Waarom Pedro Almodóvar als een genie gezien wordt

Pedro Almodóvar en zijn werk zijn de grootste exportproducten van de Spaanse cinema sinds Luis Buñuel in 1929 de wereld choqueerde met zijn surrealistische ‘Un chien Andalou’. De films van de regisseur worden ver buiten zijn thuisland gelauwerd en zijn naam wordt in het filmlandschap enorm gerespecteerd, ook al wisten critici in het begin van zijn decennialange carrière niet wat ze van hem moesten denken. En nog steeds staat het publiek van Almodovár bij elke nieuwe film voor een verrassing, want hij kan niet op herhaling betrapt worden.
 
Geïnspireerd door Buñuel maakte Almodóvar zijn debuut op het witte doek eind de jaren 70. Spanje had er net 35 jaar dictatuur onder Franco op zitten. Het land maakte een onzekere en onstabiele periode door en middenin alle politieke overgang maakte Almodóvar experimentele films die zelfs vandaag hun tijd ver vooruit zouden zijn. Zijn personages overstijgen gender en seksualiteit, zijn verhalen schipperden tussen platte comedy, melodrama, vrolijke onbezonnenheid en de grenzen van de goede smaak. Almodóvar werd eens gezien als een maker van onbelangrijke pulpfilms, dan weer als de pionier van een nieuw postmodernisme.
 
En die eclectische mengeling van stijlen en boodschappen blijft tot op heden een belangrijk deel van zijn oeuvre. Ook wanneer zijn stijl volwassener lijkt te worden en hij meer kunstzinnige cinema maakt, wisselt hij zwaarwichtig drama maar al te graag af met comedy waar alle absurditeiten mogelijk worden.

Laten we enkele van zijn recentste werken even als voorbeeld gebruiken. In ‘La piel que habito’ (2011) behandelt hij onderwerpen als wraak, seksualiteit en gender in een ijzingwekkende thrillerstijl. Dat duistere verhaal volgde hij op met een dolle komedie over passagiers op een vliegtuig die de braspartij van hun leven beleven wanneer ze denken dat het einde in zicht is: ‘Los amantes pasajeros’ (2013). Met ‘Julieta’ (2016) ging hij dan weer de gevoelige toer op, met drie verhalen uit het leven van een vrouw.
 
Dan komen we bij ‘Dolor y gloria’ (2019), de film waarop Almodóvar de camera, of zo lijkt het toch, op zichzelf richt. Daarin vertelt hij het verhaal van een ouder wordende filmmaker die beslissingen uit zijn verleden in vraag begint te stellen. Het zal het dichtste zijn bij een biografie dat we ooit te zien zullen krijgen. Hij houdt zijn kaarten dicht bij de borst als het over zijn privéleven gaat en heeft zelfs in zijn testament laten opnemen dat het verboden is om een biopic te maken over zijn leven.
 
Almodóvar laat zich dus niet in een hokje duwen. Het feit dat hij samen met zijn broer Agustín een productiebedrijf heeft waaronder al zijn films sinds 1987 verschijnen, betekent dan ook dat hij zijn artistieke vrijheid de vrije loop kan laten gaan. Niemand spelt Almodóvar de wet. En aangezien die aanpak hem al talloze awards, internationale faam en tonnen respect opleverde, is er geen enkele reden om die creativiteit aan banden te leggen.
 
Bekijk ‘Dolor y gloria’ op donderdag om 22u op Canvas of waar je ook bent via Pickx.be of de Proximus Pickx-app. Via TV Replay bekijk je het programma tot 36 uur later en via de site of de app tot 7 dagen later wanneer jij wil!
 
Een selectie van de beste films van Almodóvar, waaronder de hier vermelde titels, is nu beschikbaar in de Proximus VOD-catalogus. Naar de Proximus VOD-catalogus? Druk op de ‘On Demand’- of ‘Shop’-knop van je afstandsbediening, of ga rechtstreeks naar de VOD-catalogus online!