Mise en scene - Titanic: wat als … Jack wel op het vlot was geraakt

Het was ook de prent die Leonardo Di Caprio tot het sterrendom katapuleerde. De jonge beau stal ieders hart, met zijn ietwat naïeve vertolking van Jack, een ietwat brutale vlegel die zijn geluk wou beproeven, en op het schip de liefde van zijn leven tegen het lijf liep, Rose. Gespeeld door Kate Winslet, die zich na ‘Titanic’ ook verzekerd wist van een heel mooie filmcarrière.

In 'Titanic' zitten er alvast twee iconische filmscènes: het moment waarop Jack en Rose op de boeg van het schip volop hun liefde ontdekken – onder luid aanzwellend engelengezang – én het dramatische moment waarop Jack niet op het vlot (lees: een grote deur) raakt nadat de Titanic gezonken is. Maar stel nu dat er wel plek was. Hoe zou zijn – of liever hun – leven er dan uitgezien hebben?

Laten we er van uitgaan dat - huisje, tuintje, boompje, hond, kakzakje - Jack en Rose na die ramp trouwen (heb je die vonken gezien?! Zonder ijsberg was het schip wellicht ontploft door de chemie tussen die twee rebellen), een huis kopen in New York en drie kinderen krijgen. Jack ontwikkelt zijn tekentalenten en wordt een veelgevraagd portrettenschilder. tijdens zijn artistieke opwelling vroeg Rose hem: 'would you draw me like one of your French girls?', wat Jack zich geen twee keer liet zeggen. De tekening die hij maakte, Rose als odalisk in een mooie sofa, hangt al jaren als inspiratie in zijn atelier. Hij heeft sindsdien geen enkel naaktportret meer gemaakt. Uit bijgeloof, want Jack is er ten stelligste van overtuigd dat die ene tekening zo goed was, dat hij nooit nog hetzelfde resultaat zou kunnen bereiken. En Rose? Begon een handel in juwelen. Het familiefortuin was gelukkig niet verloren gegaan en dankzij de nodige fondsen kon ze een winkeltje openen. Rose’s Gems. Vond ze een schattige naam.

Het ging hen voor de wind, en ze spraken nog zelden over die ene traumatische nacht, waarin zoveel andere mensen het leven lieten. Maar soms, als een van beiden slecht gehumeurd was of er een kink in de huwelijkskabel zat, kwam die ene ijzige nacht wel eens ter sprake. En meestal was dat het teken voor de drie kinderen om zich uit de voeten te maken, want hoe warm de liefde tussen Jack en Rose ook was, des te kil konden hun ruzies zijn. Alsof de echo van de scheepsramp zich wist vast te klampen aan de woorden die ze spraken en de liefdesgloed liet bevriezen.

Rose: “We zijn morgen uitgenodigd bij de McBrides. Aperitief en eten.”
Jack: “Oei, Rose … dat zal moeilijk gaan. Ben je vergeten dat ik een vernissage heb? Dat staat al een paar weken in de agenda.”
Rose: “Ik weet van geen vernissage, Jack.”

Jack: “Hoezo, je weet van geen vernissage? Wat denk je dat ik heelder dagen in mijn atelier zit te doen? Rumikubben met de buren? Ik werk al maanden aan een nieuwe reeks portretten. Dat weet je toch?”

Rose: “Ja, Jack. Ik weet dat je schildert. Ik weet dat je elke dag een nieuw portret maakt. Ik ruik de terpentijn in je haren. Om nog maar over de vlekken op je broek te zwijgen. En ik weet dat je zogezegde beste ‘vriend’ Steven al een paar keer geposeerd heeft.”
Jack: “Steven?”
Rose: “Ja, Jack, Steven. Je kunt er de laatste tijd niet over zwijgen. Steven heeft zo’n intrigerende kaaklijn. Steven heeft een sixpack. Steven heeft mooie kuiten en prachtige dijen. Steven dit, Steven dat.”
Jack: “Wat insinueer jij nu eigenlijk?”
Rose: “Jack, ik insinueer niets. Ik stel alleen maar vast. En het is niet de eerste keer dat je zo opgaat in Steven.”
Jack: “Maar waar heb je het eigenlijk over?”
Rose: “Weet je het dan niet meer? Herinner je je onze laatste avond nog op de boot?”
Jack: “Rose, we hadden afgesproken dat we het daar niet meer over zouden hebben.”
Rose: “Jouw afspraak, niet de mijne. Toen het schip water maakte, was het eerste wat je zei: “Shit, Steven zit nog in onze kajuit! Ik moet erheen!”
Jack: “Rose, Steven is mijn beste maat, wat had je dan verwacht?”
Rose: “In nood kent men zijn vrienden, zeker?”
Jack: “Maar waar heb jij het eigenlijk over?”

Rose: “Dat je al jaren doet alsof je neus bloedt. Beste maten, ’t zal wel. Bromance met een extra sausje, more like it. Volgens mij had je liever Steven op dat vlot gehad dan ik!"

Jack: "Maar, Rose, wat zeg jij toch? Ik kon amper zelf op dat vlot! Mag ik je er trouwens fijntjes aan herinneren dat je eerst zei dat er geen plek was voor twee? ‘Neen, Jack, blijf in het water, want het vlot gaat anders zinken’, en dat ik twee uur in dat vreselijke koude water heb moeten doorbrengen, voor jij ervan overtuigd was dat het vlot het kon houden?”

Rose: “Je floot alleszins naar Steven toen hij op die ton voorbijkwam.”
Jack: “Ik floot?”
Rose: “Catcalling, Jack!”
Jack: “Ik floot omdat ik de aandacht wou trekken van een voorbijvarende reddingsloep!”
Rose: “Whatever.”
Jack: “Hoezo whatever? Vind jij nu niet dat je overdrijft? Kunnen we dat etentje met de McBrides niet gewoon een week uitstellen? Dan kunnen we samen naar de vernissage.”

Rose: “Weet je wat, Jack, ga alleen naar je vernissage. En weet je, nodig een orkestje uit om wat deuntjes te spelen. Misschien zink je dan niet nog dieper.”

Jack: “Maar enfin, Rose. Ik begrijp het echt niet.”
Rose: “Morgen is het 25 jaar geleden dat je me ten huwelijk vroeg, Jack.”
Jack: “Oei….”

Wat Rose echter niet wist, was dat Jack al geruime tijd bezig was met de voorbereiding van een verrassingsfeestje. Er was helemaal geen vernissage. Hij wist dat Rose naar hun huwelijksverjaardag uitkeek – 25 jaar is niet niets -  maar het kostte hem wel moeite om in zijn rol van ‘mijn naam is haas’ te blijven. Hoe het ook zij, toen hij Rose toch kon overhalen om mee te gaan naar de vernissage en ze daar allebei in vol ornaat arriveerden, begon er een orkestje te spelen. ‘An Irish Party in Third Class’, het lied dat hen voor eeuwig en altijd met elkaar verbonden heeft.