Notes of Music: Tristan

'Wellif’ is een heel beeldende plaat, met aantal songs die makkelijk kunnen doorgaan als soundtrack voor een film. 
“Ja, dat kan wel. Grappig dat je het aanhaalt, want ik heb recent nog de soundtrack van een kortfilm gemaakt. Ik vond dat een heel fijne ervaring, en het is iets wat ik graag nog meer zou doen. Ik hou ervan om instrumentale muziek te maken. Meer nog, bij het schrijven van nieuwe songs vertrek ik altijd van een instrumentale basis. Pas later komen de teksten en de zang. 

Dat soundtrackgegeven zit er zeker in. Ik laat me trouwens heel graag inspireren door films. Ik zag laatst bijvoorbeeld ‘The Cook, the Thief, His Wife & Her Lover’ (Peter Greenaway, nvdr). Daar was ik enorm van onder de indruk. Voor mij is dat theater op het grote doek. Of ‘Hausu’, een Japanse prent uit 1977, met in de hoofdrol een huis met vreemde krachten. (op dreef) En ‘Dracula’, met een jonge Nathalie Portman! Ook een prachtige film … Voor mij zijn dat heel grote inspiratiebronnen.” 

Dat je visueel ingesteld bent, komt ook tot uiting in je videoclips. Veel bands of artiesten nemen genoegen met een – soms letterlijk – huis-tuin-en-keukenclipje, jij maakt er echt een verhaal van. De video die je draaide voor ‘Isuk’ getuigt van een duidelijke visie. En voor de live video van ‘Wellif’ maakte je een live film van 12 minuten … 
“Ja, vooral dat laatste was een huzarenwerk. Ik zie het in mijn hoofd altijd heel groot en vergeet vaak dat mijn ideeën ook nog uitgevoerd moeten worden. Voor ‘Wellif’ wilde ik eigenlijk drie video’s inblikken, een idee dat nogal aanschurkt tegen de waanzin (lacht). Op de koop toe was een van de technici ziek, waardoor die hele dag zich in een soort van chaotische waas afspeelde. Op een bepaald moment zat ik zelfs in een ‘fight or flight’ modus. Maar, het is uiteindelijk toch nog gelukt, en ik ben blij met het resultaat.”

Ook de clip van ‘Isuk’ draagt een duidelijke Tristan-signatuur: eigenzinnig, apart en ietwat bevreemdend. Deed bijwijlen denken aan ‘L’origine du monde’, het beroemde schilderij van Courbet, en ook aan ‘The Cell’, met Jennifer Lopez.

“In ‘Isuk’ zit alleszins een duidelijke thematiek, die start uit de bloedband tussen vrouwen. En ook over hoe er nog steeds een taboe rust op iets als maandstonden. Anno 2023 blijft dat een onderwerp waar we blijkbaar niet vrij over kunnen praten. En het lijkt steeds minder vanzelfsprekend te worden. Ik kan er echt niet bij dat de abortuswet in de VS in een aantal staten is teruggedraaid. Als artiest heb ik een stem, en denk ik vaak: ik wil die laten horen. Er schuilt activisme in me, maar ik ben tegelijk ook bang om té belerend over te komen. Die clip is een mooi midden, denk ik. Ik vind ook dat je, als je een mening hebt en die wil verkondigen, je moet weten waar je over praat. Daarom moet je je goed informeren over het thema dat je aankaart.” It’s only jazz 

Je volgde een jazzopleiding in Brussel, en was toen al aan de slag met Tristan. Er staat online ergens te lezen dat je docenten hoge ogen trokken toen je met je afstudeerproject – een song voor Tristan – op de proppen kwam.

“Dat was zo. Ik had een song gemaakt voor Tristan, maar je kon die bezwaarlijk jazz noemen. En dat zinde de jury blijkbaar niet. Ze leken wel 'in hun gat gebeten'. Dat ik het aandurfde om buiten de lijntjes van de jazz te kleuren, dat kon blijkbaar niet. Ik kreeg een cijfer dat net hoog genoeg was om af te studeren. Ik kreeg de boodschap mee: “Als je zulke muziek maakt, waarom heb je dan jazz gekozen?” Frappant, want jazz is altijd al een reactie geweest op iets, een antwoord op een maatschappelijke evolutie of wantoestand. Het is in de loop der tijd wel geïnstitutionaliseerd, maar ik had die rigiditeit niet verwacht.”

Hoe het ook zij: Tristan staat er nu wel. Het is geen jazz. Maar het is ook geen pop. Avant-garde pop, misschien? “Ik vind het altijd heel moeilijk om mijn muziek te omschrijven. Moet het in een vakje? Ik weet dat het te niche is voor pop en te pop om niche te zijn. Tristan valt ergens tussen een paar muzikale plooien, maar dat is niet erg. Ik wil geen muziek maken die klinkt als dertien in een dozijn. Ik streef niet naar megasucces of wil niet 'the next big thing' worden. Ik denk dat het met de muziek die ik maak moeilijker is om een heel grote groep mensen te bereiken. Als ik muziek kan maken, kan optreden en er mijn brood mee kan verdienen, ben ik content. Mensen die het graag horen, zullen hun weg wel vinden, denk ik dan.” 

Dat is exact de mening van Blu Samu, die voor jou in deze rubriek aan bod kwam. Doe je ding, volg je intuïtie en blijf trouw aan je authentieke zelf. 
“Dat is het helemaal. Als je bijvoorbeeld kijkt naar hoe Björk het ooit heeft aangepakt, kun je daar enkel bewondering voor hebben. Eerst twee toegankelijke platen maken, en dan gewoon je zin doen. Ik vind dat mooi. Björk maakt al jaren geen compromissen meer. Ik zou daar meteen voor tekenen.” 

Niet meteen de makkelijkste weg. 
“Neen, maar dat hoeft ook niet. Ik heb geleerd om geduldig te zijn. Wat komt, zal komen. Ik put daar een grote kracht uit. Trouwens, moet het allemaal zo makkelijk behapbaar zijn, en moet alles zo snel gaan? Er is een oversaturatie aan alles. Hoeveel releases zijn er niet per dag? Hoeveel films komen er niet uit? En je kunt elke dag wel naar een concert gaan. Vertragen is niet slecht, vind ik. Er is een tijd en een plaats voor alles.”

Hier kan je Tristan live aan het werk zien:  

• 5 mei 2023 - TRIX - Antwerpen - met Pitou
• 11 mei 2023 - VierNulVier - Gent 

Luisteren naar 'Wellif'? Dat kan hier: