Er was eens een Rode Duivel: Dante Brogno

Sport | In het jaar 2022 presenteert Proximus Pickx een nieuwe reeks gewijd aan Rode Duivels die niet echt geschiedenis hebben geschreven. Hoewel zij slechts een handvol wedstrijden internationals waren, zijn ze toch opgenomen in het grote boek van onze nationale ploeg. We vestigen deze keer de aandacht op Dante Brogno.

Door Pickx

Gepubliceerd op 24.02.22

1min

De familie van Dante en Toni Brogno is afkomstig uit Calabrië: hun grootvader kwam naar België om te werken in de mijnen. De familie heeft altijd in Marchienne-au-Pont gewoond. De twee broers zijn onafscheidelijk verbonden met de Belgische voetbalcompetitie. De Brogno’s werden de topschutters aller tijden van Charleroi (Dante) en Westerlo (Toni): het bewijst hun neus voor goals.

Van 1986 tot 2001 was Dante Brogno de vaste man in de spits van Sporting Charleroi. Hij speelde er in totaal 389 wedstrijden, waarin hij 108 keer raak trof. Hét schoolvoorbeeld van een volbloed clubspeler, vandaag een uitstervend ras. Dante Brogno was zebra voor het leven. “Ik heb nooit een ernstige aanbieding gekregen van een club uit de top drie: Club Brugge, Anderlecht of Standard”, zo verklaarde Brogno in 1998 aan De Morgen. “En als je niet naar een van die drie kunt gaan, dan blijf je misschien beter waar je bent.”

Legende van de Carolo's

Op 11 oktober 1997 zat Brogno tijdens de WK-kwalificatiewedstrijd tegen Wales op de bank. Toenmalig bondscoach Georges Leekens liet hem niet invallen, waardoor zijn aantal caps op nul bleef staan.

Zijn broer Toni kwam wel zeven keer van de bank bij de Rode Duivels, maar Dante had wellicht verdiend om te worden opgenomen in de selectie voor het EK 2000 na een uitzonderlijk seizoen bij zijn club. Dante stopte met voetballen in 2001, als legende van de Carolo’s: hij scoorde meer dan 100 keer voor de Zebra’s. Toni voetbalde tot 2006.

Dante werkte van 2001 tot 2009 als assistent-coach bij Sporting Charleroi, van 2009 tot 2010 ging hij aan de slag voor stadsgenoot Olympic Charleroi. Daarna trainde hij een hele reeks clubs: Union Sint-Gillis, Tubeke, La Louvière en Club Luik. Vanaf mei 2019 was hij de hoofdcoach van Francs Borains, de club van voorzitter Georges-Louis Bouchez, in eerste nationale. De 55-jarige Italo-Belg verliet de club uit de Borinage op 18 januari van dit jaar om persoonlijke redenen.

“Ik heb maar van één ding spijt”, zou Brogno in 1998 nog laten optekenen bij De Morgen. “Dat ik nooit een échte kans als international gekregen heb.”

Fan van deze serie? Lees meer over de kortstondige carrière van Eddy Snelders als Rode Duivel.