In Flames keert terug naar zijn roots op Graspop Metal Meeting

De legendarische blackmetalband ‘In Flames’ werd in 1990 opgericht door muzikant Jesper Strömblad. Die wou met zijn kompanen Johan Larsson en Glenn Ljungström het toenmalige metalgeluid ‘heruitvinden’ en er een flinke dosis brutaliteit aan toevoegen. Strömblad, Larsson en Ljungström trokken drie jaar lang hun plan zonder zanger, maar trokken in 1993 toch aan de mouw van onder andere Mikael Stanne om bij de band te komen zingen. Toen waren ze bezig aan hun debuutalbum Lunar Strain.

In 1995 was men bezig aan een tweede album (The Jester Race) en voor dat album had ‘In Flames’ nieuwe een vaste zanger en een nieuwe vaste drummer nodig. De bandleden kwamen ui bij Anders Fridén als zanger en verkozen Björn Gelotte als drummer. Die twee nieuwe gezichten bepaalden mee het geluid van de nieuwe plaat. In 1997 dook In Flames opnieuw de studio in. Deze keer zou er aan een derde studioalbum gewerkt worden. Bandleden Ljungström en Larsson vonden echter dat het welletjes was geweest en kondigden hun afscheid aan.

Het derde album, dat de titel Whoracle meekreeg, zou hun laatste project worden bij de band. Strömblad en co konden niet anders dan deze beslissing respecteren en op zoek gaan naar nieuwe versterking. Die vonden ze in Niclas Engelin en Peter Iwers. Englin zou gitaar spelen terwijl Iwers het drumstel voor zijn rekening nam. Engelin zou niet lang blijven hangen bij de band en zijn plek werd uiteindelijk ingenomen door Daniel Svensson. Met Peter Iwers en Svensson als nieuwe vaste leden kon het enkel maar crescendo gaan.

In 1999 kwam de vierde plaat uit van In Flames en die luisterde naar de naam ‘Colony’. Op dat album stond ook het iconische nummer ‘Ordinary Story’. In dit nummer neemt de band de maatschappij op de korrel en uiten ze kritiek op egoïsme, modetrends en machtmisbruik. In Flames breekt een lans voor gezonde waarden en normen en stelt dat de mens vervreemd raakt van zichzelf. Koppel die boodschap aan een ijzersterke gitaarriff en je begrijpt onmiddellijk waarom het nummer zo populair is.

Kort na ‘Colony’ kwam het vijfde en zesde album uit (‘Clayman’ en ‘The Tokyo Showdown’), maar eigenlijk was In Flames werk aan het maken van een andere sound. Eentje met achtergrondzang, zuivere zanglijnen en zelfs wat elektro-invloeden. Die sound kregen we voor het eerst te horen op hun zesde album, ‘Reroute To Remain’, dat in 2002 uitkwam. Dankzij hun nieuwe aanpak, konden ze heel wat nieuwe mensen bereiken en groeide hun fanbase aanzienlijk. Sommige diehardfans vonden dat In Flames hun ziel verloochende, maar dat viel volgens anderen wel mee.

In Flames had met ‘Reroute To Remain’ de weg naar de moderniteit ingezet en dat was te merken aan alle albums die daarna uitkwamen. Dat de band lang niet meer de deathmetalband was als tijdens de jaren negentig, was duidelijk te horen op ‘Sounds of a Playground Fading' (2012) of meer recente albums zoals 'Battles' (2016).

Maar gelukkig is In Flames niet blind voor zijn eigen verleden. Dat blijkt toch als we de nummers van Forgone beluisteren, het meest recente album. Op deze plaat klinkt de band opnieuw veel ruiger en veel brutaler dan de jaren voordien. De nummers sluiten ook beter aan bij de songs die ze in de jaren negentig nog maakten. 'Forgone' is het veertiende album van In Flames en toont wat ons betreft aan dat de Zweedse band zichzelf maar blijft heruitvinden.

Dat blijkt ook uit de bezetting want sinds kort telt In Flames een nieuw lid: gitarist Chris Broderick die ook in de bands Nevermore en Megadeth heeft gespeeld. Broderick maakte volgens de band al heel wat indruk door onder andere de setlist van anderhalf uur in slechts vijftien minuten te kunnen voorbereiden. Indrukwekkend heet dat. Net zoals de muziek van In Flames!