‘Judge Dredd’ op VTM4: is de remake beter dan het origineel?

Enkele bronnen verwijzen naar ‘Judge Dredd’, de versie met Stallone, als ‘de slechtste film ooit gemaakt’, ‘een cultklassieker’ en het type ‘zo slecht dat het goed wordt’. We gaan geen waardeoordeel uitspreken over de actiefilm – dat laten we aan jou over – maar leggen de versies uit 1995 en 2012 naast elkaar. Ongeacht het niveau, welk van de twee is de betere?
 

Hoewel het bediscussieerbaar is of ‘Dredd’ al dan niet een remake is van ‘Judge Dredd’, is er geen twijfel mogelijk dat het om hetzelfde personage betreft in de versie uit 2012. Laten we er voor het gemak dus maar van uitgaan dat ‘Dredd’ wel degelijk een remake is.
 

Beide regisseurs zijn Brits. Beiden hebben enkele afleveringen van succesvolle tv-shows geregisseerd: Danny Cannon regisseerde de pilootaflevering van ‘Gotham’ maar legt zich voornamelijk toe op producen, terwijl Travis’ jongste regiewerk het spionagedrama ‘Legacy’ betreft. Dat gezegd zijnde doen de twee namen niet meteen een belletje rinkelen bij het grote publiek. ‘Judge Dredd’ en ‘Dredd’ moeten het dus vooral hebben van de ‘star quality’ op de set en het bronnenmateriaal, dat je in de film moet zuigen.

In de jaren 90 was Stallone een grote naam in de wereld van de actiefilms, en dus de geknipte man voor de hoofdrol. Eén probleem: destijds hadden filmmakers nog geen benul hoe ze strips in filmvorm moesten gieten – met als grote uitzondering ‘Batman Returns’. Het script van ‘Judge Dredd’ laat te wensen over: het verhaal zou het personage Judge Dredd moeten introduceren bij leken, en mensen die nog niet bekend waren met strips moeten warm maken voor een tot de verbeelding sprekend universum. 

 

Maar het verhaal dat naar film vertaald is, is een grimmig relaas waarin het leven van het hoofdpersonage in duigen valt. Hij komt erachter dat hij deel is van een experiment, en dat zijn hele achtergrond één grote leugen is. Een beetje zwaar voor een introductie, waarbij de leek zonder voorkennis nog geen hechte emotionele band heeft met het personage. De empathie wordt meteen op de proef gesteld, en da’s een tikkeltje te snel.
 

Klein maar niet onbelangrijk detail: in de strips doet Dredd nooit zijn helm af. In ‘Judge Dredd’ doet hij dat al in het begin van de film. Weg mysterie. Uiteraard moest Stallones gezicht herkenbaar zijn op het witte doek, om de grote ster van de film in volle glorie in actie te zien, maar het doet toch een beetje afbreuk aan het bronnenmateriaal en de magie van de strips.

In de versie uit 2012 kruipt Karl Urban in de huid van Dredd. Hij heeft présence zonder alle aandacht naar zich toe te zuigen – zoals Stallone in 1995. De film draait niet rond zijn ster, maar rond het verhaal. Te midden het tumult en de chaos blijft Urban te allen tijde geloofwaardig. Hij raakt ook gewond: niet onbelangrijk als herinnering dat ook hij menselijk is, en geen god. Het verhaal is ook extreem vermakelijk. De kijker wordt geïntroduceerd in de stad Mega-City One door een voice-over en geen lappen tekst, zoals in het origineel. Het verhaal focust op een wijk die geregeerd wordt door een drugsbende. Het geheel is bloederig en gewelddadig, maar immer entertaining. En Dredd doet nooit zijn helm af.

 

Diane Lane speelde in de versie uit 1995 de ‘vrouwelijke’ rechter, maar ze slaagt er nooit in om haar mannetje te staan tegen de criminelen en heeft voortdurend hulp nodig. Ze maakt fouten in de rechtbank en kust Dredd, en daar blijft het bij. In 2012 is het grote booswicht een…  vrouw, met een geloofwaardig achtergrondverhaal. Er zijn ook andere vrouwelijke rollen verweven doorheen de film. Rechter Anderson, de vrouwelijke hoofdrol vertolkt door Olivia Thirlby, staat stevig in haar schoenen. En er is geen vleugje obligate romantiek tussen Dredd en zijn partner Anderson: het is een onvervalste leerling-mentor relatie, en dat werkt wonderwel.
 

Ons verdict: de versie uit 2012 beschikte over een beter script. Het verhaal is compacter en aantrekkelijker, terwijl ‘Judge Dredd’ op sommige vlakken gedateerd, flauw en gemakzuchtig is – zonder helemaal trouw te blijven aan het bronnenmateriaal. ‘Dredd’ (2012) komt als winnaar uit deze vergelijking.