Deze films kregen de langste staande ovaties op het filmfestival van Cannes

‘Capernaum’ (2018) - 15 minuten

‘Capernaum’ focust op een 12-jarige, minderbedeelde jongen, die ook in het echt vluchteling is. Hij vecht om te overleven op de straten van Beiroet en klaagt zijn ouders aan omdat ze hem in zo'n oneerlijke wereld hebben gezet, waar een vluchteling zonder papieren fundamentele mensenrechten worden ontzegd.

‘Capernaum’, later dat jaar genomineerd voor de Oscar voor beste buitenlandse film, is een hartverscheurende rechtbankfilm met een enorme sociale impact, waarin een bijzondere les over empathie voor iedereen schuilt.

De Libanese regisseur Nadine Labaki sleepte in Cannes de Prijs van de Jury in de wacht voor haar film.

‘The Paperboy’ (2012) - 15 minuten

‘The Paperboy’ is gebaseerd op een roman van Pete Dexter. De auteur had het boek al aangepast voor een eventuele filmbewerking. Het verhaal gaat over drie personen die onderzoek verrichten naar de veroordeling van een psychopatische moordenaar.

De film werd slecht ontvangen door critici na de première in Cannes en slaagde er niet in om de hype die het creëerde na de 15 minuten durende staande ovatie in Cannes, te verzilveren.

Met een ongelooflijke ensemblecast is ‘The Paperboy’ een onderhoudende misdaadthriller. Zac Efron levert naast Matthew McConaughey en Nicole Kidman een geweldige acteerprestatie af.

‘The Neon Demon’ (2016) - 17 minuten

‘The Neon Demon’ van de Deense cultregisseur Nicolas Winding Refn, gemaakt voor Amazon, was de slotfilm op het filmfestival van Cannes in 2016.

Deze in neon gedrenkte horrorprent blijft een van de meest verdelende films van de afgelopen jaren, maar het publiek in Cannes was verkocht. In een surrealistisch L.A. is Jesse een aspirant-model dat de ongewenste obsessie van ongure figuren in de mode-industrie aantrekt, met de bedoeling zich meester te maken van haar schoonheid.

‘The Neon Demon’ blijft gedurende de hele speelduur balanceren op het randje van horror en zit vol vreemde, gewelddadige en seksuele inhoud. De film is zeker niet voor iedereen weggelegd, maar is ontegenzeggelijk een geestverruimende ervaring.

‘Mud’ (2012) - 18 minuten

‘Mud’ verpakt een coming-of-ageverhaal in een meeslepend drama. Het publiek in Cannes was onder de indruk.

De gevaarlijke misdadiger Mud is op de vlucht voor de wet en voor een aantal meedogenloze premiejagers. Hij raakt bevriend met de veertienjarige Ellis en zijn vriend. Mud wil hun hulp om uit de handen van zijn achtervolgers te blijven en om zijn knipperlichtrelatie met Juniper weer op te pikken. De twee jongens sluiten een pact om hem te helpen met zijn geliefde te herenigen en te ontsnappen.

De film brengt serieuze thema's in evenwicht met sentimentaliteit en gooide vooral hoge ogen door de briljante prestatie van Matthew McConaughey in de titelrol.

‘Fahrenheit 9/11’ (2004) - 20 minuten

De documentaire van Michael Moore is zeker zijn meest controversiële werk tot nu toe. Het presenteert Moores visie op wat er gebeurde met de Verenigde Staten na de tragedie van 9/11, en hoe de regering Bush de gebeurtenis naar verluidt gebruikte om de ongewenste invloed van de VS in het Midden-Oosten te vergroten, waardoor oorlogen en politieke conflicten escaleerden.

Wat is de link tussen de familie Bush en de familie Bin Laden? Werden de Amerikaanse verkiezingen van 2000 vervalst? Tal van vragen waarop Michael Moore een antwoord probeert te geven. Met op de achtergrond Iraakse olie. Moore maakte deze documentaire naar eigen zeggen voor alle “arme Amerikanen, de arbeiders, de ongehuwde moeders, jongeren en Afro-Amerikanen”, om hen wakker te schudden.

‘Fahrenheit 9/11’ is duidelijk een politieke documentaire, in die zin dat hij de herverkiezing van George W. Bush als president van de VS in 2004 probeert te voorkomen, en is niet subtiel in zijn beschuldigingen. Moore heeft zijn slag niet thuisgehaald, maar hij won datzelfde jaar wel een Gouden Palm in Cannes.

‘Pan’s Labyrinth’ (2006) - 22 minuten

Een staande ovatie van 22 minuten is een prestatie die niet snel geëvenaard zal worden. De première van ‘Pan’s Labyrinth’ in Cannes voelde bijna als een evenement op zich door zoveel lof.

Guillermo Del Toro’s meesterwerk is een duistere fantasieprent over een jong meisje dat met haar zwangere moeder naar de nieuwe man van haar moeder reist. Het meisje leeft in een fantasiewereld die sterk contrasteert met de grimmige realiteit van het Spanje van het jaar 1944, net na de overwinning van de falange van Franco.

De National Society of Film Critics, de vereniging van de Amerikaanse filmcritici, riep ‘Pan’s Labyrinth’ uit tot beste film van 2006. Op de Oscars ging de film aan de haal met de beeldjes voor beste aankleding (art direction), beste make-up en beste camerawerk.