Deze series moet je gewoon gezien hebben, deel 2

Voor Tom Van Dyck en Michiel Devlieger was het idee om een reeks te maken over een beenhouwersfamilie een schot in de roos. In amper zeven afleveringen wist de serie enkele oneliners in het collectieve geheugen van de kijkende Vlaming te lanceren, zoals “We zitten met een bospoeper”, “De emmer der vernedering zit vol” en “Ik zen nogal ne kèrel è”.
 
Maar de serie heeft meer in petto dan oneliners. Het absurde verhaal over een slagerszoon die na tien jaar plots terugkeert, de bedlegerige Moemoe die de controle over haar zaak wil behouden terwijl zowat iedereen op haar geld uit is en de speciale zwarte pensen, is tegelijk hilarisch en emotioneel. Dat, en de puike cast met onder anderen Lucas Van den Eynde, Sien Eggers, Koen De Graeve en Maaike Neuville, maakt van ‘Van Vlees en Bloed’ een echte must-see in onze landshelft.

Nathalie Basteyns en Kaat Beels maakten samen al enkele reeksen, zoals ‘Jes’ (2009, VTM) en ‘Clan’ (2012, VTM). In 2017 gooiden ze met hun nieuwe reeks ‘Beau Séjour’ de hoogste ogen. Het eerste seizoen van de reeks vertelt het ongewone verhaal van Kato, een meisje dat naast haar eigen lijk wakker wordt in een hotel. Als geest kan ze ronddwalen, maar niemand ziet of hoort haar, behalve vijf ogenschijnlijk willekeurige mensen. Ze moet zien uit te vissen hoe ze precies aan haar einde kwam.
 
‘Beau Séjour’ is een anthologiereeks, wat betekent dat het tweede seizoen een nieuwe verhaallijn zal hebben. De opnames daarvoor gingen vorig jaar van start, en volgend jaar zouden we die te zien moeten krijgen. In het eerste deel was de hoofdrol voor Lynn van Royen, in het tweede kijken we onder andere reikhalzend uit naar de acteerprestaties van Gene Bervoets, Lize Feryn en Sam Louwyck. Het is dus niet nodig om het eerste seizoen gezien te hebben om het tweede te kunnen volgen, maar je doet jezelf absoluut geen plezier door het over te slaan.

VTM maakt graag nostalgische tv-programma’s over hun eigen beginjaren. ‘Studio Tarara’ is deels dat, maar eigenlijk ook helemaal niet. Want hoewel de reeks over een fictief sketchprogramma dat in de jaren 90 wordt opgenomen wat nostalgische gevoelens opwekt, is het zeker geen verheerlijking van de oude dagen van de commerciële zender. Deze serie vertelt in de eerste plaats een straf verhaal.
 
Vlak na de opnames van het sketchprogramma stort een van de medewerkers van het dak van de studio naar beneden. Een stoïcijnse politieagent (Boris Van Severen) luistert naar zijn opnames van de ondervragingen van de crewleden en vormt zo een beeld van de onfrisse praktijken die zich achter de schermen afspelen. En tot aan de laatste aflevering blijf je als kijker met grote vragen zitten. Wie is daar nu eigenlijk te pletter gestort?

Deze Amerikaans-Britse dramareeks vertelt in vijf afleveringen hoe de kernramp van Tsjernobyl in 1986 aangepakt werd door de hooggeplaatsten in de toenmalige Sovjet-Unie. De camera focust vooral op Valery Legasov, meesterlijk geacteerd door Jared Harris (‘Mad Men’), de wetenschapper die ervoor moet zorgen dat alles zo snel mogelijk opgelost raakt. Hij moet tegen de koppige Sovjetleiding opboksen om ervoor te zorgen dat de ramp niet nog erger wordt.
 
De prachtig gefilmde reeks won zo’n 75 awards, waaronder de Emmy en de Golden Globe voor de beste gelimiteerde serie. Ook de soundtrack verdient een bijzondere vermelding, want daarvoor trok componist Hildur Guðnadóttir naar een ontmantelde kerncentrale in Litouwen om geluiden op te nemen. Zij werd beloond met een Emmy, een BAFTA en een Grammy Award.

Gelauwerd als de beste politieserie ooit, was ‘The Wire’ een kleine twintig jaar geleden revolutionair. Feuilletons die inspecteurs volgden waarin elke week een nieuwe zaak netjes opgelost werd, waren toen alomtegenwoordig, dus besloot David Simon – de onderzoeksjournalist die de serie bedacht – om het over een andere boeg te gooien. Hij wilde één lang uitgerekt onderzoek zo realistisch mogelijk weergeven, zowel vanuit het oogpunt van de rechercheurs als de dealers die ze onderzochten.
 
Dat realisme vinden we in agenten die stapels papierwerk moeten verrichten om een telefoon te kunnen afluisteren, oversten die meer bezig zijn met promotie maken dan met het onderzoek en politiemedewerkers die niet altijd aan het rechte eind trekken. Maar geen zorgen, want dat alles maakt de serie allerminst saai. Zien hoe het net zich elk seizoen traag maar zeker sluit rond de criminelen, is fascinerend.