Sterallures: Het bizarre verhaal van Michel Pollentier en zijn peertje

Sport | Michel Pollentier is een naam die niet alleen blijft verbonden aan het Belgische wielrennen vanwege zijn opmerkelijk succes maar ook vanwege een onverkwikkelijke gebeurtenis in de Ronde van Frankrijk. In de hoofdrol van dit verhaal hebben we Pollentier zelf, een gele trui en... een rubberen peertje.

Door Pickx

Gepubliceerd op 22.02.22

2min

Het moet gezegd worden: weinigen gaven de Diksmuidse wielrenner een kans in 1973, aan het begin van zijn carrière. Briek Schotte, de legendarische manager van de Flandria-ploeg, gaf al bij het tekenen van zijn contract aan dat hij weinig in Pollentier zag. "We hebben net een rare kerel aangeworven", zou Schotte hebben verteld aan verzorger Jeff d'Hont. "Briek wilde mij niet, hij had genoeg wielrenners", vertelde de West-Vlaming in 2013 daarover in de documentaire Belga Sport.

Eigenlijk was Pollentier (foto links) een laatbloeier. Pas op 22-jarige leeftijd werd hij gerekruteerd door Flandria en bovendien had hij geen steun van het thuisfront, dat hem liever garagist zag worden. Maar uiteindelijk kroop het bloed waar het niet gaan kon en koos de Diksmuideling voor een wielercarrière. Bij de wielerploeg van Briek Schotte bloeide hij open, niet in het minst dankzij zijn vriendschap met Freddy Maertens (foto rechts).

Onafscheidelijk

Freddy en Michel, dat waren twee handen op één buik. "We werden onafscheidelijk. Ik deed het harde werk tijdens de wedstrijd, Freddy werkte de sprint af. We waren het perfecte team", getuigde Pollentier over hun samenwerking. De Diksmuideling speelde vaak tweede viool, wellicht ook vanwege de vileine opmerkingen die sportverslaggevers en collega's gaven over zijn uiterlijk.

"Hij is een Belg, klein van gestalte, kaal, heeft schoenmaat 46 en trapt scheef", zei de roemruchte Franse teammanager Jean De Gribaldy over Pollentier. Zijn landgenoot Bernard Hinault noemde hem "Pollentier le Polio". In feite was het bodyshaming avant la lettre.

Kortstondig succes

We weten niet of Pollentier zich iets aantrok van deze laag-bij-de-grondse opmerkingen, maar hij zou al gauw revanche nemen. Al in 1974 wist hij de zevende plaats te behalen in het eindklassement van de Ronde van Frankrijk en eindigde hij in de laatste tijdrit vòòr Eddy Merckx. De underdog liet in de volgende jaren steeds vaker zijn tanden zien en ontwikkelde zich tot een goede klimmer en een solide puncheur. In 1977 liet zijn goede vriend Freddy verstek gaan tijdens de Ronde van Italië, waardoor hij kon doorbreken en de wedstrijd verrassend won voor publieksfavoriet Francesco Moser.

Zijn echte gloriemoment zou komen in de voorlaatste bergrit op de Alpe d'Huez in de Ronde van Frankrijk van 1978. Eddy Merckx was onverwacht niet van de partij omdat zijn artsen hem afraadden mee te doen. De etappe begon al voorspoedig toen de Belg, in bolletjestrui, voorsprong kon boeken op eeuwige rivaal Hinault. In de daaropvolgende kilometers wist hij de afstand tussen zijn achtervolgers en hemzelf groter te maken. In de slotklim hield hij standvastig zijn tempo aan, wat hem naast de overwinning ook de gele trui opleverde. De eindzege in de Ronde van Frankrijk lag in het verschiet.

De val

Zijn "moment de gloire" zou maar heel kort duren. Meteen na de wedstrijd werd Michel Pollentier onderworpen aan een dopingcontrole. In de piepkleine controlekamer gedroeg Pollentier zich opvallend verdacht wanneer hij het dopingplasje moet doen. Hij keerde zich af van controlearts Alain Calvez en wilde een flesje vullen. Calvez (foto) vertrouwde het zaakje niet en eiste dat Pollentier in het flesje urineerde onder zijn nauwlettend oog.

Pas na een uur wachten vulde Pollentier het flesje. "Hij vulde de flacon", vertelt Dr. Calvez, "maar ik zag hem niet urineren. Daarom heb ik Pollentier gefouilleerd en op dat moment ontdekte ik een buisje, waar ik aan trok. Ik ontdekte ook een rubberen peer onder zijn oksel waarmee hij de urine via een buisje in het flesje kon deponeren."

Een reactie liet niet lang op zich wachten: de directie zette hem als eerste geletruiwinnaar ooit uit de Ronde. Aan het onverkwikkelijke incident hield hij de bijnaam "Peerke" over, al zeggen sommige commentatoren dat hij de urine niet afleverde in een rubberen peer maar een condoom. "Peerke" zou nooit meer zijn vroeger niveau halen. Zo eindigde hij op 15 juli 1979 pas op de 54ste plaats in de bergetappe op de Alpe d'Huez, 13 minuten en 34 seconden na winnaar Joaquim Agostinho. In de Ronde van Spanje haalde hij nog tweemaal het podium maar in de vroege jaren 80 stopte hij met wielrennen en focuste hij op zijn werk als ploegleider van een kleine wielerploeg.

Vond je dit artikel interessant? Lees dan zeker het verhaal over de bliksemsnelle carrière van Roberto Carretero!