Slotdag op Rock Werchter: ode aan de diversiteit

Na drie -vooral op weerkundig vlak- wisselvallige dagen was de weide van Werchter helemaal klaar om er een shiny slotdag van te maken -op alle vlakken dan. Het begon al vroeg op de middag met de aanstekelijke soul en blues van The Teskey Brothers, die vanaf 13u steeds meer volk in de vaak verguisde The Barn lokten. Prachtige tent, groter en sfeervoller dan ooit, maar net iets te klein voor de vele topacts die er geprogrammeerd stonden tijdens deze editie. Meermaals moesten de deuren van de tent dicht omdat er al te veel volk binnenstond. 

Voor de Australische broers Sam en Josh Teskey en hun gevolg was er nog plek genoeg, het was immers nog vroeg op de dag, maar zij die er al waren lieten zich gewillig meevoeren op de warme bries die Josh en Sam door The Barn joegen. Tot een heus meezingmoment bij afsluiter ‘Hold Me’ toe. Niet dat het een dikke radiohit is geweest, maar het refrein ging er zo vlot in dat de hele zaal mee wiegde en uit volle borst meezong. De bandleden van The Teskey Brothers stonden er met open mond naar te kijken.

Daarna stroomde de tent leeg, een wissel van de wacht kondigde zich aan. En wat voor een. De Belgische metaltrots Amenra bewees op menig buitenlandse podia dat ze internationale allure hebben, ook op Graspop deden ze dat al met verve, nu was Werchter aan de beurt. Een meer mainstream publiek, het was dus benieuwd uitkijken hoe dat zou reageren op de intense doommetal van Amenra. Heel enthousiast, zou snel blijken.

Tot onze verbazing daagden niet alleen in zwart gehulde headbangers toe, maar mengden zich ook jonge meisjes in crop tops en zomerse jurkjes met nette boys in witte hemdjes of polo’s. Niet om even te piepen uit nieuwsgierigheid, maar om echt heel de rit uit te zitten en kwistig mee te headbangen. Het moet gezegd: het was ook onmogelijk om onbewogen te blijven bij de beklijvende set die Amenra voorschotelde. Hoe de band ingetogen, sacrale momenten afwisselde met een muur van gitaargeweld en poëtisch gebrul (echt waar, je moet het horen om te geloven) was van een hemelse schoonheid, maar dan een hemel die zwart kleurde. Visueel zat het ook helemaal snor, met een regie die duidelijk wist hoe de sfeer van Amenra in beelden te vatten. 

‘A Solitary Reign’, al jaren de hoogst genoteerde Belgische single in De Zwaarste Lijst van StuBru, was een hoogtepunt. Internationale klasse. Of hadden we dat al gezegd? Maar ook het Nederlands gezongen ‘De Evenmens’ of het Franstalige ‘Plus près de toi’ konden bekoren. Met frontman Colin H van Eeckhout als enigmatische frontman/zanger, die voortdurend met zijn rug naar het publiek staat en in zijn eigen universum verdwijnt tijdens de set. Die spaarzame momenten dat hij zich toch tot het publiek keerde -twee keer om precies te zijn- maakte dat indruk, het is als iemand die zelden vloekt en wanneer die dat dan toch doet, iedereen zich een ongeluk schrikt.

Van Amenra ging het in The Barn weer naar de gospel en soul van Gabriels. Om maar te zeggen, alles kon op deze Werchter-editie. Voor ons was het echter tijd om de zon die buiten scheen te omarmen. Het hoofdpodium wenkte. Want daar mocht de programmatie op deze slotdag evenzeer gezien worden. Net als in The Barn een interessante mix van stijlen en genres.

Alsof de weergoden hun thumbs up gaven, brak de zon helemaal door bij de radiovriendelijke folkrock van The Lumineers. Volstrekt ongevaarlijk spul, maar toch het perfecte opium voor de aandikkende in hogere sferen verkerende massa op de weide aan de Main Stage. Hits als ‘Ho Hey’, ‘Ophelia’ of ‘Leader in the Landslide’, waarin ze een stuk ‘You can’t always get what you want’ van The Rolling Stones smokkelden, werden vrolijk meegelipt. De ideale meezingsoundtrack bij het duchtig consumeren van bier en het smeren van zonnecrème. Lachende gezichten all over the place.

Dat werd er niet minder om voor de volgende act op het hoofdpodium. Misschien wel de meest gewaagde zet van de programmatoren. Op dezelfde avond dat Queens of the Stone Age en Arctic Monkeys het festival kwamen afsluiten, nog vlug even een van dé queer iconen van deze moderne muziektijden het podium laten bestijgen. En dat laatste werkwoord mag je gerust letterlijk nemen.

Lil Nas X gaf een stomende set waar de seks én het plezier van afspatte. Gehuld in een gouden harnas en furr boots wierp de Afro-Amerikaanse popsensatie een denkbeeldige lasso over het publiek om die vervolgens strak aan te halen. Akkoord, het was vooral veel show en soms leek het een uit de hand gelopen Eurosongfestival, maar entertainend en naadloos gebracht was het ook. Met ‘Old Town Road’ en ‘Montero (call me by your name)’ was hij al taboedoorbrekend in de Amerikaanse country en hiphop-scene, met zijn uitzinnige show was hij dat deze zomer van 2023 ook voor Rock Werchter. Zijn leger aan queer Afro-dansers twerkte zich het stof van hun (gespierde) lijf en de choreografieën en kostuumwissels waren minstens even belangrijk als de muziek.

Zijn mix van hiphop, R&B, trap en country is uniek en toch zeer mainstream. Een uur later vroegen sommigen (de iets oudere garde van festivalgangers) zich enigszins verbouwereerd af wat ze nu net gezien hadden, anderen waren (de jongere generatie, die lak heeft aan hokjes en vooral de diversiteit wil viéren) door het dolle heen. 

En dan moest het hoofdmenu nog komen. Queens of the Stone Age, met een van kanker herstelde/herstellende -daar bestaat wat onduidelijkheid over- Josh Homme als complete antipode van Lil Nas X. De frontman/zanger/gitarist van QOTSA is het prototype van de stoere rockheld. Brede torso, gebeitelde karakterkop, zelfverzekerde houding, wijdbeens met z’n onafscheidelijke gitaar in de handen, zware stem, stevige boots. En vooral: enkele rake kopstoten van songs.

Zo begonnen ze hun set met het gouden duo ‘No One Knows’ en ‘The Lost Art of Keeping a Secret’, twee songs uit hun beginperiode, maar nog steeds scheurend en loeiend als de beesten. Het viel ook meteen op hoe goedgeluimd Homme zich presenteerde. Was het omdat hij recent de dood in de ogen heeft gekeken of had hij net inspiratie opgedaan bij voorganger Lil Nas X? Feit is dat we de QTOSA-frontman zelden zo speels en zelfs sensueel gezien hebben, alsof hij het publiek wilde verleiden. Ondanks alle gezondheidsellende ook helemaal op scherp.

Net als zijn band: het was indrukwekkend hoe strak ze de ene hit na de andere op de menigte afvuurden. ‘Little Sister’, ‘Go with the Flow’, ‘I Sat by the Ocean’, ‘If I Had a Tail’ en een lang uitgesponnen ‘Make It With Chu’, dat opgeluisterd werd met een intermezzo door Spider-Man. We kid you not. Een man verkleed in Spider-Man, een medewerker van StuBru zo zou achteraf blijken, geraakte tot aan het podium, waarna Josh Homme de superheld vriendelijk uitnodigde om naast hem te komen staan. Eerder had de zanger ook al een jongeman gespot die op een houden palet over de hoofden werd doorgegeven en als een Mozes niet door maar over de mensenzee liep. “This is what Werchter is all about”, kon Homme zijn pret niet op. “De zon gaat stilaan onder, zolang jullie het veilig houden, kan vanaf nu alles”, gaf de Amerikaanse bonk nog mee. Op enkele moshpits na bleef het al bij al beschaafd, maar Queens of the Stone Age bewees alleszins dat rock allerminst dood is en dat je ook zonder veel verkleedpartijen of choreografieën een weide kan begeesteren. Mooi toch, voor elk wat wils.

Afsluiter Arctic Monkeys gaf dan weer een feilloze performance waarin heel wat materiaal van hun vorig jaar verschenen album ‘The Car’ vakkundig vermengd werden met de grootste hits uit hun ondertussen toch 18 jaar omspannende oeuvre. Alleen missen we bij deze latere, meer volwassen versie van de Monkeys toch wat scherpe kantjes. Frontman en zanger Alex Turner doet het allemaal met veel swagger, maar klinkt de voorbije jaren iets te vaak als een zelfvoldane dandy in plaats van de als opzwepende, charismatische zanger die hij was ten tijde van ‘Whatever People Say I Am, That’s What I’m Not’ en ‘Favourite Worst Nightmare’. Niettemin: een zeer waardige, mooie afsluiter van een RW-editie die nog lang zal nazinderen.

Lees alles over Rock Werchter op de festivalpagina van Pickx.

Een video met de beste momenten van Rock Werchter 2023 kan je bekijken via Pickx VOD.