Waarom Alfred Hitchcock deze huiveringwekkende muziek aanvankelijk niet in zijn film wilde!

Films |
Een van de meest bekende cultscènes uit de cinema is ongetwijfeld de moord in de douche uit de film ‘Psychosis’. De achtergrondmuziek en een felle vioolklank maken de emotie in de scene alleen maar groter. En toch zijn de klanken paradoxaal, want Alfred Hitchcock wilde deze melodie eigenlijk niet in zijn film. Hier lees je hoe een van de meest bekeken meesterwerken er eigenlijk helemaal anders had kunnen uitzien.

Door Pickx

Gepubliceerd op 02.10.21

1min

In 1959 wilde de beroemde filmmaker Alfred Hithcock de roman van Robert Bloch in een film gieten. Hithcock stuitte echter op een obstakel, want het was erg moeilijk om de financiering van de duistere, bloederige film rond te krijgen. Destijds werd de bioscoop gereguleerd met censuur door de ‘Hays code’ die er voor zorgde dat alles wat tegen de zeden van die tijd inging, niet in de cinema terechtkwam. Het moet gezegd dat een bloedige moord in een douche gepleegd door een schizofrene psychopaat vermomd als een oude dame, de zoektocht naar centen niet gemakkelijker maakte. Hitchcock moest voor deze film dus werken met een beperkt budget.

Schreeuwend geluid versterken

De beroemde douchescène was geen uitzondering en bezorgde de filmploegen een berg extra werk en zorgen. Het duurde maar liefst zeven dagen om de drie opmerkelijke minuten op beeld vast te leggen. Het was erg moeilijk om te vermijden dat er een streepje naakt op beeld te zien was. De camerabewegingen waren dan ook kort en schokkerig, wat de teneur van de scène alleen maar versterkt. De hijgende angst uit de beelden wordt versterkt door een melodie van de hand van Bernard Hermann. Alfred Hitchcock had eerst een heel ander idee voor ogen. In zijn eerste idee was er tijdens de scène geen muziek te horen om het geluid van het geschreeuw van Janet Leigh en het stromende water in haar badkuip te versterken.

Budgetvriendelijke oplossing

Hermann moest Hitchcock later overtuigen om de melodie alsnog op te nemen. Hij dwong hem om de beelden te bekijken. Een eerste keer met zijn muziek en een tweede keer zonder zijn muziek, wat ertoe leidde dat Hitchcock zich realiseerde dat de huiveringwekkende muziek voor een bijzondere impact zorgde. De strijkstokken van de viool gaan wonderwel samen met de bewegingen op het scherm. De werkwijze ging bovendien hand in hand met het beperkte budget van de film want een strijkorkest kostte aanzienlijk minder dan een koper- of percussieorkest, dat regelmatig in dergelijke films wordt gebruikt.