Kerri Strug wint gouden medaille ondanks verbrijzelde enkel

Op 23 juli 1996 nam de USA deel aan de landenwedstrijd gymnastiek. Kerri Strug was de laatste van de zes Amerikaanse meisjes die nog aan de beurt moest komen en het was op haar dat de hoop op een gouden medaille rustte. Als ze slaagt in haar paardprong, zal de USA goud winnen. Maar de druk is enorm. Want net voor haar faalde het Amerikaanse gymnastiekwonder Dominique Moceanu twee keer. Zij was het die het Amerikaanse goud had kunnen, moeten, binnenhalen.

Kerri Strug weet dat alles van haar afhangt. Ze is gestrest maar stelt zichzelf gerust. Ze kent deze sprong, ze heeft hem al zo vaak geoefend. Alles komt goed, zegt ze tegen zichzelf, om zichzelf moed in te spreken in de Georgia Dome dat zijn adem inhoudt. De VS had weliswaar vanaf het begin aan de leiding gestaan maar ze hebben op dat moment nog nooit goud gewonnen in de landenwedstrijd. Enthousiasme en zekerheid maakten plaats voor stress en angst.
 
Strug lanceert zich, zet haar handen neer, doet haar sprong en komt goed neer. Maar waar Moceanu twee keer was uitgegleden en op haar billen was terechtgekomen, bleef Strug mooi rechtstaan. Te veel zelfs. Haar linkerenkel draagt haar volle gewicht en kneust zwaar haar enkel. Haar score was niet genoeg om de Amerikaanse overwinning veilig te stellen. Een tweede sprong is nodig. Maar hoe doe je dat met een verbrijzelde enkel?

Als Strug de handdoek gooit, verliest ze niet alleen voor zichzelf. Haar team en haar land zullen gestraft worden. Dus, ondanks de pijn die door haar hoofd flitst en haar zegt te stoppen, staat ze op om verder te doen. Ze moet een tweede sprong doen, een sprong naar goud. Door de adrenaline voelt ze de ernst van de verwonding niet en gaat ze voor een nieuwe, allerlaatste sprong.
 
De aanloop is goed, de sprong onberispelijk, de opeenvolging van omwentelingen is ook perfect. Ook de landing lukt, al landt Strug wel als een flamingo en heft ze haar linkervoet op. Vanwege de pijn kan ze hem niet neerzetten. Zodra ze klaar is, valt ze op de grond. Op handen en voeten, met tranen in haar ogen, uit ze haar vreugde en pijn als de jury haar score bekendmaakte: 9,712. De VS worden voor het eerst Olympisch kampioen.

Met haar wilskracht en doorzettingsvermogen om alsnog dat goud voor het team binnen te halen, veroverde Kerri Strug de harten van de Amerikanen. Ze werd een symbool van veerkracht, van zichzelf overtreffen. Op 18-jarige leeftijd behaalde zij de grootste overwinning uit haar carrière, ondanks een beschadigde enkel met twee gescheurde gewrichtsbanden. Een symbool dat des te mooier is omdat het uiteindelijk tevergeefs was, aangezien de Amerikaanse concurrenten meesterlijk faalden in hun vloeroefeningen. Maar wie had dat kunnen voorspellen?
 
Op het moment dat Kerri Strug het goud in ontvangst nam, kon de atleet niet stappen. Het was haar coach, Bela Karolyi, die haar naar het podium droeg met haar linkerenkel in het verband. Een krachtig beeld, een van de mooiste van deze Centennial Games zoals de spelen in Atlanta ook wel bekend waren omdat ze precies een eeuw na de eerste moderne Olympische Zomerspelen 1896 in Griekenland plaatsvonden.
 
Nogmaals... in de sport is alles mogelijk!