Wielerjargon: chasse patate

Chasse wat? Als u het bij de term 'chasse patate' in Keulen hoort donderen, dan bent u vast en zeker geen wielerliefhebber pur sang. Om ervoor te zorgen dat je bij de eerste de beste volgende koers op de buis lustig mee kan praten met je wielergekke grootvader lichten we deze term even nader toe.

Chasse patate, letterlijk vertaald patattenjacht, duidt op een zinloze achtervolging, waar de wielrenner bij voorbaat kansloos is om zijn waggonnetje te kunnen aanhaken bij de kopgroep of het elitegroepje waar hij naartoe probeert te rijden. Daardoor blijft hij soms kilometerslang tussen de kopgroep en het peloton inrijden, waardoor hij zich helemaal leegrijdt zonder ook maar een rol van betekenis te kunnen spelen.

Aangezien er praktisch in elke grote klassieker wel toprenners zijn die de goede vlucht missen, is de keuze in deze categorie onnoemelijk groot. Om er toch één voorbeeld uit te pikken, keren we terug naar de Ronde van Vlaanderen van 2015 - de editie gewonnen door de Noorse sterke beer Alexander Kristoff. Voor het eerst sinds 2002 kwamen in deze editie van Vlaanderens Mooiste noch Fabian Cancellara noch Tom Boonen aan de start, waardoor een lang lijstje met favorieten zich kansen toedichtte.

Na verschillende schermutselingen werd er op de Kruisberg-Hotond deftig de pees opgelegd. Het tempo ging met een ruk de hoogte in en het peloton, of wat er nog van overbleef, viel in stukken uiteen. Eén favoriet had echter de boot gemist - eeuwige pechvogel Sep Vanmarcke. Met een ultieme inspanning trachtte hij de kloof met het favorietengroepje nog te dichten. Hij kwam tot op twintig meter, bleef dan hangen en slaagde er uiteindelijk niet in zijn waggonetje aan te haken. Een roemloze aftocht voor de West-Vlaming en een typevoorbeeld van een chasse patate.