Noémie Wolfs: “De muze spreekt ’s nachts, ik luister.”

Er wordt wel eens gezegd dat artiesten en bands die hun derde plaat releasen meer beducht zijn voor de recensies en de feedback dan bij de eerste en de tweede plaat. De reden? De wetten van de muziekindustrie dicteren dat de derde plaat de ‘plaat van de bevestiging’ is. Daarmee hoort de artiest te tonen dat die op een consequente manier songs kan schrijven, evolueert en groeit. Dat die geen 'one-trick-pony' is of een 'two-trick-clown'. We spreken Noémie Wolfs op een zonnige herfstdag. Plaats van afspraak, de kantoren van N.E.W.S., haar platenfirma. Kop koffie dabei en losgehen.

In een interview van een paar jaar geleden las ik dat je het een beetje had gehad met alle regels rond hoelang een song mag duren, wil die kans maken om te worden gedraaid of opgepikt door streamingdiensten. De eerste single, ‘Lonely Heart’, van je nieuwe plaat duurt net geen acht minuten. Het lijkt wel een ‘welgemeende f*ck you’.

“Dat lijkt misschien zo, maar dat is het niet hoor (lacht). Wat ‘Lonely Heart’ betreft, heb ik niet opzettelijk een lange song gemaakt. Het draaide gewoon zo uit, en het is de blueprint van de plaat geworden. Ik ben ervan overtuigd dat de plaat wel zijn weg zal vinden.”

Zowel de titel van je vorige plaat, ‘Lonely Boy’s Paradise’, als de eerste single, ‘Lonely Heart’, bevatten het woord ‘lonely’. Wat heb je met eenzaamheid?

“Niet zoveel eigenlijk. Ik hou gewoon van het woord ‘lonely’, van de klankkleur en de sfeer die het oproept. Ik ben geen eenzame ziel die als een kunstenaar ’s nachts zit te wroeten om songs te schrijven. Alhoewel, misschien is dat laatste niet helemaal waar. Ik hou van de kleine uurtjes. Het is het moment waarop ik volop creatief kan zijn, en door niets of niemand gestoord wordt. ’s Nachts werken bevalt me goed. Ik denk dat die nachtelijke sfeer en de vrijheid die die brengt ook tot uiting komt op de plaat. Ik hou bijvoorbeeld erg van het beroemde schilderij van Edward Hopper, ‘Nighthawks’ (een Amerikaans diner bij nacht, sfeervol belicht, met een paar nachtbrakers aan een toog, nvdr.). Dat geeft die nachtelijke sfeer heel mooi weer. Of de film ‘Drive’, die heeft dat ook.”

Waar je bij de vorige plaat nog de producerskills inriep van Yong Yello, zien we in de credits nu staan: 'producer: Noémie Wolfs en Simon Casier'. Simon is niet enkel de frontman van Zimmerman en de bassist van Balthazar, maar ook je vriend. A match made in heaven?

“Zeker! Simon is een 'one-man-band' op zich! Kijk, we hebben deze plaat voornamelijk geschreven tijdens de coronacrisis. Toen het vorige album gereleaset werd, heb ik niet zoveel kunnen spelen. Ik dacht eerst dat die crisis een paar weken zou duren en dat we dan weer over konden naar de orde van de dag, maar het draaide anders uit. En zoals zoveel andere bands en artiesten die toen een plaat uitbrachten, heb ook ik moeten wachten tot de crisis voorbij was voor ik er iets mee kon doen. Maar de muze zit niet stil, hé. (lacht). Ik ben in die stillere periode ideetjes beginnen op te nemen, heb gezocht naar inspiratie en ben aan het werk gegaan. Met Simon aan mijn zijde, want hij zat toen ook thuis. Voor we het wisten, hadden we een aantal demo’s. Het plan was om Jasper Maekelberg te vragen als producer, maar toen hij de demo’s hoorde, zei hij dat hij maar weinig aan kon toevoegen. We hebben hem wel gevraagd voor de mix.”

Is het juist als we zeggen dat de plaat iets meer body heeft dan de vorige, iets meer de lage regionen opzoekt? Misschien is dat de invloed van Simon?

“Dat zou kunnen. Bij de vorige plaat – waar Simon op meespeelde – hoorde ik vaak: het klinkt soms als Balthazar. Ik snap die vergelijking wel, want Simon heeft een heel eigen basgeluid, en als hij meespeelt, zal dat de klankkleur wel beïnvloeden.”

Misschien is het andersom en de signatuur van Balthazar vooral gekleurd door Simons manier van klank maken …

“Zijn invloed is alleszins groot. Ik vond het oprecht fijn om met hem samen te werken. Hij heeft heel wat instrumenten ingespeeld, ook die waarin hij minder onderlegd is. Toetsen, bijvoorbeeld. Doordat hij eigenlijk geen toetsen speelt, was zijn benadering van het instrument anders, en krijg je toch weer interessante accenten.”

Wat opvalt in de sound van ‘Wild at heart’ is de opvallende aanwezigheid van synths.

“Ik hou van synthesizers! En dan vooral de oude, jaren 70-80-bakken. De Rolands, Juno’s … Die hebben zo’n eigenzinnige klankkleur, zoveel warmte. Ik heb die klankkleur veel liever dan de sounds van vandaag, die te af, te gelikt klinken. Synths en strijkers, dat is een bijzonder fijne combinatie. Ze zorgen voor een warm, soms vervreemdend dekentje.”

En de titel? Een referentie naar de film van David Lynch, met Nicholas Cage en Laura Dern?

“Dat niet. Ik heb die film pas recent gezien, maar ik vind wel dat hij perfect past bij de sfeer van de plaat. Ik denk ook dat ‘Wild At Heart’, mijn album dus, een lekkere cruiseplaat is. Ik heb ze onlangs beluisterd in de wagen, tijdens een nachtelijke rit, en dat werkte wel.”

Sounds like plan! Vannacht cruisen we van club naar club, wild at heart met jouw muziek in de speakers!

Wil je mee cruisen? Dat kan hier!

Of Noémie Wolfs live aan het werk zien? Check deze data!

• 25/11, Muziekcentrum, Dranouter (Try-out)
• 13/12, De Roma, Antwerpen (release show)
• 16/2, Cultuurhuis De Zeepziederij, Bree