‘Marble Sounds’ – 10 songs in the key of life. Gevoelig raak!

Zeggen dat Marble Sounds een luie groep is, is de realiteit heel veel geweld aan doen. De band releaste zijn eerste album in 2010 (‘Nice is good’), en bracht tussen toen en nu drie andere full albums uit. Stuk voor stuk bijzonder mooie platen, zalf voor de ziel op dagen waarin het licht moeizaam door de uren breekt. Met hun vijfde album ‘Marble Sounds’ borduren ze verder op hetzelfde elan, al maakt Pieter Van Dessel zich sterk dat ‘Marble Sounds’ hun eerste echte plaat is. “Alles eraan klopt,” zegt hij. “Ik had voor dit album 10 songs geschreven, niet meer. En die zijn alle tien op de plaat beland. Ik vind dat er een zekere eenheid in zit, terwijl de songs op de vorige platen meer eilandjes waren.”

“Ja, dat is zo. Voor deze plaat was het startpunt mijn piano, het instrument waar ik het meest vertrouwd mee ben. Bij vorige platen greep ik al eens naar de gitaar om mijn ideeën vorm te geven, maar ik voel me toch het meest comfortabel als ik kan componeren op de piano. Al is het niet gezegd dat ik voor een volgende plaat weer naar de piano grijp. Voor hetzelfde geld neem ik opnieuw de gitaar vast. Er is een slingerbeweging, al voelt de piano toch wel als thuiskomen. Het is waar ik het beste in ben.” Marble Sounds: het geluid van het leven Wie luistert naar ‘Marble Sounds’ krijgt een inkijk in het leven van de componist. De songs gaan ergens over. Break-up, het klimaat, de liefde … 
“Ja, de inspiratie komt uit mijn leven. Ik zou niet weten waar ik anders moet over zingen, haha. Neen, alle ernst, wat songschrijven betreft, komt de muziek altijd eerst. Ik heb een ideetje, een melodie en dan werk ik dat uit. De teksten komen pas later, en dat is toch altijd weer corvee. Ik werk er hard aan, omdat ik wil dat wat ik vertel ook steek houdt. Ik vraag me telkens weer af: waar moet ik het nu over hebben? Maar dan komt de inspiratie wel aangewaaid en krijgt de puzzel stilaan vorm. Ik vind het wel belangrijk dat mijn teksten idiomatisch juist zijn, en geen Flanglish. Al weet ik nu niet of dat zo belangrijk is: ik herinner me een song waarin ik zing ‘I’m sitting in my couch’, in plaats van ‘on’. Ik zat in letterlijk in de voering van mijn sofa. Maar toen ik dat vertelde aan een goeie vriend van me, de Canadees Jean Baudouin (die op elke Marble Sounds-plaat te horen is, nvdr.), zei hij me: laat het staan, het is misschien niet helemaal juist, maar het klinkt heel erg charmant. Dat is ondertussen tien jaar geleden. Ik denk dat we er soms te veel van maken.” 

Een van je songs heet ‘Axolotl’. Wat heb je met dat bijzondere beestje? De axolotl staat erom bekend dat het zijn ledematen opnieuw kan laten aangroeien. 
“Haha, eh, niets? Ik vond het gewoon een intrigerend dier. Er hangt geen vreemd verhaal aan vast, alleszins.”

“De ene keer wel, de andere keer niet. ‘Jacket’ was er bijvoorbeeld snel, een eerlijke en integere song, waar ik niet aan moeten ‘wroeten’ heb. Bij een nummer als ‘Priorat’ was dat anders: het instrumentale stuk kwam van Brecht (Plasschaert, ooit lid van Yuko en nu Yurt, nvdr.), dat ik uitgewerkt heb voor Marble Sounds. Daar is redelijk wat tijd overheen gegaan. Er moest nog een zanglijn gezocht worden, hier en daar wat getweak, enz. Dat was alvast een langer proces. Maar meestal weet ik vrij snel waar een song heen gaat. Een nummer laat zich soms dicteren.” Three is the magic number Wat het instrumentarium betreft, ging je creatief te werken. Je maakte voor deze plaat gebruik van drie verschillende piano’s. Een vleugel en twee zelfspelende piano’s die je kon aansturen met je laptop. 
“Ja, dat was een idee van co-producer David Poltrock. Ik had aanvankelijk het idee om het met MIDI-piano’s te doen, omdat dat ook goed werkte voor de demo’s. Maar David had een ander, veel gedurfder idee. Hij wilde dat ik het verder zocht, en zo zijn we bij die drie verschillende piano’s beland. Ik vond het eerst een nogal omslachtig plan, maar ik ben nu wel zeer blij dat we die drie piano’s gebruikt hebben. Je hoort ze bijvoorbeeld in ‘Quiet’, ‘Axolotl’ en ‘A Drop in the Bucket’. Het geeft de songs meer kleur en diepte. En, de klank is nagenoeg niet reproduceerbaar.” 

Tot slot, in de perstekst lezen we dat dit ‘Marble Sounds’ je magnum opus is. Ga daar meer eens over. 
“Haha, ja. Dat is de lat inderdaad zeer hoog leggen, maar is het niet normaal dat je je laatste werkstuk altijd het beste vindt? Of toch even? Ik hou van alle albums die we gemaakt hebben, maar ‘Marble Sounds’ is vers. Het is een nieuw kindje, dat ik even meer wil koesteren. Maar al mijn andere kinderen zijn me ook dierbaar. Maar, anders aan dit album is dat ik voor het eerst het gevoel heb dat het het ‘concept’ album het best benadert. Het is ook onze eerste plaat bij MayWay-records. Voor mij voelt dit een beetje aan als een nieuw debuut.”


Geniet hier van 'Marble Sounds':