Vernederd en beledigd: hoe de stunttransfer van Man City uitdraaide op een fiasco

Tegenwoordig is hij president van Liberia en een gewaardeerd politicus, maar in een vorig leven was George Weah (net 57 jaar geworden) een van dé topspitsen in het wereldvoetbal. In 1995 werd hij zelfs de eerste Afrikaanse voetballer die de trofee voor FIFA Player of the Year én de Ballon d’Or in ontvangst mocht nemen. Kortom: officieel de beste voetballer ter wereld.

George Weah stond toen op het hoogtepunt van zijn carrière. Als aanvaller van Paris Saint-Germain en voordien AS Monaco werd hij een van de vedetten van de Ligue 1. In de zomer van ’95, nadat hij PSG aan een beker, een landstitel en een halve finale in de Champions League had geholpen, haalde AC Milan hem naar de Serie A om er in de voetsporen te treden van de Nederlandse legende Marco van Basten, die door blessures het einde van zijn carrière zag naderen.

Ondanks die immense druk en erfenis, kweet Weah zich perfect van zijn taak. Ook bij de Rossoneri werd hij een sterkhouder in het elftal en leidde hij hen met zijn goals (11 in de competitie) mee naar een Italiaanse landstitel in 1996. Hij speelde er in totaal vijf seizoenen en trof 58 keer raak. In diezelfde periode begon de spits zich ook politiek steeds meer te engageren: in zijn thuisland Liberia was het erg onrustig en woedde een bloedige burgeroorlog. Ook zijn eigen nichtjes werden verkracht door rebellen. Het werd de kiem voor zijn latere politieke loopbaan. Weah riep zijn landgenoten op om meer in te zetten op studies en geletterdheid, hij deelde ook kwistig zijn geld uit aan de arme bevolking in Monrovia, waar hij opgroeide. In 2018 werd hij verkozen tot president van het land en binnenkort begint hij meer dan waarschijnlijk aan een nieuwe ambtstermijn van 6 jaar.

Stunttransfer van de Citizens

Hoewel de naam George Weah vooral synoniem staat met de Ligue 1 en Serie A, wordt wel eens vergeten dat hij ook in de Premier League actief was. Na zijn vijfjarige avontuur in Milaan, werd de Afrikaanse spits tijdens de winterstop van het seizoen 1999/2000 op 33-jarige leeftijd uitgeleend aan Chelsea, waar hij onder coach Gianluca Vialli terechtkwam. Met de Blues zette hij nog een FA Cup bij op zijn palmares. Hij scoorde 4 keer in 13 duels voor Chelsea.

Genoeg om Manchester City, nog in het pre-Emirates-tijdperk, te overtuigen de transfervrije spits een tweejarig contract aan te bieden. De Citizens waren na vier jaar in de Championship net gepromoveerd naar de Premier League en konden met de voormalige wereldvoetballer van het jaar een stunttransfer realiseren. De tandem die hij in de aanvalslinie zou vormen met de Costa Ricaanse vedette Paulo Wanchope zag er op papier veelbelovend uit… maar een succesverhaal werd het uiteindelijk niet.

Onder de Engelse manager Joe Royle, die veelal zweerde bij ouderwets kick and rush-voetbal, moest de technisch onderlegde en ondertussen wat minder snel geworden Weah vaker dan hem lief was toekijken vanop de bank. In slechts 3 van de eerste 11 wedstrijden van dat seizoen 2000/2001 mocht hij 90 minuten opdraven.

Half oktober 2000, amper enkele maanden ver in het seizoen, vroeg Weah aan het City-bestuur om te mogen vertrekken. Nochtans waren zijn statistieken verre van slecht, met toch 4 goals in die 11 (onvolledige) matchen. Waaronder eentje in de competitiekraker tegen Liverpool. Maar het klikte gewoon niet met de manager. Volgens diverse media kwam het tot een verbale en fysieke clash tussen de speler en de coach. Achteraf zou Weah verklaren dat hij bij City “als een kind behandeld werd”. “De reden waarom ik vertrek, is niet dat ik te weinig speel”, voegde hij eraan toe. “Wel het gebrek aan respect en communicatie vanwege Mr Royle. Ik blijf niet spelen voor iemand die mij beledigt en mijn integriteit neerhaalt voor de ogen van jonge spelers.”

Man City zou na dat seizoen trouwens weer degraderen.

Uitbollen in de woestijn

Olympique Marseille, opnieuw de Ligue 1 dus, bood hem een uitweg, en in de zomer van 2001 was het daar dat hij het Europese topvoetbal uitzwaaide. Er volgde nog een kort avontuur bij Al-Jazeera in de V.A.E., waarna hij in 2003 op 37-jarige leeftijd definitief een punt zette achter zijn spelerscarrière.

Zijn erfenis blijft echter groot. Hij opende voor veel Afrikaanse spelers de poort naar Europa en inspireerde veel jonge spitsen uit die periode. Zoals Thierry Henry, die in een interview ooit vertelde dat George Weah samen met Ronaldo en Romario het spelletje veranderden voor de aanvallers. “Plots zag je dat spitsen ook zelf hun kansen konden creëren en niet alleen in het strafschopgebied moesten wachten op een bal.” Zo zorgde de technisch verfijnde en alomtegenwoordige George Weah mee voor de blauwdruk van de moderne, meevoetballende spits zoals we hem nu kennen.

New Blue Moon Podcast is dropping in about 40 minutes and it's a nostalgia one you won't want to miss*.

*(if you're about my age or older) pic.twitter.com/F980BTuyuh

— David Mooney (@DavidMooney) April 16, 2020

Fan van deze rubriek? Lees dan ook:

• Deze ex-sterspeler uit de Premier League genoot van zijn tijd bij Lille OSC
• Deze Portugese ster van Manchester United lanceerde zijn carrière in Italië
• Deze voormalige Italiaanse goudklomp kende een korte passage bij FC Barcelona
• Dortmund genoot zeer kort van enorm talent: "Zonder voetbal belandde ik in de criminaliteit"