'I Don't Wanna Dance': meer dan een breakupsong

“Baby now the party’s over for us, so I’ll be on my way. Now that the things which moved me are standing still.” Op het eerste gezicht lijkt de tekst van Eddy Grant duidelijk te zijn: dit is een breakupsong. De zanger wil niet meer met zijn meisje dansen. Hij zal nooit iets doen om haar te kwetsen, maar het gevoel is niet meer wat het moet zijn. Maar het zou best opmerkelijk te noemen zijn als de zanger die steeds geëngageerde en sociaal bewuste boodschappen uitdraagt er geen dubbele bodem in had verstopt.
 
Om te beseffen dat er misschien meer achter de tekst schuilt, moeten we terugblikken op de carrière van de man. Hij migreerde met zijn familie van Guyana naar Londen in 1960, op 12-jarige leeftijd. Vijf jaar later richtte hij de band The Equals op. Hun boodschap was duidelijk: de blanke en zwarte leden van de groep zijn gelijken. De groep scoorde aan het einde van de jaren 60 enkele hits, maar de overvolle concertagenda eiste zijn tol op Grant. Op 23-jarige leeftijd kreeg hij een hartaanval en een ingeklapte long, waardoor hij zijn band moest verlaten.

In 1977 startte hij zijn solocarrière op. Met zijn eerste album ‘Message Man’ wilde hij opnieuw discriminatie aan de kaak stellen. Pas met zijn vijfde album in 1982 scoorde hij hoge punten, vooral met het nummer ‘I Don’t Wanna Dance’. Zijn volgende wereldhit kwam uit in 1988. ‘Gimme hope Jo’anna’ is een aanklacht tegen de apartheid in Zuid-Afrika.
 
Eddy Grant is dus een protestzanger in hart en nieren, en dat was met ‘I Don’t Wanna Dance’ niet anders, al is de boodschap eerder verstopt. “De tekst kan betekenen dat je niet naar de dansvloer wil, maar net zo goed dat je geen zin hebt om ergens in mee te gaan”, zei de zanger in een interview, waarin hij uit de doeken doet dat hij met het nummer afscheid wilde nemen van Groot-Brittannië, waar de klassenstrijd in de jaren 80 een hoogtepunt bereikte. “Zo heb ik het geschreven. Interpreteer het hoe je zelf wil, maar vergeet niet dat ik een schrijver van protestliederen ben.”

‘I Don’t Wanna Dance’ bereikte in november 1982 drie weken lang de nummer één van de Britse hitlijsten en scoorde ook in andere landen hoog. Het nummer kwam een jaar later ook uit in de VS, maar raakte daar niet verder dan een nummer 53 in de Billboard Top 100. Het lied leeft verder dankzij enkele coverversies. In 2002 waagde de Duitse punkgroep Skin of Tears zich eraan en in 2011 maakte de Britse rocker Darren Hayman zijn eigen versie. In Vlaanderen doet vooral de zwoele jazzversie van Lady Linn uit 2009 een belletje rinkelen.