Enfants terribles: Frank Vandenbroucke

Sport | Sinds vorige week biedt Proximus Pickx een nieuwe rubriek aan: enfants terribles, over onhandelbare, eigenzinnige sportpersoonlijkheden die hun stempel drukten op hun club of sporttak. Eric Cantona beet de spits af, vandaag is het de beurt aan Frank Vandenbroucke.

Door Pickx

Gepubliceerd op 27.04.20

1min

Het is intussen 21 jaar geleden dat VDB met brio Luik-Bastenaken-Luik won. Zijn man-tegen-mangevecht met de Italiaan Michele Bartoli op La Redoute staat in ieders geheugen gegrift, net als zijn ultieme jump op de Saint-Nicolas. Vandenbroucke had deze twee zetten een beetje provocerend en zelfverzekerd al voor de race afgekondigd. Typerend voor de persoon Vandenbroucke.

VDB zou uitgroeien tot een van de meeste getalenteerde wielrenners van zijn generatie, maar dopingperikelen, persoonlijke problemen en een drugsverslaving zouden hem snel het label enfant terrible opleveren. En daarnaast zou deze mix ook nog zorgen voor een tragisch einde.

Doorbraak onder Lefevere

Fietsen was een familieaangelegenheid bij Vandenbroucke. Jean-Jacques, vader van, en oom Jean-Luc zochten eerst hun heil in de atletiek, maar vonden snel daarna de fiets. Zoon Frank zou in de voetsporen van zijn vader treden, en hoe. Frank bleek talent te hebben voor het stalen ros, zo pakte hij in 1992 de bronzen plak op het wereldkampioenschap voor junioren.

Op 19-jarige leeftijd kreeg VDB bij Lotto zijn eerste profcontract onder zijn neus geduwd. Ook hier viel hij meteen op, met een ritzege in de Ronde van de Middellandse Zee. Vandenbroucke zag het echter groter en trok het jaar erop reeds naar Mapei-GB, toen een van de beste teams. Onder de vleugels van Patrick Lefevere bleef Vandenbroucke groeien als renner, met zeges in eendagsraces als Parijs-Brussel, de GP Plouay en Gent-Wevelgem. Na de eindzege in Parijs-Nice was de doorbraak in 1998 definitief gerealiseerd.

Breekbaar als porselein

Maar toch was het voor VDB niet goed genoeg. Bij Mapei liepen teveel leiders rond. Vandenbroucke wou het enige speerpunt zijn in een ploeg. Cofidis kwam aankloppen en in 1999 veranderde het shirt rond zijn schouders. De transfer naar het Franse team zou voor een keerpunt in zijn carrière zorgen. 1999 werd namelijk zijn absoluut boerenjaar, met eindzeges in onder meer de Omloop Het Volk, Luik-Bastenaken-Luik en twee etappes in de Vuelta. Geen problemen op de weg, zo lijkt, maar naast de fiets zou het anders uitdraaien.

Zo brak er een tijdperk van continue instabiliteit aan bij Vandenbroucke. In 2002 werden na een huiszoeking verboden producten bij hem gevonden. De mentaal broze Vandenbroucke zocht zijn heil dan maar in drugs om aan de realiteit te ontsnappen. Sportief zou hij nooit meer zijn superbenen terugvinden, enkele pogingen om zijn leven te beëindigen mislukten.

Maar de kroniek van een aangekondigde dood zou er dan toch komen. Op 12 oktober 2009 werd de wielerwereld in diepe rouw ondergedompeld. Vandenbroucke werd dood in een hotelkamer in Senegal gevonden, waar hij op dat moment op vakantie was. Nog steeds blijven de omstandigheden rond zijn dood vrij onduidelijk. Een autopsie wees echter een dubbele longembolie uit.

Intussen zijn we iets meer dan tien jaar na de dood van VDB. Aan populariteit moet hij echter nog steeds niet onderdoen. Zijn persoonlijkheid en charisma doen velen nog steeds terugmijmeren aan vroeger. Liedjes zoals Ploegsteert van Het Zesde Metaal doen de mythe rond VDB nog steeds voortleven.