Filmpers over ‘Asteroid City’: “Visueel verbluffend, maar geen emotie”

Zorgvuldig uitgekiende shots als kleine schilderijtjes. Een pastelkleurig, oogstrelend symmetrisch universum. Excentrieke personages die nauwelijks blijk geven van emotie. Een gortdroog gevoel voor humor. En een absolute sterrencast, met naast habitués als Edward Norton, Jason Schwartzman, Adrien Brody en Willem Dafoe ook kleppers als Tom Hanks, Steve Carell, Margot Robbie en Scarlett Johansson. Alle vertrouwde Wes Anderson-ingrediënten zijn dus weer voorhanden in ‘Asteroid City’.

Het visuele vernuft van Anderson staat buiten kijf, maar criticasters merkten op dat de laatste vehikels van de regisseur steeds vaker lijken te draaien rond visuele beleving. Onder dat vernislaagje van visuele pracht voelen zijn films leeg aan, luidt het. In het geval van ‘Asteroid City’ klinkt die kritiek in de filmpers nu luider dan ooit.

In eigen land heeft De Standaard het bijvoorbeeld over “een streling voor het oog, maar niet voor het hart”: “Emotioneel heeft ‘Asteroid City’ weinig om het lijf”, klinkt het. “Je voelt weinig bij al die schoonheid op het scherm. Of het moest zijn dat je aan een kabbelende melancholische ondertoon al genoeg hebt.”

De Tijd deelt datzelfde oordeel: “Een film met een hartstilstand, een fraai ogende constructie zonder ziel of charme. (…) Wes Anderson botst op zijn eigen stijl”, klinkt het.

Ook internationaal zijn de meningen verdeeld en komt de kritiek van de Belgische filmpers terug: “‘Asteroid City’ ziet er geweldig uit, maar als film is het alleen weggelegd voor rabiate fans van Anderson, en dan nog misschien niet voor allemaal”, oordeelt Variety. “‘Asteroid City’ is zo stijf en agressief gestileerd dat het lijkt alsof het enkel is ontworpen voor hardcore Anderson-fans”, concludeert ook TIME.

Ook Rolling Stone ontving de nieuwe prent van Anderson lauwtjes: “Het is allemaal heel plezierig om naar te kijken, maar zoek niet naar een punt voorbij de mooie plaatjes. Wat zégt de film? Over de natie op een historisch keerpunt, over de strijd tussen strikte conformiteit en een ontluikende tegencultuur, over de angsten van het atoomtijdperk die botsen met een dappere nieuwe consumentistische grens? Je wacht op het antwoord. En wacht. En wacht...”

“Er gebeurt heel veel in Andersons elfde film, en tegelijk gebeurt er niets”, luidt het verdict van The Irish Times. “Daar staat tegenover dat de film een esthetische triomf is, een prachtige mengelmoes van artefacten uit de gouden eeuw van de Amerikaanse technocratie, Looney Toons en westerns.”

Dezelfde teneur bij The Wrap: “Andersons film ziet er geweldig uit, maar het zou wel eens de minst meeslepende film kunnen zijn die hij ooit heeft gemaakt. (…) Er zat een hart in ‘Moonrise Kingdom’ en ‘Grand Budapest’, maar op dit punt zijn zijn films hermetisch afgesloten. (…) Het kan niet anders dan een verlangen opwekken naar de dagen dat een gestileerde auteur sciencefiction kon omarmen in plaats van het te begraven in esthetiek.”

The Hollywood Reporter verwoordt het zo: “Het probleem is dat er gewoon niet genoeg is om de kijker helemaal te boeien buiten de typerende esthetiek – geen emotionele aantrekkingskracht en te weinig oprechte lach.”

Hoewel de algemene teneur over de film duidelijk is – een visuele parel zonder inhoud – hellen enkele media-uitgaves in hun eindoordeel over naar de positieve kant. Zo heeft mediasite IGN het over “een van de beste films die Anderson ooit heeft gemaakt”: “Arthur C. Clarke zei ooit: ‘Er zijn twee mogelijkheden: Of we zijn alleen in het heelal of we zijn het niet. Beide zijn even angstaanjagend.’ De meeste storytelling over dit onderwerp leidden tot avontuur of fantasie, niet tot verwarring en wanhoop. In ‘Asteroid City’ heeft Anderson dat laatste gedaan, maar op een bedrieglijk hilarische manier en met alle visuele flair die je mag verwachten van de regisseur.”

IndieWire geeft ‘Asteroid City’ een A-quotering mee en noemt de “rouwkomedie een van Andersons allerbeste werken tot nu toe”: “Als alle films van Anderson worden gedragen door de spanning tussen orde en chaos, onzekerheid en twijfel, dan is ‘Asteroid City’ de eerste die die spanning als onderwerp neemt en uitdrukt door de verschillende niveaus van non-realiteit tegen elkaar aan te wrijven. Sommigen zien dat misschien als zelfingenomen navelstaarderij, maar het onverwachte moment tegen het einde waarop Anderson een zeker evenwicht vindt tussen die tegenstrijdige krachten is zo verpletterend mooi dat de kunstgrepen eromheen gewoon wegvallen.”

Ook The Atlantic ten slotte is lyrisch: “Het verhaal is een luchtig, grappig en af en toe hartverscheurend epos. Het is ook enorm genietbaar. Anderson geniet ervan om zijn acteurs tegen elkaar te laten kaatsen, als een deeltjesversneller vol Oscargenomineerden.”