De ware toedracht achter Sam Smiths ‘Too Good at Goodbyes’

Al toen Sam Smith in 2012 voor het eerst naam maakte met het nummer ‘Latch’ – een samenwerking met Disclosure – leek hen een roemrijke carrière beschoren. Het talent werd nog eens bevestigd met de volgende radiohit ‘La La La’, deze keer een samenwerking met Naughty Boy. De eerste EP, ‘Nirvana’, lanceerde hen definitief als ster.

Het mag dan ook geen verrassing zijn dat het eerste album ‘In the Lonely Hour’, bovenaan de Britse charts prijkte. Sam Smith was de jaren nadien een van de grootste Britse artiesten. Maar na het schrijven van het titelnummer voor de Bond-film ‘Spectre’, ‘Writing’s on the Wall’, trok die zich terug uit de showbusiness.

Het zou nog twee jaar duren vooraleer de opvolger ‘Too Good at Goodbyes’ uitkwam, het nummer dat Smith weer op de kaart van de Britse popmuziek zette. De single kondigde een tweede album aan: ‘The Thrill of it All’. De pauze bleek een goede zaak te zijn, want zoals de artiest aangeeft, gaf het hen de tijd om zelfzekerder te worden. Ook voor de muziek bleek dat een positief effect te hebben.

De betekenis achter ‘Too Good at Goodbyes’

Met ‘Too Good at Goodbyes’ knoopt Smith weer aan met een oude liefde: de emotionele en krachtige ballads die ook talrijk aanwezig waren op het eerste album. Zoals de titel aangeeft, gaat het nummer over een stukgelopen relatie, maar ook over hoe de artiest het mettertijd steeds meer gewoon wordt om relaties achter zich te laten.

Smith liet zich inspireren door een specifieke relatie, maar ook door alle stukgelopen en teleurstellende relaties van voordien. Zo geeft die advies aan de luisteraar om een breuk te verwerken: “Denk na over wat de relatie inhield, de positieve en negatieve aspecten ervan. Laat die even bezinken”, is hun advies om de voorbije relatie te relativeren.

Het nummer zette alvast de toon voor wat er nog komen zou voor Sam Smith. Die werkte samen met vaste schrijfpartner Jimmy Napes, maar ook met de hitmakers van Stargate, de breinen achter nummers als Rihannas ‘Diamonds’. De consensus was positief: Smith greep terug naar de muziek die hen groot had gemaakt, maar toonde tegelijk de evolutie van de afgelopen jaren.