Kim Mestdagh is gelukkig in Italië: "Ik heb mijn plekje gevonden"

“Uiteraard volg ik de Cats nog,” vertelt Kim Mestdagh ons vanuit haar nieuwe thuisbasis in het noorden van Italië. “Het voelt inderdaad een beetje raar om geen enkele Mestdagh op dat selectieblad te zien staan, zeker omdat we het zo lang gewend waren. Maar oké, in mijn geval was het een eigen beslissing. Ik blijf uiteraard geïnteresseerd in de Cats, het is meer dan tien jaar mijn liefde en leed geweest. Ik volg de selecties, check het programma, enzoverder… want ja, ook ik ben benieuwd naar de nieuwe ontwikkelingen. Anderzijds: als ik hun drukke reisschema zie voor de komende WK-kwalificatiecampagne, besef ik eens te meer dat ik de juiste beslissing nam. Ik ben er niet rouwig om dat ik die 10 vluchten op een week tijd niet moet doen, zulke zaken vreten veel energie.”

Ben je nog steeds tevreden met je beslissing om te stoppen als international?

Mestdagh: “Jazeker. Omdat ik weet dat het geen impulsieve beslissing was. Eigenlijk drong die keuze zich al langer op, maar ik bleef dat uitstellen omdat er telkens nieuwe doelen waren die we bereikten. Zoals de Olympische Spelen: dat wil je niet missen, hè. Ik ben blij om te zien dat er continuïteit is, dat er zich ook nieuwe gezichten aanmelden, wat sowieso voor een andere dynamiek en een ander soort basketbal zal zorgen. Ik ben zeer benieuwd naar dat proces. Kwaliteit is er zeker nog voldoende.”

Ondertussen loopt het wel lekker voor jou bij je club Schio. Jullie staan ongeslagen aan de leiding in de Italiaanse competitie…

Mestdagh: “We staan inderdaad aan de leiding in de competitie, ook al zijn er enkele wedstrijden tegen topploegen uitgesteld, die worden in principe de komende weken afgewerkt. Het wordt nog een druk programma om al die matchen in te halen. En ook in de Euroliga loopt het goed: we hebben een grote kans om in de top 4 te eindigen en door te stoten naar de volgende ronde, wat al een tijdje geleden was voor de club. We moeten nog twee keer naar Istanboel, tegen Galatasaray en Fenerbahçe.”

En op persoonlijk vlak?

Mestdagh: “Ik voel me wel wat vermoeid, door het drukke programma en omdat ik begin januari covid heb gehad -al kan ik moeilijk inschatten in welke mate die besmetting mij nu nog parten speelt. Maar los daarvan ben ik wel tevreden met mijn seizoen tot nog toe. Er wordt vaak geroteerd binnen de ploeg -onder andere door blessures of besmettingen- waardoor je de ene wedstrijd veel speelt en soms wat minder. Ik heb echter een duidelijke rol als shotter en dat ligt me wel, ik heb mijn plekje gevonden. Het leven in Italië is ook gewoon zeer aangenaam. Ik speel hier samen met mijn vriendin (Giorgia Sottana, nvdr.), dus dat is wel praktisch. Ik zou mijn vorige club Charleville-Mézières ook nooit verlaten hebben voor iets anders dan dit. Doordat het op privévlak veel rustiger loopt, ben ik mentaal veel kalmer geworden, merk ik. Alsof ik nu ook naast het basketbal iets kan opbouwen, dat was veel minder evident zolang we in aparte competities speelden. We zijn hier ook in de regio een huis aan het bouwen, dat binnenkort af zou moeten zijn, in februari zouden we al wat dingen verhuizen. Maar voorlopig blijven we wel in Schio wonen in een appartement van de club.”

Samen in een ploeg spelen met je lief, is dat aan te raden?

Mestdagh: “Op het veld zijn wij gewoon ploegmaats. Maar het is natuurlijk wel leuk dat je iemand naast je hebt die je 100% kan vertrouwen en die jou ook door en door kent. We waken er echter over dat je daar binnen de context van de club weinig van merkt, ik kan dat vrij goed gescheiden houden. Met mijn zus en vader vroeger was dat ook zo. Vaak gebeurt zelfs het omgekeerde, dat je juist meer afstandelijk doet om dat duidelijk te maken.”

Gaan de wedstrijdanalyses soms nog lang door aan de dinertafel?

Mestdagh: “Dat kan soms uitlopen, ja. Zeker met een Italiaanse kunnen discussies best heftig zijn. (lacht) Anderzijds is het leerrijk om een ander perspectief te horen. En het is ook wel handig dat we nu dezelfde ervaringen delen. Vanop afstand kun je soms weinig zeggen of doen, terwijl we nu hoogtes en laagtes gemeenschappelijk kunnen beleven.”

Ann Wauters, eveneens afgezwaaid bij de Cats en gestopt met haar spelerscarrière, gaat nu een nieuwe uitdaging aan als assistentcoach bij regerend WNBA-kampioen Chicago Sky. Verwacht je een telefoontje van haar of is de WNBA een afgesloten hoofdstuk voor jou?

Mestdagh: “Het is alleszins een zeer mooie kans voor haar. En voor Chicago ook. Ann heeft overal gespeeld, op verschillende continenten, ze kent de Euroliga én de WNBA. Zij kan de link zijn tussen verschillende culturen en basketbalwerelden, zo iemand kan elke staff gebruiken. Persoonlijk beschouw ik de WNBA als een afgesloten hoofdstuk. Mijn hoed af voor al die speelsters die jaren aan een stuk een club in Europa combineren met de WNBA, want dan speel je het hele jaar door, maar aan mij is dat niet meer besteed. Voor mij is die cirkel rond, ik heb ervan kunnen proeven en heb kunnen afsluiten met een titel (in 2019 won Mestdagh de WNBA-titel samen met Emma Meesseman bij Washington Mystics, nvdr.). Het is mooi zo. Ik kijk er meer naar uit om deze zomer in mijn nieuwe huis in Italië te kunnen doorbrengen.”

Terecht. Je wordt binnenkort 32, welke ambities koester je dan wel nog?

Mestdagh: “Mijn contract loopt hier af in mei, dus het is afwachten wat de club beslist. Sowieso kijken Italiaanse clubs eerst uit naar wat ze met de Italiaanse speelsters kunnen doen en pas nadien vullen ze de plaatsjes aan met buitenlandse versterkingen. Als het van mij afhangt, wil ik hier verder doen. Ik ben nu 31 jaar, dan ben je nog niet opgebrand, en zeker zolang ik voel dat het de opofferingen nog waard is. Ideaal zou zijn om samen met Gio bij Schio te blijven spelen, maar in het basketbal weet je nooit. Vroeger zou ik daar sneller nerveus van geworden zijn, maar nu neem ik het jaar per jaar. Ik weet ook wel dat ik altijd een club zal vinden als ik dat wil. Er zijn ook buiten het basketbal leuke dingen om naar uit te kijken dit jaar: in juli ga ik trouwen.”

Het WK in Australië met de Cats zit niet ergens stiekem in je achterhoofd?

Mestdagh: “Neen. Ik heb met de nieuwe bondscoach (de Fransman Valéry Demory, nvdr) een goed gesprek gehad na mijn beslissing. Hij maakte duidelijk dat de deur blijft openstaan voor mij, maar ik zei hem ook dat ik geen valse beloftes kon maken, dus dat ik liever niet te veel in de toekomst spreek. Hij begreep dat, want hij is zelf speler en international geweest, hij vertelde me dat hij goed genoeg besefte dat er een moment komt dat het allemaal wat veel wordt. Het gaf wel een goed gevoel om op die manier afscheid te kunnen nemen van dat hoofdstuk. We zullen zien. Ik leg mezelf alvast geen druk op.”