Veteranen laten in hun kaarten kijken in ‘Durf te vragen’

Het Belgische leger heeft bij veel mensen een reputatie. Of het nu is door Xavier Waterslaeghers in ‘F.C. De Kampioenen’ te zien lanterfanten in zijn job als militair of door de gebeurtenissen omtrent Jürgen Conings, onze militairen worden soms afgeschilderd als lui en soms als schietgraag en extreem. Dat beeld willen de negen studiogasten in ‘Durf te vragen’ graag bijstellen. Volgens hen kweekt het leger eerder pacifisten en is defensie gewoon een werkgever, maar dan wel eentje waar je op gevaarlijke missies soms je leven riskeert en waar je vrienden en collega’s ziet sterven.

Op bezoek bij F-16-piloot Steven ‘Vrieske’ De Vries, de meest ervaren gevechtspiloot van ons land, mag Siska Schoeters de vluchtsimulator eens uitproberen (wonder boven wonder houdt ze haar tuig niet in de lucht) en met ervaren ontmijner Lesley leert ze een tourniquet aanleggen en een mijn opsporen.

Naar goede gewoonte vielen er een aantal eerlijke vragen, over of de militairen een kick krijgen van oorlog, wat hun favoriete wapen is – naast de SCAR is de laptop blijkbaar heel populair – en of ze tussen missies door gewoon met hun vingers zitten te draaien. Maar er kwamen ook wat vragen die recht naar de vermeende machocultuur gingen van het leger. Of er een plaats is voor holebi’s en of vrouwen er wel kunnen aarden.

Op beide vragen waren Eline en Sarah eigenlijk het levende bewijs dat ze er absoluut thuishoren. Ze zijn een koppel en dienen samen in de Marine. Ze gaan de strijd aan met smokkelaars (van mensen én van wapens) en piraten. “Er zijn veel mannen aan boord van een fregat, maar daar kan ik wel mee om”, zegt Sarah. Ook Lesley, die met de landmacht al vier keer op ontmijningsmissie ging in Libanon, gedijt als vrouw in het leger. “In veel situaties is het zelfs beter om een vrouw mee te hebben”, getuigen ook de mannen.

De militairen in deze aflevering mogen dan veel van hun tijd achter een laptop spenderen of langer bezig zijn met het voorbereiden van een missie dan met de missie zelf, maar ze zien ook best wel wat actie. En bij militaire actie komen nu eenmaal mensen om het leven. Op de vraag of ze al vrienden of collega’s verloren waren, antwoordden zowel Peter als Alex dat ze enkelen van de tien Belgische blauwhelmen kenden die in Rwanda gedood werden in 1994, aan het begin van de genocide. “Dat hakt erin”, aldus Peter.