Waarom 'Godzilla' (1998) het Japanse origineel geen eer aandeed

Voor de Japanse filmstudio Toho was ‘Godzilla’ zoveel meer dan een monster dat een stad vernielde. In de allereerste film uit 1954 stond Godzilla symbool voor de atoombom, en de angst die onder het Japanse volk leefde nadat de bommen vielen op Hiroshima en Nagasaki. Het feit dat het monster zo goed als ongenaakbaar lijkt, is een metafoor voor de machteloosheid tegenover een nucleaire aanval. De film werd een klassieker en Toho maakte talloze vervolgfilms.
 
Sinds die beginjaren kwamen er ook in Amerika aangepaste versies in de zalen. In combinatie met de Japanse beelden van een monster dat een stad vernielt, namen Amerikaanse filmmakers nieuwe scènes op met eigen acteurs, zodat er een verhaal in zou zitten dat voor een westers publiek relevant was. De symboliek van het origineel ging nagenoeg volledig verloren.

Tijd om eens een degelijke Amerikaanse remake te maken, moet regisseur Roland Emmerich gedacht hebben. Jammer genoeg had hij het ook niet zo begrepen op de symbolische betekenis achter ‘Godzilla’ en nam hij de films dus ook niet ernstig. “Ik was nooit een grote fan van de franchise. Het waren typische middagfilms die je als kind zag, zoals die over Hercules of de slechte spaghettiwesterns. Ze waren gewoon iets om met je vrienden flink om te lachen”, zei hij later.
 
Het scenario dat Emmerich en Dean Devlin in elkaar boksten, werd er dan ook meer eentje van een gezellige familiefilm waar toevallig ook een monster in voorkomt. Toen de film in de zalen kwam, werd die ontvangen met bakken kritiek. Recensenten deden de plot af als ongeloofwaardig, nonsensicaal en een tikje belachelijk. Devlin deed later een boekje open over foute keuzes die hij naar eigen zeggen maakte aan de schrijftafel.
 
Niet alleen het verhaal, maar ook het ontwerp van Godzilla stuitte op kritiek. Het monster van Emmerich was niet groot en lomp, maar slank, beweeglijk en snel. De originele Godzilla torende boven alle wolkenkrabbers uit, terwijl die van Emmerich in elke scène een ander formaat leek te hebben. Toho was zo misnoegd met de Amerikaanse Godzilla, dat ze zich van het monster wilden distantiëren. Ze verzonnen de term G.I.N.O. (Godzilla In Name Only) om het monster van Emmerich te beschrijven. Ook noemden ze de Amerikaanse versie wel eens 'Zilla', want Hollywood had volgens hen de 'God' eruit gehaald. Daarnaast begonnen ze op hun eigen films een logo met een keurmerk te plaatsen, om aan te geven dat hun films wél de geest van het originele monster bewaren.
 
De film van Roland Emmerich was dus niet bepaald een schot in de roos, ook al werd het enorme budget wel terugverdiend. Betere kritieken waren voor de versie uit 2014 van regisseur Gareth Edwards. Het monster sloot beter aan bij het Japanse origineel, personages reageerden realistisch – en niet alsof ze in een comedyfilm speelden – en de link met nucleair materiaal was ook terug. De film was een succes dat zelfs Toho inspireerde om hun ‘Godzilla’-franchise nieuw leven in te blazen. Intussen is ‘Godzilla’ in Hollywood deel van een gedeeld universum met King Kong en in maart wordt een film met beide monsters verwacht.

Toch benieuwd waar de heisa over gaat? Bekijk ‘Godzilla’ op 7 februari om 20u10 op VTM 3 of waar je ook bent via Pickx.be of de Proximus Pickx-app. Via TV Replay bekijk je het programma tot 36 uur later wanneer jij wil!