Moeite met de taal in ‘Down the road’, aflevering 5

Films | Nadat de reizigers van ‘Down the road’ konden proeven van het zelfstandige leven, trekken ze in de nieuwste aflevering verder door het besneeuwde Lapland. Dit zijn onze favoriete momenten uit aflevering 5.

Door Pickx

Deel dit nieuws

Bij het laatste ontbijt in de chalet waar ze zelfstandig wonen, vertellen de reisgenoten wat het voor hen betekent om het syndroom van Down te hebben. Martijn en Hélène trekken zich er weinig van aan, maar voor Pieter is het toch moeilijk. Hij zou graag kunnen studeren. Lore heeft dan weer aan andere reden om het er moeilijk mee te hebben. “Mensen met Down zingen vals”, zegt ze. Mensen zonder Down ook, Lore. Wees gerust.
 
Nu ze het zelfstandige leven goed hebben aangepakt, wil Dieter hen opnieuw wat meer zelfstandigheid geven. De Downies worden uit de auto gedropt, krijgen een kompas en een kaart en moeten hun weg weten te vinden naar het hotel, door de bossen en de sneeuw. Alleen Hélène ziet de tocht eerst niet zitten. Ze geeft zichzelf een peptalk. “Als we snel in dat huisje zijn, dan kruip ik recht in mijn bed.” Uiteindelijk gaat ze ervoor. “Ik doe het voor mijn ouders!”

Magisch
 
Na anderhalf uur met vallen en opstaan ploeteren door de sneeuw in de ijzige kou (Waar is het noorden ook alweer, Martijn?) komen de reizigers dolgelukkig aan bij het warme hotel. Daar heeft Martijn het even moeilijk. Een bed in zijn kamer zal leeg blijven, en dat kan volgens hem niet. “Er moet nog iemand komen.” Terwijl het nog even maalt in zijn hoofd, neemt Dieter Pieter en Kevin mee om te gaan vissen, met een fris pintje bij de zonsondergang. “Magisch”, volgens Pieter. Groot gelijk, zeggen we.


Maar de vissen bijten niet, hoe vaak Kevin ook “Tik tik” doet. Dan vragen ze maar aan een lokale visser of hij wat van zijn vangst kan missen. De vriendelijke man geeft hen een paar vissen, en Dieter wil dat Kevin en Pieter hem bedanken in het Fins. “Zeg eens Kiitos”, maant Dieter aan. Maar bij Kevin komt er alleen “Een kieken” uit. Niet makkelijk, dat Fins, maar Dieter dringt aan. “Ik ben even koppig geweest”, geeft Kevin achteraf toe.


De volgende dag trekt de groep naar rendierhouder Petri. Daar mogen ze de dieren eten geven. Dat is vooral iets voor Lore, die een grote liefde heeft voor dieren. Vol geduld laat ze de rendieren bij haar komen, voor ze ze voorzichtig benadert. “De rendierfluisteraar”, geeft Saar haar als bijnaam. Iedereen geniet uiteindelijk zichtbaar van de mooie, grote dieren. “Die waren puur zen. Even zen als ik.” Met die woorden sluit Pieter de aflevering af.

Kijk wat je leuk vindt, waar en wanneer je wilt.

Ontdek Pickx Inloggen

Lees meer over Films

Top

Top