So Bad it’s Good: vijf slechte films die je zeker (niet) moet gezien hebben

Films | Een onbetwistbaar slechte film kan ironisch genoeg soms vermakelijk zijn of ook gewoon ideaal zijn om er memes over te maken. Net omdat de makers er zich vaak niet bewust van zijn dat hij of zij een vreselijke film heeft gemaakt en ze met zoveel onbeschaamde overtuiging proberen om iets overtuigend neer te zetten, maakt dat we er toch van gaan houden of dat we er op een of andere manier plezier aan beleven. De voornaamste reden is dat dergelijke films, net omdat ze zo grotesk slecht of compleet geschift zijn, een campy of trashy eigenschap hebben wat ze weer aantrekkelijk maakt. Al zal een echte filmgek in elke film wel iets interessant ontdekken.

Door Pickx

Gepubliceerd op 26.08.20

2min

Sharknado

Voor alle duidelijkheid: de franchise 'Sharknado' hoort niet tot bovenvermelde categorie. Zes films moet de serie inmiddels tellen, maar iemand die ze ondertussen allemaal helemaal heeft uitgekeken moet wel masochistisch zijn aangelegd. 'Sharknado' is zo aanstootgevend dom dat het gewoon belachelijk is, al kwamen er ook T-shirts, bumperstickers en een videogame over dit stompzinnige avontuur waarin honderden gigantische haaien door een tornado uit de zee worden gezogen waarna ze op land – jawel – een massaslachting aanrichten. De eerste film uit de franchise heeft nog zijn groteske merites. Zo springt acteur Ian Ziering op een gegeven moment met een kettingzaag in de mond van een haai om er zich halverwege weer uit te zagen. Samengevat: leuker om er over te lezen dan om er naar te kijken.

The Room

Ook 'The Room' is verbazingwekkend slecht, maar de film over een man die wordt geminacht door zijn vrouw die hem met zijn beste vriend bedriegt, is zo briljant debiel dat je alleen maar kan bulderen van het lachen. Meer nog: de film, geregisseerd, geschreven en geproduceerd door Tommy Wiseau die ook zelf nog eens de hoofdrol vertolkt, al acteert hij wel heel amateuristisch, is net daardoor een cultklassieker geworden. De legende rond 'The Room', de ‘Citizen Kane van slechte films’ is ondertussen zo groot geworden dat er al een film is gekomen, gebaseerd op een boek over de making off. In die film, 'The Disaster Artist', wordt de hoofdrol vertolkt door James Franco.

Vampire’s Kiss

Als er een hedendaagse Hollywoodacteur een abonnement heeft op snertfilms dan is het Nicolas Cage. In 'Vampire’s Kiss' speelt hij het personage van Peter, een man die denkt dat hij een vampier is. Of is hij misschien gewoon gek? Cage eet ook een levende kakkerlak, maar wat deze horrorkomedie zo bijzonder maakt zijn de zinloze gesprekken die de verwarde psychopaat met plastic hoektanden met zijn psycholoog voert en vooral de waanzinnige overacting - die uitbarstingen! - van Mr. Cage.

Planet 9 from Outer Space

Voordat 'The Room' er was, was de eretitel ‘beste slechtste film aller tijden’ voor 'Planet 9 from Outer Space'. Het is een low-budget sciencefictionfilm uit 1957 over buitenaardse wezens die de wereld proberen over te nemen door de doden opnieuw tot leven te wekken, net omdat de mensen een wapen aan het ontwikkelen zijn dat het universum zou vernietigen. Ed Wood, de regisseur van deze onwaarschijnlijke klucht waarin zelfs Hollywoodlegende Bela Lugosi meespeelt, was een echte exploitationmeester en Tim Burton heeft vele van de beruchte scènes van deze campklassieker opnieuw gecreëerd in zijn vermakelijke biopic én eerherstel, 'Ed Wood'.

Staying Alive

Eigenlijk is 'Staying Alive' het vervolg op 'Saturday Night Fever', die dansklassieker waaraan Quentin Tarantino nog een hulde bracht in 'Pulp Fiction'. Maar in tegenstelling tot 'SNF' is deze sequel helemaal niet positief ontvangen: de film heeft een zeldzame 0% score op Rotten Tomatoes. Het door Sylvester Stallone geregisseerde 'Staying Alive' volgt Tony Manero zes jaar later wanneer de discoprins probeert om zijn droom te verwezenlijken om een professionele danser te worden. Manero wordt nochtans opnieuw vertolkt door John Travolta maar de plot is ontstellend mager en de regie is allesbehalve subtiel. Alleen de dansscènes, met zelfs hijgende SM-acrobatieën, zijn grotesk en kitscherig genoeg om de film een tweede leven te geven als een ‘so-bad-it’s-good’-film.