De ultieme elf van de Rode Duivels: de linksback

Sport | Nu we onze Rode Duivels deze zomer niet aan het werk kunnen zien door het uitstel van het EK, gooit Proximus Pickx het over een andere boeg. Samen met jou gaan we de komende weken op zoek naar de ultieme elf van onze nationale ploeg. Aan jou om te kiezen uit een shortlist van telkens 4 spelers. We belichten daarbij hun grootste prestatie in het nationale shirt. Vandaag: de linksbacks.

Door Pickx

Gepubliceerd op 12.05.20

2min

1. Vital Borkelmans

Moest Vital Borkelmans vandaag op de voetbalvelden nog staan, hij zou het ongetwijfeld verder geschopt hebben dan zijn topjaren in het Belgische voetbal, voornamelijk bij Club Brugge. Borkelmans had namelijk alles wat een hedendaagse linkerflankverdediger moet hebben: snelheid, drive naar voren toe en messcherp in de tackles. Borkelmans dwaalde een hele wedstrijd lang zijn linkerflank af, niet voor niets kreeg hij daarom de bijnaam Het Brommerke. Zijn hoogtepunten op internationaal vlak waren de WK’s van 1994 en 1998. Ook als coach beleefde hij hoogdagen bij de nationale ploeg. Zo fungeerde hij als assistent onder Marc Wilmots en maakte hij de prestaties van de Rode Duivels op het WK van 2014 en het EK van 2016 vanop de eerste rij mee.

2. Jean Thissen

Voor Jean “Jeannot” Thissen moeten we het verst terug in de tijd. Thissen maakte eind jaren 60 tot eind jaren 70 furore in ons land bij Standard en Anderlecht. Bij de Rouches pakte hij drie landstitels, bij Anderlecht zette hij vier Europese trofeeën op zijn palmares. Thissen stond te boek als een beenharde verdediger. Anderlechticoon Gille van Binst noemde Thissen ooit de Slachter van Verviers. Met de nationale ploeg beleefde hij ups en downs. Het WK in Mexico van 1970 werd een fiasco door de massale heimwee in de ploeg, het EK twee jaar later werd dan weer een succes met een mooie derde plaats. In 1973 leek hij in een confrontatie met Nederland de Belgen naar het WK van 1974 in West-Duitsland te schieten, maar zijn goal werd ten onrechte afgekeurd voor buitenspel.

3. Michel Renquin

Wanneer Thissen besloot om zijn interlandcarrière te beëindigen, stond zijn jonge vervanger al te popelen om zijn plaats in te nemen. Michel Renquin zou nog net dat tikkeltje meer een icoon worden bij Standard. Titels zou hij echter nooit winnen bij het geplaagde Standard door de omkoopzaak-Bellemans. Zijn enige landstitel won hij door omzwervingen in Zwitserland. Met Servette Genève won hij één keer het Zwitserse kampioenschap. Bij de Rode Duivels beleefde hij topmomenten in de jaren 80. Op het EK van 1980 bereikte Renquin met de Rode Duivels de finale, maar werd die echter verloren tegen West-Duitsland. Renquin was er ook bij op de WK’s van 1982 en 1986. Vooral in dat laatste WK in Mexico speelde hij een sleutelrol. Pas in de derde wedstrijd werd hij een basispion en schopte hij het met de Rode Duivels tot de halve finale, waar het Argentinië van Diego Maradona te sterk leek. In de troostfinale verloor België van Frankrijk.

4. Jan Vertonghen

Deel uitmaken van de Gouden Generatie en ook nog eens recordinternational zijn, Jan Vertonghen hoeft nog maar weinig introductie. Super Jan is al jaren vast meubilair in de Engelse Premier League en bij de Rode Duivels. In 2007 debuteerde Vertonghen bij de nationale ploeg, tien jaar later stak hij Jan Ceulemans als recordinternational voorbij. Een jaar later nog eens behaalde hij de kaap van 100 interlands, als eerste Rode Duivel ooit. Vertonghen heeft twee WK’s, die van 2014 en 2018, en één EK (2016) op zijn teller staan. Zijn hoogtepunten vonden met stip plaats op de wereldkampioenschappen. Tegen Zuid-Korea in 2014 scoorde hij in de groepsfase de enige treffer, maar vooral zijn goal tegen Japan op het WK van 2018 zal nog lang nazinderen. Toen de Belgen 0-2 in het krijt stonden in hun achtste finale scoorde Vertonghen met de verste kopbalgoal ooit in de WK-geschiedenis de aansluitingstreffer. Het werd het startschot van een zinderende comeback.