Het WK 1998, de wereldbeker die Frankrijk voorgoed veranderde

Sport | Dag op dag 22 jaar geleden veroverde Frankrijk haar allereerste wereldbeker door in de finale Brazilië opzij te zetten. Een terugblik op de opperste bekroning van de "Black blanc beur'-generatie van les Bleus.

Door Pickx

Gepubliceerd op 12.07.20

2min

Op 12 juli 1998 viert het Frankrijk van Aimé Jacquet in eigen land haar allereerste wereldtitel. In de finale gaat het grote Brazilië voor de bijl, waardoor les Bleus zich op het hoogste schavotje mogen hijsen. Op de vooravond van de finale van 'hun' wereldbeker is de titel echter nog lang geen zekerheid. Hoewel hun pragmatische spelstijl hen de nodige defensieve stabiliteit oplevert, laten de aanvallende spelpatronen soms te wensen over en vormen die dan ook het voorwerp van kritiek.

Na een probleemloos parcours in de poulefase, kent Frankrijk de nodige moeilijkheden met Paraguay (overwinning na verlengingen) en Italië (overwinning na strafschoppen). In de halve finales wacht daarna Kroatië, dat op voorsprong komt en uitzicht lijkt te hebben op een finaleplaats totdat verdediger Lilian Thuram zijn duivels ontbindt en twee keer de weg naar doel vindt. In de finale wacht het sterrenensemble van Brazilië, met onder meer Rivaldo, Roberto Carlos en vooral Ronaldo.

De mysterieuze ziekte van Ronaldo

Op de vooravond van de finale ontbreekt de Gouden Bal-winnaar van 1997 op het wedstrijdblad van selectieheer Mario Zagallo. El Fenomeno blijkt het slachtoffer geworden te zijn van een mysterieuze ziekte en wordt pas een uur voor aanvang van de wedstrijd als titularis bevestigd. Enkele Fransen, waaronder kapitein Dider Deschamps, zien er een poging tot destabilisatie in. Zeker als de Brazilianen beslissen om niet op het terrein op te warmen voor aanvang van de wedstrijd. Dat doet nog meer de indruk wekken dat de Seleção haar tegenstander niet echt serieus neemt. In realiteit verkiezen de Brazilianen echter een zaaltje, ver weg van de pottenkijkers en de intense sfeer in het Stade de France.

Het vervolg is bekend. Opgezweept door een kolkend stadion rollen les Bleus Brazilië op. Twee rake kopstoten van Zinédine Zidane voor rust en een late treffer van Emmanuel Petit tellen de Goddelijke Kanaries helemaal uit. "Et un, et deux, et trois-zéro" groeit meteen uit tot de nationale slogan. Het is dan ook het grootste verschil dat ooit in een WK-finale werd opgetekend.

De mythe van "black blanc beur"

De opperste bekroning leidt tot uitbundige festiviteiten die niet meer gezien waren sinds de Franse Revolutie. Een mensenmassa stroomt samen op de Champs-Elysées om haar 22 helden te vieren. Bovendien gaat de titel van les Bleus ook de geschiedenis in als de bekroning van de "black blanc beur"-generatie, zo genoemd omwille van de diverse origines van de verschillende spelers. Het succes van dit gemengde Franse team, met helden als Zinédine Zidane, Lilian Thuram, Patrick Viera of Youri Djorkaeff, had dan ook een sterke symboolwaarde in een nog steeds verdeeld Frankrijk.

Maar het idee van een multicultureel Frankrijk dat aan één zeel trekt is nadien het voorwerp geworden van menig debat en controverse. De onmiddellijke euforie mag dan wel hebben afgestraald op de Franse maatschappij, maar het effect van sociale cohesie en broederschap lijkt jaren nadien toch vooral overroepen en geïdealiseerd.

Dit gezegd zijnde, hijst deze verenigde en getalenteerde Franse nationale ploeg het land naar de top van het internationale voetbal. Meer nog, de volledige voetbaleconomie pikt een graantje mee van het succes van de nationale ploeg. Na de bekroning in 1998 nemen zowel het aantal inschrijvingen als het aantal stadionbezoeken een hoge vlucht. Met een gelijkaardige ploeg winnen les Bleus nadien ook Euro 2000 door in de finale Italië te verslaan dankzij een golden goal van David Trezeguet. Op die manier wordt Frankrijk het eerste land dat achtereenvolgens de wereldbeker en het Europees kampioenschap wint.