John McEnroe: de roeptoeter in het elitaire tennis

Sport | Opvallende verschijningen in het sportcircuit, je vindt ze overal. Zelfs in de elitaire wereld van het tennis. Tussen de eind jaren 70 en begin jaren 90 schrikte vriend en vijand vaak op van de uitbarstingen van ene John McEnroe op en naast het terrein. Zijn onstuimig karakter stond een succesvolle profcarrière echter niet in de weg.

Door Pickx

Gepubliceerd op 08.06.20

2min

Bad boys in de tenniswereld, ze worden niet te vaak geapprecieerd. Denk maar aan Nick Kyrgios bijvoorbeeld. Maar alle woede-uitbarstingen, beledigingen en kapotte tennisrackets ten spijt groeide John McEnroe uit tot een populair figuur in de tenniswereld. En dat is hij vandaag nog steeds, de man is immers een gerespecteerd tenniscommentator.

McEnroe pakte op achtjarige leeftijd voor het eerst een tennisracket vast. Daarvoor legde hij zich toe op tafeltennis. “Maar je kan je al inbeelden hoeveel van die paletjes ik vaak nodig had. Ze waren zo makkelijk te breken, makkelijker dan die oude houten tennisrackets”, zegt de Amerikaan daarover.

Perfectie in 1984

De volledige focus op het tennis zou hem zeker geen windeieren leggen. In 1977 steekt McEnroe voor het eerst zijn neus aan het internationale venster door als amateur de hoofdtabel van Wimbledon te halen. Enkel Jimmy Connors, die samen met Bjorn Borg de grootste rivaal van McEnroe zou worden, wist hem toen te stuiten. Een jaar later werd de Amerikaan prof.

Uiteindelijk zou hij 77 overwinningen behalen in het enkelspel, waarvan zeven grandslamtitels. McEnroe won vier keer de US Open (in 1979, 1980, 1981 en 1984) en drie keer Wimbledon (in 1981, 1983 en 1984). Tussen de jaren 1981 en 1984 voerde hij de wereldranglijst aan. Vooral in het jaar 1984 benaderde hij quasi de perfectie: 82 zeges tegen 3 nederlagen; met 96,5 nog altijd het hoogste winstpercentage ooit.

Na dat topjaar gaat het echter bergafwaarts met de Amerikaan. Een gebrek aan motivatie en de opkomst van het power-tennis zorgen ervoor dat McEnroe niet meer de resultaten van weleer behaalt. In 1992 sluit hij zijn profcarrière af, met in dat jaar nog een eindzege in het dubbelspel op Wimbledon.

You cannot be serious

Maar velen zullen McEnroe zich herinneren als de linkshandige brulboei uit New York. De Amerikaan wordt gekoesterd als een legende, maar zal ook altijd aanzien worden als de licht ontvlambare, drammerige, schreeuwende lastpak. McEnroe kon namelijk als geen ander zich doodergeren en kwaad maken tijdens een tennismatch.

“You cannot be serious” moet ongetwijfeld een van zijn meest legendarische quotes zijn. We moeten daarvoor terug naar Wimbledon 1981. Toen in zijn eerste rondeduel tegen Tom Gullikson een opslag buiten werd gecalled, begon McEnroe aan zijn wereldberoemde tirade. De uitbarsting zou echter maar klein bier zijn ten opzichte van andere strapatsen. Een kleine bloemlezing: hij noemde ooit de Tsjecho-Slowaakse speler Tomas Smid een “communistische rotzak”, umpires kregen te horen dat ze eikels waren of de microfoon in hun achterwerk moesten duwen, een supervisor kreeg “just go fuck your mother” te horen en in 1990 werd hij zelfs tijdens een match in de Australian Open gediskwalificeerd na onophoudend wangedrag.

Velen geloven dat zodra je emoties de bovenhand nemen, je niet in staat bent om te presteren. McEnroe bewees jarenlang het tegenovergestelde. Zijn explosies hielpen de Amerikaan zeer vaak om de match in zijn voordeel te doen kantelen, met bovengenoemde eindzeges tot gevolg.

Kijk hieronder naar een aantal wereldbekende uitspattingen van McEnroe:

Het verhaal van McEnroe is het achtste in onze rubriek “Enfants Terribles”. Lees zeker ons vorig stuk, over Mario Balotteli, hier.