Hoe Frankrijk de spelersstaking in 2010 te boven kwam

Sport | Op 20 juni 2010 beslissen de spelers van de Franse nationale ploeg tijdens het WK 2010 in Zuid-Afrika in staking te gaan uit protest tegen de uitsluiting van Nicolas Anelka. Het fiasco van Zuid-Afrika was het hoogtepunt van een van de zwaarste crisissen die les Bleus in hun geschiedenis hebben meegemaakt. Hoe is Frankrijk erin geslaagd om haar wonden te likken en amper acht jaar na datum een tweede ster aan haar palmares toe te voegen? Een poging tot analyse.

Door Pickx

Gepubliceerd op 20.06.20

3min

Frankrijk kruipt door het oog van de naald om de eindfase van het WK 2010 te bereiken. Enkel de hand van Thierry Henry kan een heuse blamage in de barragewedstrijd tegen Ierland vermijden. De troepen van Raymond Domenech worden in de loting gekoppeld aan het onervaren gastland Zuid-Afrika, Uruguay en Mexico. Een poulefase die ze niet eens zouden overleven...

Mexico, bron van alle kwaad

Nog voor aanvang van het wereldkampioenschap schrijft de Franse pers onomwonden over spanningen en de vorming van verschillende clans in de groep. Vooral Yoann Gourcuff moet het vaak ontgelden, hoofdzakelijk onder impuls van Franck Ribery die hem geen warm hart toedraagt. Het luxueuze hotel van de ploeg is ook een doorn in het oog van staatssecretaris van Sport Rama Yade die oproept tot "fatsoen in deze tijden van crisis". Een crisis die zich stilaan ook manifesteert in het hart van de Franse nationale ploeg.

Na het gelijkspel in de openingswedstrijd tegen Uruguay beleven de Fransen een ware desillusie tegen Mexico. Eric Abidal, de voormalige verdediger van FC Barcelona, heeft boter op het hoofd bij beide tegentreffers, maar iedereen heeft nadien toch vooral de mond vol van de clash tussen Domenech en Nicolas Anelka tijdens de rust. "Va te faire enculer, sale fils de pute!" (Kruip de boom in, hoerenzoon), kopt L'Equipe op 19 juni. Al varieert het exacte woordgebruik van de aanvaller van krant tot krant. De voormalige speler van Chelsea zal normaal gezien zijn versie van de feiten toelichten in de documentaire "Anelka: l'incompris", binnenkort te bekijken op Netflix.

Op het moment zelf neemt de Franse voetbalbond meteen de koe bij de horens door Anelka voortijdig huiswaarts te sturen. Onder het mom van protest gaan de spelers op 20 juni in staking. Ze weigeren de bus te verlaten en dwingen Domenech een persbericht te versturen waarin ze hun steun voor Anelka uitspreken.

Een nationale schande

Na een nieuwe nederlaag tegen Zuid-Afrika volgt de onvermijdelijke uitschakeling voor les Bleus. Maar het schandaal blijft nog lang nazinderen. De politiek trekt het dossier naar zich toe en president Nicolas Sarkozy belooft, in samenspraak met zijn minster van Sport Roselyne Bachelot en Rama Yade, met oplossingen te komen. De FIFA komt echter tussenbeide om elke politieke inmenging bij de FFF te vermijden.

Het hele land likt zijn wonden na dit fiasco. De internationale pers verlekkert zich aan deze situatie en spint er garen bij. De voorzitter van de Franse voetbalbond Jean-Pierre Escalettes is de eerste die de hand in eigen boezem steekt door zijn ontslag aan te kondigen op 28 juni 2010. Hij zal opgevolgd worden door Noël Le Graët.

Ook de spelers die aan de basis liggen van de staking krijgen stevige sancties. Naast Anelka krijgen ook Patrice Evra, Franck Ribery en Jeremy Toulalan enkele wedstrijden schorsing aan hun broek. Raymond Domenech wordt op zijn beurt op 11 augustus 2010 de laan uitgestuurd omwille van een "zware fout".

Deschamps lijmt de brokken

Na het debacle van Zuid-Afrika neemt Laurent Blanc de zware taak op zich om plaats te nemen aan het hoofd van de Franse nationale ploeg. Voor zijn allereerste interland tegen Noorwegen beslist hij om geen enkele van de 23 spelers die erbij waren op het WK in Zuid-Afrika in zijn selectie op te nemen. Blanc heeft het echter moeilijk om het evenwicht in zijn team te vinden. Op Euro 2012 weet Frankrijk zich dan wel voorbij de groepsfase te wurmen, maar les Bleus vormen dankzij een gebaar van Samir Nasri richting de pers na zijn doelpunt tegen Engeland opnieuw het middelpunt van een polemiek. De Fransen zullen uiteindelijk in de kwartfinales roemloos de aftocht blazen tegen Spanje, de latere Europese kampioen.

De Franse nationale ploeg is dan wel in volle heropbouw, maar de patiënt is nog niet volledig genezen. Eén man zal het proces echter in een stroomversnelling brengen: Didier Deschamps. Als wereldkampioen van 1998 leeft de voormalige kapitein enkel en alleen voor de glorie van het vaderland. De Bask zet meteen de puntjes op de i en plaatst het belang van het vaderland boven dat van de individuele spelers. Zo twijfelt hij geen seconde om prijsschutter Karim Benzema definitief uit zijn selectie te weren, nadat hij in opspraak komt in een afpersingszaak over een sekstape van zijn voormalige ploegmaat Mathieu Valbuena.

Ondanks de striemende kritiek zet Descamps de hakken in het zand. Zijn stijl wordt dan wel omschreven als te pragmatisch en voorzichtig, maar hij slaagt er wel in om solide prestaties op de mat te leggen. Na het behalen van de finale op Euro 2016 schenkt hij Frankrijk haar tweede ster op het WK 2018 in Rusland. En, misschien nog belangrijker, de laatste jaren gaat het veel meer over de tactiek en verrichtingen van Deschamps dan over de fratsen van zijn kleedkamer.