Sterallures: Novak Djokovic, van kind in een bommenregen tot wereldtennisser

“Ik heb al sinds mijn zevende hetzelfde doel, en dat is niet veranderd: ik wil nummer één van de wereld worden.” Aan het woord is Novak Djokovic in juni 2007, toen hij zich net gekwalificeerd had voor de eerste halve finale op een grandslam in zijn carrière, op Roland Garros. Op zijn 20ste barstte de Serviër al van het zelfvertrouwen. Diegenen die hem van arrogantie verdachten, floot hij terug met het argument dat hij gewoon ambitieus is. Die honger naar succes en welslagen is eigen aan de man en vindt zijn wortels in zijn verleden.

De jeugd van Novak liep niet over rozen. Als zoon van het Servische skikoppel Srdan en Dijana Djokovic begon Novak op zijn vijfde te tennissen in Kopaonik, waar het gezin in 1989 naartoe verhuisd was. Indertijd woedde de burgeroorlog in ex-Joegoslavië al meerdere jaren.

Al snel wordt Novak opgepikt door Jelena Gencic, een voormalige tennis- en handbalspeelster die een tennisschool opende in de regio. Ze was meteen overtuigd van het enorme potentieel van de jongen en ontmoette drie dagen later zijn ouders. “Jullie hebben een gouden kind”, vertrouwde ze hen toe. Na verloop van tijd aanvaardden de ouders van de toekomstige toptennisser dat Gencic hun zoon onder haar vleugels nam.

Enkele jaren later, in 1999, streek Djoko opnieuw neer in Belgrado om er te trainen en aan zijn carrière te timmeren. Maar de realiteit zou zijn plannen dwarsbomen: in maart lanceerde de NAVO een luchtbombardement op Servië, als antwoord op de gewelddaden van de president van Joegoslavië Slobodan Milosevic. De operatie moest kort en doelgericht zijn, maar zou uiteindelijk 78 dagen duren en het leven kosten aan honderden onschuldige burgers.

Om zich tegen de onophoudelijke bommenregen te beschermen verschansten Novak, zijn twee broers Marko en Djordje en hun ouders zich in de kelder van grootvader Vlado, waar ze zich min of meer veilig voelden. Na verloop van tijd besloot het gezin om weer buiten te komen en de draad van het leven op te pikken. De jonge Novak klampte zich vast aan zijn droom en bracht twee maanden door op de tennisbaan – dag in, dag uit.

Al zijn gezinsleden zouden de bommenregen – die in juni eindigde – overleven, maar het gezin raakte krap bij kas. Het land was geruïneerd door de oorlog en verzwakt door de sancties van de NAVO. De economie lag in puin. De toekomst van Novak kwam in het gedrang, tot zijn ouders besloten om alles op te offeren om hun kroost alle slaagkansen in het leven te geven. Op zijn twaalfde trad Novak de Nikola Pilic Tennis Academy in Duitsland binnen.

Onder druk van hun financiële perikelen deden de ouders een beroep op allerlei louche geldschieters om aan de noden van hun kroost en vooral Novak te kunnen voldoen. Hun offers wierpen hun vruchten af: in 2003 tekende Djoko zijn eerste profcontract, op 16-jarige leeftijd. De rest is geschiedenis: hij beklom de tennisechelons aan een ijltempo en groeide uit tot één van de beste tennissers aller tijden.

Toch blijft zijn tragische jeugd in zijn achterhoofd spoken. De oorlog en de offers die zijn ouders voor hem deden hebben hem getekend, zo bekende hij in 2015: “Mijn ouders hebben een groot offer gebracht om mijn toekomst in het proftennis te verzekeren. Ze geloofden hard in mij. (…) Ze wakkerden een vechtersmentaliteit in mij aan, die mij tot op de dag van vandaag helpt.”

Fan van deze rubriek? Ontdek het verhaal van Tim Henman, de 'net niet' koning van Wimbledon.