Pickx festivaltip: Limp Bizkit op Graspop Metal Meeting 2024

Samen met poppunk maakt nu-metal nu een comeback en vindt het controversiële subgenre steeds gemakkelijker zijn weg terug naar mainstream- en metalfestivals. Dat was een ander verhaal ruim tien jaar geleden. Toen Graspop Metal Meeting in 2012 voor het eerst Limp Bizkit aankondigde, verdeelde dat het anders zo hechte metalpubliek. De korte steekproef van wijlen Festivalitis is daarvan het bewijs. Zelfs Fred Durst, normaal gesproken altijd van een antwoord voorzien, wist toen niet hoe hij zich moest gedragen op een metalfestival. Uiteindelijk verraste Limp Bizkit vriend en vijand en werden de Amerikanen een graag geziene gast in Dessel. Twee jaar later waren ze al terug als headliner, maar toen begon de groep door te veel comfort en gepraat hun eigen status te ondergraven. Dat ze in 2018 en nu opnieuw zijn afgegleden naar een 'gewone' topact begrijpen we volkomen. Waarom Limp Bizkit toch een must-see is, leggen we je hier kort uit. Are you ready partner?

Eerst en vooral krijgt Limp Bizkit ruwweg 'maar' een uur speeltijd. Veel tijd om tussendoor bangers als "Break Stuff," "My Generation," "Rollin' (Air Raid Vehicle)," "Nookie," en de George Michael-cover "Faith" te grappen, is er dus niet. Sterker nog, een uur kan zelfs te kort zijn om alle hits überhaupt te kunnen spelen. Gelukkig is dat een kolfje naar de hand van meestergitarist Wes Borland. Als zijn gitaarskills je niet kunnen intrigeren, blijft het nog steeds spannend om te zien in welke outfit hij de South Stage zal betreden. Verder is er ook maar één Limp Bizkit. Rage Against the Machine en Urban Dance Squad hebben de weg geëffend voor de fusie van hiphop en metal, maar Limp Bizkit blijft tot op heden de enige groep die deze crossover echt vernieuwend heeft gemaakt. Alle groepen die daarna kwamen, zoals P.O.D., Powerflo of Fever 333, zijn goede pogingen tot imitatie.

Ondanks hun eeuwig puberale imago ontsnapt ook Fred Durst niet aan ouder worden. De frontman is namelijk ook al 53 jaar, wat maakt dat het dragen van een New York Yankees-petje nog net niet als belachelijk gezien kan worden. Veel langer hoeft dat niet te duren. Dankzij de Netflix-documentaire Trainwreck: Woodstock '99 werd het voor het eerst glashelder waar het destijds fout liep op het megafestival. Zo gek als toen gaat het nu niet worden, maar het blijft een uniek gegeven om een van de laatste restanten van dat jaartal nog aan het werk te kunnen zien.



Wil je als jonkie een glimp opvangen van het jaar waarin de Nokia 8210 het hoogtepunt van de menselijke beschaving was, of wil je dan als ninetieskid jouw smartphone tegen de grond kletsen? Rep je dan zaterdag 22 juni tussen 21:05 en 22:10 naar de South Stage.

Voor fans van P.O.D. - While She Sleeps - Black Stone Cherry

Geschreven door Dansende Beren voor Pickx