Regisseur Robin Pront vervulde met ‘Zillion’ een kinderdroom: “Dit is de film die ik altijd al wilde maken”

“Ik heb altijd geweten dat ik dit verhaal wilde vertellen. Dat dateert al van toen ik als 14-jarig nieuwsverslaafd manneke al die artikels las over die beruchte discotheek in Antwerpen, waar vanalles gebeurde dat het daglicht niet mocht zien. (lacht) Toen ik later film ging studeren wist ik meteen dat ik daar ooit iets mee wilde doen. In 2010 studeerde ik af en heb ik het idee gepitcht bij Woestijnvis, die waren er meteen enthousiast over.”

En toch duurde het tot 2022 vooraleer je het project kon verwezenlijken. Zijn daar specifieke redenen voor?

“Ik kan er honderd geven. (lacht) Het is in de eerste plaats geen evident project, omdat de hoofdpersonages nog leven, die moet je dus allemaal mee aan boord krijgen. Het is ook een -naar Vlaamse normen- dure film, aangezien het over een bepaald tijdperk gaat. Een beginnende cineast gaan de productiemaatschappijen niet zomaar een blanco cheque overhandigen om zijn droomproject te verwezenlijken. Ik moest me dus eerst bewijzen. En dan was er corona nog, waardoor de opnames een jaar opgeschoven werden.”

Had je geen schrik dat ondertussen iemand anders met je idee zou gaan lopen?

“Niet echt. Ik had het al zo lang en zo vaak luidkeels verkondigd dat iedereen ondertussen wel wist waar ik op aasde.”

Wat trok je zo aan in het specifieke verhaal van de Zillion?

“De figuur van Frank Verstraeten. Je moet weten dat die discotheekwereld bulkte van de machocultuur en bevolkt werd door alfamannetjes, en dan liep daar plots een tenger, bebrild ventje rond die liever achter zijn computer zat dan met mensen praatte. Net hij trok aan de touwtjes van een van de meest prestigieuze clubs van het land. Dat alleen al vond ik een fascinerend gegeven. Hij was een visionair, zijn tijd ver vooruit, heel intelligent ook.”

Je hebt de echte Frank Verstraeten ondertussen goed leren kennen, want hij was als vanzelfsprekend de voornaamste bron van informatie voor de film. Wat voor iemand is hij?

“Frank heeft meteen zijn volledige medewerking verleend, het is een sympathieke kerel met wie ik nu een goede band heb. Hij valt zelden te betrappen op emoties, maar bij het zien van de film zag ik hem toch een traantje wegpinken. Maar met de Frank Verstraeten van de jaren 90 had ik wellicht niet zo’n vriendschappelijk band kunnen opbouwen. Hij was natuurlijk maar een kerel van 27 jaar in die periode, dat wordt wel eens vergeten.”

Heb je veel rekening moeten houden met de rechtszaken die tegen hem liepen? Zijn er bijvoorbeeld zaken die je niét mocht belichten in je film?

“Neen. De juridische zaken tegen hem lagen allemaal achter de rug, hij kon dus vrijuit spreken. Ik denk dat hij uiteindelijk wel trots is op wat hij teweeggebracht heeft. Het feit dat ik er een film over maak, is daar een bewijs van. En ja, dat streelt zijn ijdelheid wel, denk ik. Bovendien had ik de luxe dat de hoofdrolspelers van die periode graag in de media kwamen. Ik kon heel veel terugvinden.”

Zillion katapulteert ons ook terug naar een tijdperk waarin het nachtleven er toch anders uitzag dan nu. De discotheken beleefden in de jaren 90 hun hoogconjunctuur. Heb je daar zelf nog iets van meegepikt?

“Zeker! Ik ben vaak naar discotheken gegaan. Niet dat ik elk weekend in een Seat Ibiza sprong om te gaan clubben, maar het trok me wel aan. Vooral omdat je in die discotheken in een aparte wereld binnenstapte, eentje zonder echte regels. Een mini-maatschappij waar zoveel te zien en te beleven viel. Alle remmen gingen los. De Zillion was daar een mooie exponent van, je trof er zoveel verschillende persoonlijkheden: van Johnny’s uit Rumst tot Herman De Croo of Prins Laurent. Fascinerend toch? Die tijd komt niet meer terug. In de jaren 90 had je echt het gevoel dat alles kon en alles mocht, dat gevoel is toch weg nu. Die quote zit trouwens ook in de film.”

Hoe denk je dat jongeren naar deze film zullen kijken?

“Zillion was een pretpark voor volwassenen. Eigenlijk kan je het vergelijken met Tomorrowland, maar dan elk weekend, een heel jaar lang.” (lacht)

In welke mate moest ‘Zillion’ ook een muzikale trip worden voor het publiek?

“Ik hoop dat het een totaalervaring is voor de mensen. Er is genoeg donkerte in de wereld, de mensen willen ook geëntertaind worden. Maar muziek speelt daar effectief een grote rol in. Ik liep al tien jaar rond met een playlist van allemaal nummers die ik erin wilde, zelfs al met bepaalde scènes in gedachten. Dat ik die effectief ook allemaal in de film heb gekregen, vind ik puur voor mezelf een ongelooflijke verwezenlijking. Zoals de scène waarin Frank geld uitstrooit in de discotheek, ik wist dat die scène een ankerpunt in mijn film moest worden, met ook een specifieke song erbij. Ik werd bijna emotioneel toen die scène ingeblikt werd.”

Vanwaar die liefde voor housemuziek uit de jaren 90? In je debuutfilm ‘D’Ardennen’ gebruikte je die ook al prominent.

“Dat komt vooral door mijn broer, een volbloed Johnny die in trainingspakken rondliep -net zoals ik via mijn pa de 70’s muziek ontdekte. Ik was een spons. Eigenlijk ben ik eerst verliefd geworden op heel die housecultuur en dan pas op de muziek. Die gasten wiens leven 100% in het teken stond van hun getunede auto en die elk haartje van hun kapsel tot in de perfectie goedlegden met gel… ik zag dat overal rond mij en daar wilde ik dus iets mee doen. Ik zou moeilijk een film kunnen maken over de Italiaanse maffia, denk ik, want daar heb ik niets mee.”

Hoe verliepen de opnames? Het lijkt me niet evident om de sfeer van de Zillion perfect in filmtaal te vatten.

“Ik ben gelukkig gezegend met een fantastische cameraman, Robrecht Heyvaert, die mij ook bij deze film opnieuw verbaasde met zijn talent. Ik moest gewoon zeggen hoe ik het zag en hij zorgde dat dat werkte.”

Waar zijn de clubscenes uiteindelijk opgenomen? Want door corona moesten jullie redelijk wat improviseren.

“De dansscènes hebben we zo lang mogelijk uitgesteld, want een film over een discotheek kan je onmogelijk maken rekening houdend met social distancing. De gangen van de Zillion zijn eigenlijk die van het Sportpaleis. De achterkant van het gebouw werd opgenomen in Brussel en de danspartijen in een discotheek in Zomergem.”

Moet ‘Zillion’ jouw revanche worden nadat je vorige filmproject ‘The Silencing’ hier in België onder de radar bleef en ook in Hollywood gemengde recensies kreeg?

“Neen. Ik ben vooral blij dat ik met ‘Zillion’ weer mijn eigen ding kon doen. Maar van alles wat er op mijn pad komt, kan ik iets leren, dus ook van mijn vorige film. Ik kijk er wel naar uit om met ‘Zillion’ een hype te creëren. Ik vind dat een regisseur moet kunnen aanvoelen wat er leeft bij de mensen en ik mag hopen dat ik dat talent heb. Ik voel dat dit project leeft, dat heb ik altijd gehad. Het is een universeel verhaal, over iemand die te dicht bij de zon is gevlogen, maar waarin iedereen wel iets kan vinden dat hem aanspreekt. Ook al wil je vooral zweterige lichamen zien dansen.”

Krijgt de Zillion een comeback dankzij je film?

“Naar aanleiding van de release zal de Waagnatie alleszins enkele avonden omgetoverd worden tot een discotheek in de geest van Zillion. Ik ben er zeker van dat dat de moeite wordt.”

Heb je 'Zillion' nog niet gezien? Zet je dansschoenen klaar en dans onze VOD-catalogus binnen!