me zou hebben staan, zou ik niet alleen praten. Ik zou ook zijn redenen proberen te begrijpen, als hij open staat voor de dialoog. En als hij met mij kan praten, waarom dan niet met een ander? Met hard werken en vastberadenheid is alles mogelijk."

Fan van deze serie? Ontdek dan het verhaal van Hans Cornelis.