Geluksvogel Steven Bradbury bezorgde Australië een allereerste titel op de Winterspelen

Australië en de Olympische Winterspelen: het is niet noodzakelijk een combinatie die voor de hand lijkt te liggen. De Australiërs wisten dan ook pas in februari 2002 hun eerste Olympische wintertitel binnen te halen. Het was de zeer verrassende en onverwachte Steven Bradbury die de Australische hymne in Salt Lake City liet weerklinken.

Het was op de ijsbaan van het Delta Center in Salt Lake City dat de Australische schaatser zijn legendarische status verwierf, want ja, Steven Bradbury is een ware legende geworden sinds zijn bizarre Olympische titel op de 1.000 meter shorttrack. Een verhaal dat gepaard ging met zowel een enorme dosis geluk als een stevige portie pech.

Pech...

Steven Bradbury nam deel aan zijn eerste Spelen in 1992 in Albertville, Frankrijk. Hij was er slechts invaller, en zijn ploeg kon door een noodlottige val de finale niet bereiken. Twee jaar later was hij een van de favorieten voor een individuele medaille, maar hij werd meegesleurd door zijn vallende tegenstanders en bleef met lege handen achter. Toch won hij nog brons met de estafetteploeg.

In 1995  volgde de grootste tegenslag uit zijn carrière. Bij een val tijdens een wedstrijd in Montreal kwam hij op de schaats van een concurrent terecht, en het vlijmscherpe ijzer ging dwars door zijn quadriceps. Hij verloor op korte tijd vier liter bloed – wat hem bijna fataal werd – en stond 18 maanden aan de kant. Hij keerde terug in de aanloop naar de Olympische Spelen van 1998, maar miste de kwalificatie. Eind 2000 kwam hij tijdens een training nomgaals lelijk ten val, met twee gebroken nekwervels als resultaat. De dokters vertelden hem dat hij nooit meer zou kunnen schaatsen... maar hij wilde nog een laatste keer proeven van de Olympische Spelen in 2002.

En geluk!

In Salt Lake City nam de 29-jarige Steven Bradbury deel aan elke afstand van de schaatscompetitie. Het was op de 1.000 meter dat het geluk hem eindelijk toelachte. In de kwartfinales werd hij derde en was hij dus in feite uitgeschakeld, maar een concurrent werd gediskwalificeerd voor een duw en Bradbury mocht dan toch door naar de volgende ronde. In de halve finale, waar hij nochtans een achterstand had op zijn rivalen, bezorgde een val vooraan hem een plaats in de finale.

Op 16 februari 2002 was Steven Bradbury absoluut niet de favoriet tegen Li Jiajun, Apolo Ohno, Ahn Hyun-soo en Mathieu Turcotte. Tot het einde van de race bleef de Australiër achter uit tactische overwegingen, om uiteindelijk te profiteren van een massale valpartij waarin al zijn concurrenten werden meegesleurd. Helemaal op zijn eentje schaatste Bradbury als winnaar over de finishlijn, om wellicht de meest onverwachte olympisch kampioen ooit te worden in de schaatssport.

Voor het verrichte werk

Bradbury won de race zonder zijn overwinning echt te vieren, gezien de bizarre omstandigheden. Hij werd de eerste Olympische Winterkampioen van het zuidelijk halfrond, maar zijn overwinning kreeg een ietwat zure nasmaak: de aanwezige toeschouwers joelden hem uit. Zij hadden natuurlijk liever gehad dat de Amerikaan Ohno de medaille binnenhaalde, en namen het Bradbury kwalijk dat hij op louter geluk was gewonnen.

De jury beraadslaagde en handhaafde uiteindelijk toch het resultaat van de race. “Ik was duidelijk niet de snelste schaatser. Ik denk niet dat ik deze medaille ga accepteren voor die anderhalve minuut race die ik won. Ik ga het aanvaarden voor de tien jaar werk die me hier gebracht hebben”, verklaarde Bradbury.

Nogmaals, in sport kan alles!