De vele gedaantes van Blur-frontman Damon Albarn

Blur

Voor Damon Albarn begon het allemaal in 1988 toen hij samen met zijn schoolmaten Graham Coxon (gitaar), Alex James (bass) en Dave Rowntree (drums) een muziekgroepje oprichtte: Blur. Het eerste album ‘Leisure’ (1991) bleef nog enigszins onder de radar, maar per album dat uitkwam, steeg de populariteit. ‘Modern Life is Rubbish’ (1993), ‘Parklife’ (1994) en ‘The Great Escape’ (1995) volgden elkaar in recordtempo op en brachten de band mondiale faam. De rivaliteit met generatiegenoten Oasis bereikte een hoogtepunt toen beide bands in het voorjaar van 1995 op dezelfde dag een nieuwe single losten: Blurs ‘Country House’ haalde het in verkoopcijfers van Oasis hun ‘Roll With It’.

Nadien sloeg Blur een meer experimentele weg in, wat vooral tot uiting kwam na het vertrek van Graham Coxon en de release van het album ‘Think Thank’ in 2003. Daarin werd een meer elektronische weg ingeslagen en vielen ook exotische, Afrikaanse invloeden te horen. Het bleek de (tijdelijke) zwanenzang van Blur, maar het begin van een vruchtbare nieuwe carrière voor Damon Albarn. Op een korte reünie in 2008 na bleef Blur meer dan tien jaar in het vriesvak weggestopt, tot er in 2015 plots een nieuw album werd uitgebracht: ‘The Magic Whip’, gevolgd door een wereldtournee.

Na opnieuw een pauze van acht jaar zijn de oervaders van de Britpop deze zomer weer brandend actueel. Op 21 juli komt hun negende studioalbum uit, ‘The Ballad of Darren’ zal die gaan heten, en afgaande op de uitstekende vooruitgeschoven single ‘The Narcissist’ mogen we daar veel van verwachten. Net als van hun concert op de Lokerse Feesten op dinsdag 8 augustus natuurlijk!  

Gorillaz

Damon Albarn en Jamie Hewlett, een cartoonist, waren al jaren bevriend toen ze eind jaren 90 op het idee kwamen om een virtuele band op te richten. Als tegenreactie op het hersenloze vertier dat ze zagen passeren op MTV. Een band zonder gezicht, zonder vaste bezetting en met cartoonpersonages als de hoofdrolspelers. De stijlen konden alle richtingen uit gaan, van rock en pop, tot hip hop en elektronica.

In 2001 werd een eerste titelloos album uitgebracht, met daarop de doorbraakhit ‘Clint Eastwood’. Dat succes werd vier jaar later bestendigd met de release van het tweede album ‘Demon Days’ en de hits ‘Feel Good Inc’, ‘Kids With Guns’, ‘Dirty Harry’… Gorillaz bewees daarmee dat het meer was dan een gimmick.

Begin dit jaar werd met ‘Cracker Island’ al het achtste album gereleased van de band, opnieuw met enkele pareltjes op, zoals de aanstekelijke single ‘Silent Running’. Grote namen als Stevie Nicks, Beck, Bad Bunny, Thundercat en Tame Impala verleenden hun medewerking aan het album. Een bonte mix van stijlen, zoals altijd. De enige constante: Damon Albarn als muzikaal brein van de virtuele groep.

Mali Music

Albarn is, ondanks zijn imago van dwarse egotripper, altijd een filantroop geweest die zich inzette voor tal van goede doelen. Zo belandde hij begin jaren 2000 voor Oxfam in Mali, waar hij de gelegenheid te baat nam om muziek te maken met lokale artiesten. Het resultaat was het fantastische ‘Mali Music’, een album vol traditionele Afrikaanse klanken maar in een modern en Westers jasje gepast door Albarn.

In 2011 deed de zanger/componist dat kunststukje nog eens over, maar ditmaal tijdens een Oxfam-trip naar Kinshasa. Het daaruit voortkomende album ‘Kinshasa One Two’ was commercieel minder succesvol dan ‘Mali Music’, maar kreeg wel puike recensies.

The Good, the Bad & The Queen

Nóg een paradepaardje waarmee Albarn kan pronken: zijn derde band naast Blur en Gorillaz. The Good, the Bad & The Queen is een collaboratie met de Nigeriaanse drummer Tony Allen, Paul Simonon, voormalig bassist van The Clash, en Simon Tong, voormalig lid van The Verve. Vier iconische artiesten dus. Tel daar nog de productieskills van een klepper als Danger Mouse (Gnarls Barkley) bij en dan weet je: dit kan niet misgaan.

Zo bewees ook het eponieme debuutalbum uit 2007. Echte hits scoorden ze er niet mee, maar het album werd door MOJO toch verkozen tot beste van het jaar en ze wonnen er veel krediet mee. Voornamelijk omwille van de uitgesproken antiracistische en antifascistische thematiek en de samenwerkingen met vele nationaliteiten. Onder andere de Syrische rapper Eslam Jawaad kreeg een rol toebedeeld.

Het leek lange tijd op een eenmalig project, maar in 2018 kwam alsnog een tweede album uit: ‘Merrie Land’. Een jaar later kondigde de groep officieel zijn definitieve einde aan, wat nog eens extra bekrachtigd werd nadat in 2020 Tony Allen het tijdelijke voor het eeuwige inruilde.

Solo

Damon Albarn is altijd een culturele veelvraat en bezig baasje geweest, daardoor ondernam hij zoveel collaboraties dat het tot 2014 wachten was vooraleer hij een eerste soloplaat uitbracht. ‘Everyday Robots’ werd een intieme, sobere plaat, waarop Albarn reflecteert over zijn hobbelige levenswandel, de veranderende maatschappij en de (soms negatieve) invloed van technologische evolutie. Het thema eenzaamheid (check single ‘Lonely Press Play’) zindert sterk door, mooi extra in de verf gezet door de spaarzame productie van levende legende Brian Eno. Het album werd genomineerd voor een Mercury Prize.

Vorig jaar, in de nasleep van de coronapandemie en een reis naar IJsland, bracht de Blur-frontman een tweede soloalbum uit: het experimentele ‘The Nearer the Fountain, More Pure the Stream Flows’. Gebaseerd op een gedicht van de 19e eeuwse Engelse poëet John Clare. Daarop zijn vooral orkestrale composities en soundscapes te horen, heel ver verwijderd van de popgeluiden waarmee Albarn scoorde bij Blur en Gorillaz. Het bewijst eens te meer: Damon Albarn valt niet in een hokje te stoppen.