Er was eens een Rode Duivel: Hans Cornelis

Opgeroepen worden voor de nationale selectie biedt een voetballer de mogelijkheid om caps te verzamelen, waardoor zijn marktwaarde stijgt. Maar een selectie wil niet zeggen dat een speler zeker is van speelminuten. Er zijn tal van voorbeelden in de geschiedenis van de Rode Duivels van spelers die opgeroepen zijn, deel uitmaakten van de groep, maar nooit de eer hebben gehad om ook maar één cap bij de Belgische nationale elf te verzamelen. Dat is het geval bij Hans Cornelis.

Zijn droom kreeg in 2005 vorm… om ook meteen te verdampen. De rechtsachter stond op een zucht van een eerste cap. Verdiend? Allicht, want destijds was Cornelis een topspeler op de Belgische velden, waar hij de landstitel binnenhaalde met Club Brugge. Toegegeven: bij de Rode Duivels bulkte het op dat moment niet van het talent.

In juni 2005 werd Cornelis voor het eerst (en laatst) opgeroepen om de groep van de Rode Duivels te vervoegen. Aimé Antheunis had de moeilijke taak om België naar kwalificatie voor het WK in Duitsland te loodsen, nadat hij er niet in was geslaagd om zich te plaatsen voor het EK 2004. Die WK-kwalificatiecampagne draaide uit op een fiasco: met slechts drie zeges in tien matchen, tegen San Marino (2) en Bosnië (1), was het game over en mission failed.

In diezelfde poule zaten Litouwen, Spanje en Servië en Montenegro. Voor de partij in Belgrado werd Cornelis opgeroepen. De Belgen hadden een miserabele 4 op 12 gepakt, maar mathematisch “was alles nog mogelijk” – zo klonk de naïeve mantra waarmee de Belgische voetbalsupporters zichzelf toen collectief moed inspraken. Achteraf bleek het een luchtspiegeling, maar tegen Servië en Montenegro zat er maar één ding op: winnen. Geen dankbare context voor Cornelis om zijn debuut te maken. De bondscoach rekende dan ook op zijn vertrouwde sterkhouders.

De rechterflank van de defensie was het terrein van Anthony Vanden Borre. De jonge Anderlecht-speler was rot van het talent (die hij onvoldoende heeft uitgebuit) en Cornelis moest dus zijn kans afwachten op de bank, hopend om in het wedstrijdslot in te vallen. Maar het wedstrijdscenario verliep niet in zijn voordeel. De match zat op slot en een 0-0 hing in de lucht. Anthuenis zette in het slotkwartier alles op alles door aanvallers Kevin Vandenbergh en Luigi Pieroni in de strijd te gooien. Tevergeefs: ook zij konden de ban niet breken. De score bleef 0-0.

Cornelis zag het met lede ogen aan vanop de bank. Hij kreeg zijn verhoopte kans niet in Belgrado. In september kreeg Cornelis geen tweede kans tegen Bosnië en San Marino, want hij lag in de lappenmand. Hij was voor het grootste deel van de herfst geblesseerd, waardoor een tweede selectie er nooit meer is gekomen. De blonde rechtsachter had zijn momentum definitief gemist.

In juli 2005 maakte hij de overstap naar Genk, tussen 2009 en 2015 maakte hij het mooie weer bij Cercle. Nadien speelde hij nog bij Deinze en Zwevezele.

Fan van deze reeks? Herbeleef de glorieminuten van Ronald Foguenne bij de Rode Duivels.