Devendra Banhart dropt nieuw album en komt naar België: wie is deze folkparel?

De 42-jarige singer-songwriter Devendra Banhart heeft naam gemaakt in de indiescene door op blote voeten op te treden met bloemen in zijn haar. Als oude hippieziel gevangen in een jeugdig lijf maakte Banhart deel uit van een nieuwe scene die ‘neofolk’ of ‘antifolk’ wordt genoemd, een groep gelijkgestemde muzikanten die folkmuziek als blauwdruk gebruiken om postmoderne rock-‘n-roll te creëren.

Toen hij begin de twintig was, werd Banhart vergeleken met Marc Bolan, Nick Drake, Syd Barrett en zelfs Tiny Tim (dankzij zijn grommende falsetstem). Met vijf releases in slechts vier jaar schoot de carrière van de Amerikaanse Venezolaan als een komeet uit de startblokken.

Banhart werd op 30 mei 1981 geboren in Texas. Zijn ongewone voornaam werd gekozen door een Indiaanse spirituele leraar die zijn ouders bewonderden. Toen zijn ouders scheidden, verhuisden Banhart en zijn moeder naar Caracas, Venezuela, waar hij zijn tienerjaren doorbracht. Nadat zijn moeder hertrouwd was, verhuisde Banhart opnieuw, dit keer naar Los Angeles.

Banhart componeert liedjes sinds zijn vroege tienerjaren, maar voerde zijn werk nooit in het openbaar uit. Tijdens zijn opleiding woonde Banhart samen met een homostel. Op de bruiloft van het koppel speelde hij voor het eerst voor een publiek. Banhart herinnert zich die ceremonie naar eigen zeggen als zijn eerste officiële show.

In de zomer van 2000 trok hij naar Parijs voor inspiratie. Deze kosmopolitische reizen en ervaringen leidden tot een muzikaal geluid dat zwerft tussen lo-fi blues en akoestische Britse en Amerikaanse folk. Jim Haynes van The Wire vatte Banharts lyrics als volgt samen: “Zijn rauwe songteksten zijn angstaanjagend effectief in het weergeven van de breedte van menselijke emotie.” De Amerikaanse muzieksite Pitchfork omschreef Banharts “typerende geknepen stem” als die van “een kleine, lieve, doorleefde kobold”. 

Na zijn verblijf in Frankrijk verdeelde hij zijn tijd tussen San Francisco en Los Angeles. Toen trok hij de aandacht van Young God Records-eigenaar Michael Gira (lid van de New Yorkse bands Swans en Angels of Light). “Toen ik zijn stem voor het eerst hoorde kon ik het niet geloven. Zijn af en toe warrelende falsetto is afwisselend bizar, soulvol, komisch, zachtaardig en vaak een beetje beangstigend”, zei die over Banhart. “Hij klinkt alsof hij langs de rand van de waanzin wandelt, maar die magnetische rauwheid is volkomen logisch”, beschreef Rolling Stone Banhart.

Tot zijn populairste albums behoren ‘Cripple Crow’ uit 2005 – zijn best verkopende plaat in de VS – ‘What Will We Be’ uit 2009 – waarop zijn meest gestreamde song op Spotify prijkt, ‘Baby’ – en ‘Mala’ uit 2013, met de hits ‘Für Hildegard von Bingen’ en ‘Golden Girls’. Bij de critici vielen vooral zijn derde plaat ‘Rejoicing in the Hands’ uit 2004, zijn vierde plaat ‘Niño Rojo’ uit datzelfde jaar en zijn vijfde, ‘Cripple Crow’, uit 2005 in de smaak.

De voorbije jaren verschenen met ‘Ape in Pink Marble’ (2016) en ‘Ma’ (2019) studioalbum negen en tien. ‘Flying Wig’ wordt Banharts elfde plaat en is naar verluidt “een album van terugkerende dualiteiten”. De met sequoia’s en dennenbomen omgeven hutstudio waar Banhart constant luisterde naar The Grateful Dead heeft op de een of andere manier iets gelikts, modernistisch en stadspop-achtigs voortgebracht. 

Banharts elfde plaat is ontsproten uit de kostbare vriendschap met de veelgeprezen soloartiest, multi-instrumentalist en producer Cate Le Bon. Het Welshe indiefolkicoon heeft de plaat geproducet. “Samen verkennen ze nieuw muzikaal terrein, met een gewaagd geluid gedrenkt in synths, dat als een openbaring zal komen voor oude fans”, zo schrijft het onafhankelijke platenlabel Mexican Summer op zijn website. “Banharts gave voor songwriting blijft op de voorgrond, maar de productie en arrangementen begeven zich op onbekend terrein.”

Devendra Banhart stelt zijn nieuwe plaat voor op woensdag 29 november in de Ancienne Belgique.