De sportman/vrouw na het pensioen: George Weah neemt de teugels in handen in Liberia

Sport | In deze rubriek laat Proximus Pickx haar licht schijnen over de sportman/vrouw na zijn/haar pensioen. Vandaag zoomen we in op George Weah, die na een schitterende voetbalcarrière zijn thuisland Liberia uit het slop wil halen.

Door Pickx

Gepubliceerd op 30.04.20

2min

George Tawlon Manneh Oppong Ousman Weah ziet op 1 oktober 1966 het levenslicht in het straatarme Liberia. Ondanks zijn roots - hij groeit op in een gezin met 13 kinderen - slaagt de Afrikaan erin om een succesvolle carrière op noppen uit te bouwen.

Het is toekomstig succestrainer van Arsenal Arsène Wenger die de jonge Weah een kans geeft in Europa. Via AS Monaco gaat het naar Paris Saint-Germain, waar hij topschutter wordt van de Champions League-campagne 1994-1995. Zijn uitmuntende prestaties leveren hem een droomtransfer op naar de Italiaanse grootmacht AC Milan, waar hij dankzij zijn acceleratievermogen, flukse dribbels en torinstinct uitgroeid tot een van de beste voetballers van zijn generatie. Als eerste en voorlopig ook enige Afrikaan mag hij in 1995 zowel de trofee voor Wereldvoetballer van het jaar als de Ballon d'Or op zijn schouw bijzetten.

King George zwaait op 37-jarige leeftijd af, waarna hij zich toelegt op iets wat hem doorheen zijn carrière steevast zal bezighouden: de situatie in zijn thuisland Liberia.

Geslaagde overstap naar de politiek

Sporters die de oversteek maken naar de politiek, de voorbeelden zijn legio. Maar waar velen zich tevreden stellen met een plaatsje in de luwte, gaat Weah volop voor het hoogste goed: het presidentschap van zijn land. Al tijdens zijn spelerscarrière nam de situatie in zijn thuisland, geteisterd door twee burgeroorlogen, een belangrijke plaats op in zijn hart.

Na het einde van de tweede burgeroorlog in 2005 doet de voorvechter tegen racisme een eerste keer een gooi naar het presidentschap. Met zijn partij Congress for Democratic Change dient hij echter het onderspit te delven voor Ellen Johnson Sirleaf, die het eerste vrouwelijke Afrikaanse staatshoofd zou worden.

De beste Afrikaanse voetballer aller tijden laat zich echter niet van de wijs brengen en na een onsuccesvolle campagne voor vice-president in 2011 treedt hij in 2014 toe tot de Senaat. Dat was echter niet meer en niet minder dan een tussenstap op weg naar het uiteindelijke hoofddoel: een nieuwe gooi naar het presidentschap van het land gesticht door voormalige slaven die ontsnapten uit de Verenigde Staten.

In 2017 is het dan zo ver. In de tweede en beslissende ronde van de presidentsverkiezingen houdt Weah vice-president Joseph Boakai achter zich, waarna hij ingehuldigd wordt als de 25ste president van het West-Afrikaanse land - nota bene de eerste democratische machtsoverdracht in het land. Speerpunten van zijn campagne zijn: de strijd tegen corruptie, het hervormen van de economie en de strijd tegen ongeletterdheid - Weah zelf maakte nooit zijn school af. Opvallende aanwezigen op zijn inhuldiging zijn die andere Afrikaanse steraanvallers Didier Drogba en Samuel Eto'o.

Zangcarrière

Als King George's termijn erop zit, ligt misschien een na-carrière in de muziekwereld op hem te wachten. Weah heeft er namelijk zijn handelsmerk van gemaakt om de bevolking via liedjes te informeren over belangrijke zaken. In het straatarme land verloopt de communicatie namelijk niet altijd gestroomlijnd en wordt overheidspersoneel met een scheef oog bekeken, dus vandaar verspreidt de president zijn blijde boodschap graag via zang.

Na een vredeslied en een lied in de strijd tegen ebola, is het eind maart tijd voor een hymne tegen corona. "Corona is echt. Het kan je mama zijn, het kan je vader zijn, broeders en zusters. Laten we samen opstaan voor het gevecht tegen deze smerige ziekte", zingt Weah onder begeleiding van typisch Afrikaanse klanken en met een gospelkoortje als backing vocals.

We zien het premier Wilmès nog niet meteen nadoen, al is het misschien wel een ideetje voor een volgende Veilgheidsraad...