Valentin Moniquet: de Belg die zorg draagt voor de sterren van Oklahoma City

Sport | Toumani Camara verdedigt al enkele weken de kleuren van België bij Portland in de NBA, maar hij is niet enige Belg die werkzaam is in de beste basketbalcompetitie ter wereld. In de schaduw vinden we immers fysiotherapeut Valentin Moniquet (Oklahoma City) de broer van profwielrenner Sylvain Moniquet, terug. Een kennismaking.

Door Pickx

Gepubliceerd op 21.11.23

5min

Valentin, kun je jezelf eerst even voorstellen?

Valentin Moniquet: “Ik behaalde mijn diploma fysiotherapie in 2017 aan de Haute Ecole de la Province de Liège. De eerste ervaring die ik opdeed in het basketbal was tijdens de laatste stage van mijn opleiding. Ik heb veel e-mails gestuurd en ik had het geluk dat ik naar ASVEL kon gaan. Dus toen wist ik dat ik op hoog niveau in het basketbal wilde werken. Ik heb mijn hele jeugd basketbal gespeeld en ik had altijd een grote passie voor het spelletje. Maar van basketbal houden en er je job van maken zijn twee verschillende dingen."

"Ik werkte van 2017 tot 2021 op mijn kantoor, samen met mijn vader, die ook fysiotherapeut is. Tegelijkertijd was ik adviseur voor de wielerploeg Wanty Gobert. Ik genoot veel meer van het reizen dan van de verantwoordelijkheden die ik in deze baan had. Mijn idee was eigenlijk om terug te keren naar het basketbal. Zo geschiedde. Na Covid had ik het geluk dat ik naar de universiteit van Iowa kon gaan. Ik begon onderaan de ladder, want mijn diploma als fysiotherapeut werd er nog niet erkend. Ik maakte op familiaal en financieel vlak een groot offer. Ik dacht toen het volgende: Ik geef alles en we zullen zien of ik zes maanden of twee jaar blijf."

Het was het begin van een groot avontuur.

"Ik spendeerde er een jaar. Ik kreeg de kans om samen te werken met Kris Murray (ploegmaat van Toumani Camara bij Portland, red.), Keegan Murray en met de huidige sensatie van het vrouwenteam: Caitlin Clark. Ik kwam, inzake basketbal, achteraf gezien op het beste moment ooit aan op de universiteit van Iowa. Het damesteam staat op de tweede plaats van het land en is van een enorm hoog niveau. Daar leerde ik de knepen van het vak kennen en de NBA werd steeds meer hét doel. Ik had echter nooit durven dromen dat het zo snel zou gaan gebeuren."

Hoe ga je van de universiteit naar de NBA?

"De OKC-franchise opende in januari 2023 een functie. Ik heb gesolliciteerd. In de Verenigde Staten is er geen sprake van vriendjespolitiek zoals in België. Ik solliciteerde meer met als doel contact te hebben met een NBA-team. Ik was blij waar ik was, ik wilde niet per se weggaan. Ik werd uitgenodigd voor een eerste gesprek. Aanvankelijk was ik niet van plan om te gaan, maar ik ging toch in op de uitnodiging omdat het misschien wel leuk kon zijn. Alles ging immers goed in Iowa. Ik bereidde niets voor en was simpelweg mezelf. Ik sprak over mezelf, mijn ervaring uit het verleden en wie ik was."

Gekozen uit 450 kandidaten

Wat gebeurde er na dat gesprek?

"Twee of drie dagen later kreeg ik een bericht dat het hoofd van de fysiotherapeuten en fysieke trainers mij wilde bellen. Hij belde me, we spraken wat, en dan vertelde hij me direct dat ze 450 sollicitaties hadden ontvangen. Hij liet me direct verstaan dat ik de baan kon krijgen. Hij heeft het mij niet letterlijk verteld, maar het was wel heel duidelijk. Hij zei tegen mij: "Kun je over anderhalve week komen? Wij betalen de vlucht voor jou en je partner. Jij komt twee dagen naar Oklahoma City en we doen persoonlijk een interview. We nodigen je ook uit voor de wedstrijd tegen de Suns van Kevin Durant. Daarna kijk je of de plek je bevalt en of je hier wenst te werken." Toen hij dat zei, begreep ik dat ik voor 95% zeker was van de job. Ik ging naar Oklahoma, alles ging goed, maar... "

Maar? Was er een probleem?

"Ik keerde terug naar Iowa, maar hoorde nadien anderhalve maand niets meer! Het duurde tot april en ik was het stilaan al vergeten. Plots belde een van mijn huidige bazen mij. Het was een donderdag. Ze zei tegen mij: “Weet je wanneer je hier moet zijn? Hoe je maandag moet beginnen?” Ik begreep meteen dat er niet over onderhandeld kon worden en dat ik het risico liep de baan te verliezen als ik neen zei. Ik moest mijn voormalige werkgever op het laatste moment vertellen dat ik wegging. Het voordeel is dat ze in de Verenigde Staten erg begripvol zijn en je laten gaan. Als ze weten dat het iets beters voor je is, werken ze vlot mee. Na 22 uur rijden in twee dagen, kwam ik aan in de stad en ik begon op maandag. Mijn appartement was al in orde. De organisatie is er van een heel hoog niveau."

Hoe verliepen de eerste dagen?

"Het deed iets met me om het NBA-logo op de vloer te zien en om de kledij van de Thunders te ontvangen. Inzake infrastructuur was ik wel wat gewend, want die was ook geweldig in Iowa. Toen het seizoen eind oktober begon, drong het pas echt tot mij door dat ik in de NBA zat."

Wat zijn jouw dagtaken?

"Ik ben fysiektrainer/fysiotherapeut. Het is een hybride functie. Mijn rol is ervoor te zorgen dat de spelers gezond blijven, dat is het eerste doel. Wanneer ze helaas geblesseerd raken, dan is het niet de bedoeling dat ze zo snel mogelijk terugkeren, maar dat ze zonder risico op een terugval terugkeren op het parket. Dat neemt soms iets meer tijd in beslag. Daarnaast heb ik ook een rol in de technische staf. We vergeten hen vaak, maar zij staan ook onder een enorme druk. Je hebt het reizen en de tijdsverschillen, dus ik moet ook voor hen een programma opmaken voor hun herstel, slaaproutines en fysieke oefeningen. Vooral voor coach Marc Daigneault, zijn assistent-coach en algemeen directeur Sam Presti. Als ze met iemand moeten praten, ben ik het. Als ze advies of trainingsplannen tussen het reizen door nodig hebben, komen ze bij mij aankloppen. Dat is zeer interessant, want ik sta zo dichtbij zeer invloedrijke mensen in de branche. Ik vind deze functie heel erg leuk en het stelt me ook in staat om een relatie met hen op te bouwen. Er zijn slechts een 30-tal NBA-trainers in de wereld, net zoals er ongeveer zoveel General Managers zijn. Als je het goed doet, helpen deze mensen je door te breken."

Simpele jongens

Hoe verliepen je eerste contacten met de spelers?

"Het zijn nog steeds normale mensen. Het is wel grappig dat bepaalde bekende spelers zich kwamen voorstellen met: "Hallo, mijn voornaam is…” Terwijl ik ze uiteraard al jaren maar al te goed kende. Het is een bewijs dat ze ook maar normale mensen zijn zoals jij en ik."

Ben je na een maand gewend geraakt aan het helse programma van de NBA?

"Ik heb in de zomer nogal wat gereisd voor het team, waardoor ik het reizen al een beetje gewend kon raken. Alles is perfect geregeld. Je wacht niet op de bus, op het vliegtuig, in de hotels: alles is klaar. Ik denk dat de diensten die met de NBA samenwerken op dit niveau geen ruimte voor fouten hebben, dus het is echt een voorbeeldige service. Dit zijn dingen die je in een normaal leven niet kunt ervaren. De hotels, aankomen op de tarmac, in het vliegtuig stappen, met zoveel koffers kunnen reizen als je wil... Er wordt alles aan gedaan om de spelers, maar ook de staf, in optimale omstandigheden naar hun locatie te brengen. Er zijn de tijdsverschillen en dergelijke, maar je krijgt er ook vrije dagen voor terug. Ik ga niet klagen over het vele reizen, want ik heb er altijd van gedroomd."

Wat maakte tot nu toe de meeste indruk op jou?

"De middelen en het aantal mensen dat in de schaduw werkt. Het is een hele organisatie, maar zoals ik al zei, je kent je verantwoordelijkheden, je weet wat je kunt doen, wat je niet kunt doen, je weet met wie je moet praten. Als er een zandkorrel in de machine zit, maakt dat voor iedereen een puinhoop. Daar besteden ze dus veel aandacht aan, vooral aan de mensen die ze inhuren."

OKC heeft een goed imago. Dat van een gezonde en warme club. Kan je dat bevestigen?

"We zullen zeggen dat het creëren van een identiteit specifiek is voor elk NBA-team. De franchise probeert mensen die bij deze identiteit passen te betrekken in de manier van communiceren. En dat is het belangrijkste, dat alle neuzen in dezelfde richting staan. De club haalt ook spelers die nog veel te bewijzen hebben, waardoor ze nederig zijn."

Voel je dat er wat aan bewegen is binnen de club?

"Er heerst enthousiasme binnen het team. We voelen dat er iets mooi aan het groeien is, ook al is het seizoen nog maar pas bezig."

Hoe zie je de toekomst?

"Zolang ik in deze structuur kan werken, zal ik blijven. Ik wil proberen deel uit te maken van, naar mijn mening, een competitief team die over een paar jaar voor de titel kan spelen. Al moeten we afwachten, want er kan nog veel gebeuren. Het is echter bijzonder om deel te mogen uitmaken van een project als dit. Het lijkt een beetje op de periode met Kevin Durant, James Harden en Russell Westbrook. Iedereen zit een beetje in een positieve spiraal en we hebben het gevoel dat er iets kan gebeuren."

De programmatie van de NBA op Eleven

Woensdag 22 november