Vijf belangrijke momenten uit de carrière van Eddy Merckx

Sport | Eddy Merckx wordt vandaag 75 jaar. Een kans om terug te blikken op enkele van zijn heldendaden of sleutelmomenten die de legende van de grootste wielrenner aller tijden hebben gemaakt. Gelukkige verjaardag, Eddy!

Door Pickx

Gepubliceerd op 17.06.20

2min

Wereldkampioen op 22

Na zijn glansrijke doorbraak bij de amateurs, waar hij maar liefst 84 overwinningen behaalde, waaronder een wereldkampioenschap, ontdekt de jonge Eddy Merckx de wereld van het profwielrennen bij Solo-Superia, een team gevormd rond kampioen Rik Van Looy. Merckx maakt al snel naam in het peloton en won met name Milaan-San Remo in 1966 en 1967, de Waalse Pijl in 1967 en twee etappes in Parijs-Nice. En zijn eerste wereldtitel zou niet lang op zich laten wachten. Op 3 september 1967 haalde hij het in de sprint van de Nederlander Jan Janssen en de Spanjaard Ramon Saez en werd hij in het Nederlandse Heerlen tot wereldkampioen gekroond. Dit was zijn eerste grote zege en het begin van het Merckx-tijdperk in het peloton.

Eerste Tourzege in 1969

“Dit eerste Toursucces is het grootste moment van mijn carrière, de top, mijn allermooiste overwinning”, zo legt de Kannibaal jaren later uit. Op 20 juli 1969 won Merckx de eerste van zijn vijf Tour de France-zeges bij zijn eerste deelname aan het wielermonument. Als een knipoog naar het levenslot, was het in Sint-Pieters-Woluwe, waar hij opgroeide, dat hij voor het eerst in zijn carrière de mythische gele trui aantrok. In de Pyreneeën-koninginnenrit, betwist tussen Louchon en Mourenx, reed de Belg de concurrentie in de vernieling. Hij trekt op de Soulor en Aubisque alleen in de aanval om te winnen na een uitzonderlijke ontsnapping van 140 km. Aan de finish had hij een voorsprong van bijna 8 minuten op de tweede, de Italiaan Michele Dancelli. Zes dagen later maakte Merckx de klus af in de laatste tijdrit in Parijs en verzekerde hij zich van de eindzege. Naast de gele trui won hij zes etappes, de groene trui, het bergklassement, de prijs voor de strijdlust, het combinatie- en het ploegenklassement.

Het werelduurrecord in Mexico

Op 25 oktober 1972 brak Eddy Merckx in Mexico een wereldrecord dat hem nog legendarischer zou maken. Onder de ogen van koning Leopold III en prinses Lilian van Rethy legde hij op de velodroom van Agustin Melgar in een uur 49,431 km af, 800 meter beter dan het record van de Deen Ole Ritter uit 1968. “Ik heb nooit zoveel afgezien als toen”, zou de Brusselaar later zeggen. Het was een prestatie die een ander uitzonderlijk seizoen zou inluiden voor de Beer van Tervuren die ook de Waalse Pijl, Luik-Bastenaken-Luik, de Giro, de Ronde van Frankrijk en de Ronde van Lombardije zou winnen.

De nederlaag op Pra-Loup

Na vijf overwinningen op zes jaar tijd is koning Eddy goed op weg om de Tour in 1975 opnieuw naar zijn hand te zetten. Niet iedereen is evenwel blij met de overweldigende superioriteit van de stille kampioen. Terwijl hij opnieuw het algemene klassement domineert, slaat een toeschouwer hem in de lever tijdens de 14de etappe, op weg naar de top van de Puy-de-Dôme. De Brusselaar slaagt er toch in om zijn gele trui te redden, maar niet voor lang. De volgende dag, toen hij alleen aan de laatste beklimming van de dag begon op de Pra-Loup, kreeg hij een verschrikkelijke inzinking. Zijn belangrijkste rivalen reageren als door een wesp gestoken. Eerst Felice Gimondi, en vervolgens Bernard Thévenet, Joop Zoetemelk en Lucien Van Impe halen de vijfvoudige Tourwinnaar in. Uiteindelijk won Thévenet de etappe en nam hij een voorsprong van bijna 2 minuten op Merckx. Enkele dagen later won Thévenet zijn eerste Tour en zo maakte hij een einde aan de suprematie van de Kannibaal.

Een zevende succes op de Primavera

Eddy Merckx en Milaan-San Remo: het is een lang en mooi liefdesverhaal dat in 1966 begon. Maar tien jaar later is zijn zegehonger na zes overwinningen in de Italiaanse klassieker nog niet gestild. In 1976, in de herfst van zijn carrière, wint Merckx zijn laatste grote wedstrijd in het shirt van het Molteni-team. Na een geweldige versnelling op de Poggio rijdt hij in de afdaling naar San Remo samen met zijn landgenoot Jean-Luc Vandenbroucke op kop. Merckx wint zonder al te veel moeite de sprint en pakt zo zijn zevende overwinning op de Primavera waarmee hij het record verslaat van de Italiaan Costante Girardengo – tussen 1918 en 1928 won hij zes keer.

Tien jaar na zijn eerste grote professionele overwinning in hetzelfde wielermonument is de cirkel rond. Zijn 19de zege in een monument wordt zijn laatste en in 1978 hangt hij de fiets voorgoed op de haak om plaats te ruimen voor een nieuwe generatie, belichaamd door de Fransman Bernard Hinault.