Er was eens een Rode Duivel: Davy Oyen

Voetbal |
Dit jaar lanceert Proximus Pickx een nieuwe rubriek, gewijd aan de Rode Duivels die nooit echt tot het collectieve geheugen wisten door te dringen. Ondanks hun beperkte inbreng staan een aantal Belgische internationals toch maar mooi in de vaderlandse annalen. Deze keer focussen we op Davy Oyen.

Door Pickx

Gepubliceerd op 17.03.22

2min

In de rijke geschiedenis van de Belgische nationale ploeg prijken heel wat illustere namen. Maar ook enkele waarvan we ons later afvragen hoe ze daar in godsnaam bij geraakt zijn of enkele die door omstandigheden of pech nooit echt hun kans kregen. Davy Oyen behoort tot die tweede categorie. De linksachter bleef uiteindelijk steken op 3 caps, ook al gebeurde dat in een periode waarin onze Rode Duivels geen hoge ogen gooiden.

Groeien bij en met KRC Genk

De Limburger maakt zijn profdebuut bij KRC Genk, tijdens het seizoen 1993-1994 is dat. Genk is dan nog niet de topclub die het vandaag is en degradeert dat seizoen naar tweede klasse. Een situatie die de jonge, ambitieuze Oyen niet zint en hij stapt over naar Sint-Truiden, dat net promoveerde naar de hoogste afdeling. Gezien de rivaliteit tussen beide Limburgse clubs een gewaagde zet. Eentje die bovendien niet al te best uitdraait, want Oyen kan zich amper doorzetten bij de Kanaries. Na één seizoen al keert hij met hangende pootjes terug naar het vertrouwde nest in Genk, dat ook weer meteen promoveert naar eerste klasse.

Het is pas dan dat de trein aan het bollen gaat voor de verdediger. Samen met de club groeit Oyen uit tot een vaste waarde in de Belgische competitie. In 1997 wordt voor het eerste Europees gespeeld door de fusieclub, een jaar later worden de Genkies vicekampioen en winnen ze de Beker van België. Het is de eerste glorieperiode van de club, onder leiding van coach Aimé Anthuenis en gestuwd door het aanvalsduo Strupar-Oulare. Maar ook dus met een stevige, Belgische basis, waarvan Davy Oyen als het goudhaantje geldt. De ontwikkeling van de technisch vaardige linksachter ontsnapt ook niet aan het oog van toenmalig bondscoach Georges Leekens, die hem in april 1998 een eerste keer oproept voor de Rode Duivels, naar aanleiding van een oefenwedstrijd tegen Roemenië.

Oyen zal echter niet van de bank komen tijdens die interland en volgt wat later het WK in Frankrijk dus gewoon als supporter vanuit zijn zetel thuis. Zijn nieuwe status als Belgisch international levert hem wel een mooie transfer op naar PSV Eindhoven. In november '98 krijgt hij een nieuwe selectie in de bus en dit keer komt het wel tot een eerste cap, tegen Luxemburg. Enkele maanden later, in februari 1999, verovert hij een eerste basisplaats bij de Rode Duivels.

Afgeremd door blessures

In Nederland vergaat het Oyen een pak minder, hij komt maar sporadisch aan de bak en na een jaar keert hij alweer terug naar België. Ditmaal naar Anderlecht, waar zijn voormalige coach Anthuenis ondertussen is neergestreken. Bij paars-wit maakt hij weer aanspraak op een basisplek en in oktober 1999 wordt hij opgeroepen voor een interland tegen Engeland. Het zou zijn laatste avontuur bij de Rode Duivels blijken.

In november van dat jaar loopt de Limburgse verdediger immers tegen een blessure aan. Zijn seizoen zit er voortijdig op, maar Anderlecht gelooft in hem en biedt hem een nieuw contract aan. Niet lang na zijn comeback blesseert Oyen zich opnieuw, waardoor ook het seizoen 2000/2001 grotendeels in het water valt. Het begin van een lange lijdensweg, in 2002 verlaat hij de Brusselse club met uiteindelijk slechts een twintigtal wedstrijden op zijn actief. Vooral te wijten aan veelvuldig blessureleed.

Het is enigszins verrassend Nottingham Forest dat hem een reddingsboei toegooit. Een traditieclub uit Engeland, maar op dat moment uitkomend in tweede klasse. Helaas, ook daar blijft Oyen steken op slechts 9 wedstrijden in twee seizoenen tijd. Hij keert terug naar België, naar de heimat in Limburg, waar hij achtereenvolgens voor de tweedeklassers Heusden-Zolder en Lommel uitkomt. Nog heel even proeft hij van het hoogste niveau, wanneer hij tussen 2006 en 2008 voor promovendus Roeselare voetbalt. Maar dat laatste jaar wordt door blessures opnieuw een calvarietocht. Hij beëindigt uiteindelijk zijn loopbaan bij Lommel, in de tweede klasse. Waarna hij vooral nog in de picture komt als vader van Luca Oyen, het nieuwste goudhaantje van KRC Genk. De cirkel is rond.

Fan van deze rubriek? Lees dan zeker ook onze vorige post over Dominique Lemoine.