Notes of Music: Psychonaut - het antidotum tegen de waan van de dag

Muziek | De Amerikaanse hiphoppers van De La Soul zongen ooit vol lof over het cijfer 3 – three is a magic number - en vereeuwigden hun liefde ervoor in een cool song ‘A magic number’. En er is wat voor te zeggen: three-piece bands do it better. Of slagen er toch steeds weer in om met een minimale bezetting hun publiek te overrompelen. Zoals bijvoorbeeld Brutus, Kapitan Korsakov, Karate en talloze anderen. Passen ook in dat rijtje: Psychonaut, de postmetalband die grossiert in songs die zich kunnen meten met vulkanen en de mythische kracht van Atlas. Ze releasten onlangs hun tweede album, ‘Violate Consensus Reality’.

Door MF

Gepubliceerd op 18.12.22

4min

Lovende kritieken en optredens die nog lang blijven nazinderen. Psychonaut verkocht in het najaar van 2022 de AB-box uit, en – mochten ze gewild hebben – ze hadden de hele AB in een metal-inferno kunnen herscheppen. Met amper twee albums op hun conto is Psychonaut nu al een van de grote revelaties van de afgelopen jaren. En ze zijn niet zomaar the new flavour of the day. Verre van zelfs. Al sinds 2013 werken Stefan De Graef (zang/gitaar), Thomas Michiels (zang/bas) en Harm Peters (er pas bij sinds 2020) keihard om hun dromen na te jagen. En dat werpt zijn vruchten af.

“Het gaat goed vooruit”, zegt Thomas als we hem op een mistige novembermiddag aan de lijn krijgen. “We hebben er net een Europese tour opzitten met labelgenoten (Pelagic Records, nvdr.) The Ocean en Pg. Lost, en dat was toch echt bijzonder fijn. Nooit gedacht dat we al zo snel met een nightliner doorheen Europa zouden cruisen en spelen in goed gevulde zalen. Die tour was echt fantastisch, maar we beseffen ook dat we even met ons gat in de boter gevallen zijn. Het is niet zo dat we vanaf nu altijd met een grote tourbus de hort op gaan. Evengoed kruipen we binnenkort weer in onze van en rijden we uren naar een kleine club. Maar ook dat is cool.”

Get in the van. Dave Grohl maakte er met ‘What Drives Us’ een mooie docu over. Je ziet dat alle grote bands vandaag allemaal enorm veel – letterlijke – kilometers op de teller hebben. Busje in, rijden, spelen, slapen. Maal duizend.

“Ja, de romantiek van het kleine busje. Met Psychonaut hebben we zo ook al duizenden kilometers afgelegd. Er zit toch een zekere charme in de wereld veroveren met een kleine crew en spelen in kleinere zalen. Met grote concerten bereik je een pak meer mensen, maar in clubs is het contact met het publiek toch iets intenser, zeker als je neus aan neus staat met je fans en je het zweet van het plafond ziet druppelen. Dat is iets wat je moet meegemaakt hebben als band, vind ik. Dan apprecieer je dat groeiproces des te meer. Trouwens, grote shows spelen betekent niet per se ‘beter’. Toen Psychonaut zijn eerste grotere concerten deed, bleek er altijd iets fout te lopen. Of het podium ging stuk, of het begon ongelooflijk hard te regenen, of er was een technisch mankement … we hebben ons zelfs even afgevraagd of we ‘verdoemd’ waren (lacht). Voor de duidelijkheid: neen.”

Inspiratie en engagement

Met een albumtitel als ‘Violate Consensus Reality’ kan het niet anders of we mogen Psychonaut een geëngageerde band noemen. “Dat is zeker zo. De wereld is er op het eerste zicht niet al te best aan toe. Maar tegelijk zouden we met de dingen die we vandaag kunnen en weten een shift kunnen maken om het leven voor veel mensen een pak aangenamer te maken. Die shift vinden we interessant en dat is waar we songs over schrijven. We laten ons graag op sleeptouw nemen door mensen met een stem. Door iemand als Charles Eisenstein bijvoorbeeld, een filosoof die al een paar spraakmakende boeken op zijn naam heeft (Sacred Economics, The More Beautiful World Our Hearts Know is Possible, Climate: A New Story, nvdr.), of Rutger Bregmans ‘De Meeste Mensen Deugen’ … Waarom? Omdat we een tegengewicht willen bieden voor de waan van de dag. Mensen worden dikwijls gedwongen tot polariserend denken en lijken daardoor de schoonheid van het leven alsmaar moeilijker te zien. Volgens mij hebben we meer nood aan mensen die de boel wakker schudden en daar rekenen we onszelf bij. En in “Violate Consensus Reality” schudden we nog net iets harder dan voordien.”

Hulde! Jullie trekken dat ook door in jullie merch, lieten we ons vertellen.
“Jazeker! Het verhaal moet helemaal kloppen. Je kunt niet met grote gebaren schermen als je na je concerten t-shirts verkoopt die niet-duurzaam zijn en na drie keer dragen stuk gaan. Onze shirts zijn iets duurder, maar helemaal klimaatneutraal geproduceerd. Ja, we moeten dan wel inboeten op de winst, maar we doen dat zonder morren. En hoe cool zou het niet zijn om over pakweg tien jaar iemand met een Psychonaut T-shirt te zien rondlopen? Dan is de duurzame keuze toch de beste.”

Hoe zit het eigenlijk met het songschrijven zelf? Jullie zijn met drie, dat is een band waar alle vet is weggesneden. Werkt dat lekker?
“Zeker wel. Het is vooral Stefan die met riffs op de proppen komt en met ideeën voor songs. Er heerst een heel fijne dynamiek in de band, in die zin dat er altijd ruimte is voor feedback en andere suggesties. Of zelfs solo’s van 10 minuten (lacht). Als we het alle drie voelen, dan doen we dat gewoon. Dat is typerend voor Psychonaut en dat zullen we altijd blijven doen.”

Hoog springen

Droom eens groot. Voor jullie eerste twee albums zat Chiaran Verheyden (cf. Hippotraktor, L’ITCH) achter de knoppen. Leverde uitstekend werk. Met wie zou je nog eens willen samenwerken?
“Eerst en vooral: shout out to Chiaran, want hij is echt zeer goed in wat hij doet. Maar ik mag kiezen? Dan ga ik niet voor de typische namen, maar voor iemand als Robert Fripp, de gitarist van King Crimson. Wat die band al gedaan heeft, ongelooflijk. Ik heb hen in 2016 samen met mijn vrouw gezien in Antwerpen, en dat was fenomenaal. Ook het feit dat we tussen allemaal mannen-van-70-met-baarden zaten, was speciaal. Niettemin, met hem dus. Dat zou misschien tot gevolg hebben dat we een album vol epische filmmuziek maken. Maar ik denk dat onze muziek zich daar wel toe leent.”

Ondertussen gaat het heel goed met de Belgische metalscene. Cobra the Impaler, Psychonaut, Amenra, Brutus, Hippotraktor …
“Dat is zo, al heb ik het gevoel dat het vijf jaar geleden nog harder ging, zeker toen Raketkanon furore maakte. Niets te klagen over wat er nu gebeurt, hoor, want het is echt cool om deel te kunnen uitmaken van een bloeiende scene, waar iedereen elkaar het beste gunt. Toen we voor de opname van de plaat aan Stefanie Mannaerts (drums, Brutus, nvdr.) en Colin H. van Eeckhout (Amenra, nvdr.) vroegen of ze wilden mee"-werken, waren ze meteen enthousiast. Geen gedoe, geen zever over concurrentie, maar gewoon: "Yes, we will". En dat is mooi, hoe een hele scene samenwerkt en een vuist maakt.”