Wat maakt een Tarantino-film zo uniek?

Quentin Tarantino is als regisseur altijd al een buitenbeentje geweest. Hij neemt zijn tijd voor de productie van een film en heeft al vaak in interviews vermeld dat hij maar 10 speelfilms in zijn carrière wil verwezelijken. Zijn laatste wapenfeit tot nu toe is 'Once Upon A Time In Hollywood' en was opnieuw een kassucces. Proximus Pickx probeert het succes van de Amerikaanse regisseur te analyseren.

Charismatische personages

Eén van de geheimen van de regisseur schuilt in het creëren van onvergetelijke personages die worden vertolkt door vergeten rasacteurs. Zo schakelde Tarantino John Travolta in voor de rol van Vincent Vega in de cultklassieker 'Pulp Fiction'. Zijn personage is de enige die in alle verhaallijnen van de film terugkeert. Dankzij deze prominente rol zag Travolta zijn carrière uit het slop getrokken.

Hij aarzelt ook niet om acteurs te vragen voor een rol die eigenlijk helemaal niet bij hen past. Zo denken we bijvoorbeeld aan de rol van Calvin Candie in 'Django Unchained'. Leonardo DiCaprio geeft op unieke wijze gestalte aan dit personage.

Een speciale vermelding gaat naar de hoofdrolspeelster van 'Jackie Brown' uit 1998. Daarin vertolkt Pam Grier de rol van een stewardess die financieel niet rondkomt en verdovende middelen smokkelt om extra geld te verdienen. Toen Grier de rol kreeg, zat haar carrière in een serieus dipje.

Doorwrochte dialogen

Al vanaf de eerste sequentie van zijn eerste film 'Resevoir Dogs' is te zien hoe Tarantino alles op alles zet om de perfecte dialoog te brengen. We zien een bende gangsters in een café die discussiëren over het al dan niet geven van een fooi aan de serveerster. De kracht van Tarantino's film is dat de personages lange dialogen kunnen voeren die niets met de film te maken hebben zonder saai te worden. Met zulke dialogen krijgen de personages meer diepgang en wordt de spanning in bepaalde scènes meer voelbaar.

Eén van de scènes die op het snijvlak ligt tussen lange dialogen en spanningsopbouw is de inleidende scène van 'Inglorious Basterds'. Nazi-officier Hans Landa komt het huis van een landbouwer binnen, op zoek naar een Joods gezin. Hij begint een schijnbaar misleidende discussie die de kijker op het puntje van zijn stoel doet bewegen.

Een cameravirtuoos

Ook op technisch vlak speelt Tarantino in de eerste klasse. Hij maakt veelvuldig gebruik van uitgebreide en innovatieve shots. Zo zien we in 'Kill Bill' hoe Uma Thurman een Japans restaurant betreedt. De camera beweegt eerst boven het decor om dan te zakken op hoogte van de hoofdrolspeelster. Uiteindelijk komt de grote eetzaal in beeld voordat de camera terugkeert naar Thurman.

Een andere eigenaardigheid die we terug zien komen in Tarantino's films zijn scènes zoals de discussies in het restaurant van 'Kill Bill' waarbij de camera van het ene naar de andere personage schakelt terwijl de camera rond de tafel draait. Deze trackingtechniek wordt in veel van zijn films gebruikt.