Social distancing en 'blijf in uw kot': deze films en series tonen hoe het moet

Films | Het coronavirus heeft ons al enkele weken stevig in de greep. We moeten strenge hygiënische maatregelen handhaven, zo veel mogelijk thuis blijven en als we ons al buitenshuis wagen, moeten we fysiek afstand houden. De maatregelen zijn intussen wat versoepeld en langzaam maar zeker kruipen we uit de 'intelligente lockdown'. Toch zal ons leven er de komende tijd heel anders uitzien dan we voordien gewend waren. Begrippen als 'social distancing' en niet-essentiële verplaatsingen maken deel uit van 'het nieuwe normaal'. Deze films en series tonen alvast hoe het moet...

Door Pickx

Gepubliceerd op 13.05.20

8min

We mogen tegenwoordig niet te dicht in de buurt van onze vrienden, lief en familieleden komen. Social distancing is voor heel wat mensen een regelrechte hel. Om je een hart onder de riem te steken, schotelen we je enkele films en series voor waarin de afstand tussen de personages vaak groter is dan anderhalve meter. En omdat in je kot blijven ook niet altijd saai hoeft zijn, geven we je als toemaatje ook nog enkele films die genoeg hebben aan één locatie. Binnen blijven en/of afstand houden: zo kan het ook...

Roy Andersson: About Endlessness

Beginnen doen we met 'About Endlessness' van de Zweedse regisseur Roy Andersson, een reflectie over het menselijk leven in al zijn schoonheid en wreedheid, pracht en banaliteit. Deze film had momenteel in de bioscoop moeten lopen, maar we moeten het nu jammer genoeg met een online versie stellen.

Andersson won de Gouden Leeuw voor zijn vorige langspeler 'A Pigeon Sat on a Branch Reflecting on Existence' en met zijn nieuwe film 'About Endlessness' doet hij opnieuw een gooi naar de hoofdprijs in Venetië. The Guardian noemt het een "bitterzoete film over vervreemding". En die vervreemding is typisch voor Roy Andersson. Zijn films bestaan uit 'vignetten' waarvoor de regisseur in zijn eigen studio met eindeloze precisie de decors laat bouwen, zelfs als het om buitenscènes gaat. Daardoor krijgt zijn werk iets surrealistisch. Daarnaast houden de personages niet alleen fysiek, maar vaak ook psychisch afstand van elkaar.

About Endlessness van Roy Andersson is momenteel te bekijken in de online bisocoop van Lumière, en binnenkort beschikbaar in de op aanvraag-catalogus van Proximus Pickx.

Spike Jonze: Her

Ergens in een nabije toekomst wordt de eenzame schrijver Theodore (een a-typische rol van Joaquin Phoenix) verliefd op zijn nieuwe computer. En dat is niet zo verwonderlijk, want het geavanceerde computersysteem denkt als een mens en heeft bovendien de zwoele stem van Scarlett Johansson.

Ze heet Samantha. En ze wordt de beste vriendin die hij ooit heeft gehad. Ze is intelligent en origineel. Grappig en begrijpend. Doortastend en bescheiden tegelijkertijd. Ze weet altijd precies wat hij wil, en in een mum van tijd heeft ze orde gebracht in zijn eenzame en rommelige vrijgezellenbestaan. Hun vriendschap gaat steeds verder door alle input en ervaringen die Theodore en Samantha met elkaar delen, tot ze zelfs op elkaar verliefd worden. Met deze romantische komedie won Spike Jonze (Being John Malkovich) zowel een Oscar als een Golden Globe voor het door hem geschreven scenario.

Wim Wenders: Paris, Texas

Geïsoleerder dan deze film uit 1984 wordt het bijna niet. Het centrale thema is de eenzaamheid, jezelf verloren voelen. Dat komt bijzonder schrijnend tot uiting wanneer het hoofdpersonage met zijn ex-vrouw spreekt, een van de sterkste scènes in de prent. De twee ontmoeten elkaar, maar worden gescheiden door een glaswand. Glas of plexiglas om de social distancing te garanderen en de kans op besmetting te beperken wordt op heel wat plekken 'het nieuwe normaal'.

Na jarenlange afwezigheid wordt een verwarde Travis (magistraal neergezet door karakterkop Harry Dean Stanton) in de woestijn teruggevonden. Zijn broer Walt neemt hem mee naar huis, waar hij zijn zoontje Hunter, die ondertussen 7 is, ontmoet. Terwijl de twee voorzichtig een vriendschap opbouwen, gaan ze op zoek naar Jane, Travis' ex-vrouw (Nastassja Kinski).

Ze gaan langs de benzinestations, motels en stadjes die de snelweg omzomen. Travis en Hunter zijn vastbesloten om hun deel van het geluk terug te vinden. Het wordt een wanhopige zoektocht in een desolaat Amerika. Met beklijvende landschapsbeelden, spaarzame dialogen en Ry Cooders uitmuntende score, maakte Wim Wenders een van de meest archetypische films van de jaren 80. Deze melancholische roadmovie met zijn rustige cinematografie kaapte destijds o.a. een BAFTA en de Gouden Palm weg.

Alfonso Cuarón: Gravity

Word je nu al knettergek van in je kot te blijven, bedenk dan dat het altijd nog erger kan. Vast hangen in de ruimte met het risico om eindeloos door het heelal te blijven zweven bijvoorbeeld, zoals George Clooney en Sandra Bullock in 'Gravity'.

Dr. Ryan Stone (Bullock) en veteraan-luitenant Matt Kowalski (Clooney) worden in deze claustrofobische ruimtethriller voorgesteld in een sublieme ononderbroken scène van wel vijftien minuten. Ze zijn twee astronauten die in opdracht van de NASA reparaties uitvoeren aan de Hubble-telescoop. Terwijl hij de grapjas uithangt en zij zich probeert te focussen, botst en buitelt de camera gewichtloos rond terwijl de aarde levensgroot aan de hemel opdoemt. Maar na een botsing met ruimteafval, fluiten de brokstukken als kogels rond hun oren en voor ze het goed en wel beseffen zijn ze op drift geslagen in de ruimte - op zoek naar elkaar, naar zuurstof en radiocontact met de aarde. Zo wordt 'Gravity' een angstaanjagende survivalthriller in outer space en een rauw-realistisch drama waarmee Cuarón adembenemende ruimtebeelden afwisselt met claustrofobische intimiteit. De film was goed voor maar liefst zeven Oscars op tien nominaties, waaronder die voor beste regisseur. Sandra Bullock kon haar nominatie voor beste actrice niet verzilveren.

Lees ook:
De beste films die zich afspelen in de ruimte
10 legendarische filmrollen bedoeld voor iemand anders

Stanley Kubrik: The Shining

In je kot blijven is voor de ene al wat lastiger dan voor de andere. Veel hangt natuurlijk af van hoe je kot eruit ziet. Een tweekamerflat zonder balkon op 10 hoog in een groezelige achterbuurt is uiteraard niet hetzelfde als een riante villa met ruime tuin en zwembad. Aan ruimte geen gebrek in het spooky Overlook Hotel uit 'The Shining', maar een fijne plek om opgesloten te zitten is het helemaal niet als blijkt dat de man des huizes compleet doordraait.

'The Shining' van Stanley Kubrick, naar een roman van van Stephen King, is intussen een klassieker. Jack Nicholson is meesterlijk als Jack Torrance, een schrijver met een writersblock. Als hem een baan als concièrge van een afgelegen hotel wordt aangeboden, ziet hij dat als de ideale kans om inspiratie op te doen en zijn boek af te maken, in het gezelschap van zijn zoon en vrouw.

Het lugubere verhaal over de vorige concièrge die waanzinnig is geworden en vervolgens op gruwelijke wijze zijn gezin heeft uitgemoord, laat Jack koud. Zijn zoontje Danny heeft echter een vreemd voorgevoel. Tony, de stem die in de jongen huist, raadt hem het verblijf in het prestigieuze Overlook Hotel in de bergen van Colorado ten stelligste af. Tony blijkt een punt te hebben. Wat volgt is een huiveringwekkende prent waarbij Kubrick de spanning meesterlijk opdrijft met behulp van angstaanjagende camerabewegingen door het spookhuis-achtige hotel en het doolhof in de tuin. Naast de originele muziek van Wendy Carlos en
Rachel Elkind maakte Kubrick voor de soundtrack ook gebruik van reeds bestaande hedendaagse klassieke muziek van Béla Bartók, Gyorgy Ligeti en vooral van de onlangs overleden Poolse componist Krzysztof Penderecki.

Lees ook:
In memoriam Krzysztof Penderecki: veel meer dan een filmcomponist

Yorgos Lanthimos: The Lobster

Voor de singles die dezer dagen last hebben van eenzaamheid en intimiteit, kunnen we de eerste Engelstalige prent van Grieks grootmeester Yorgos Lanthimos aanraden. Lanthimos kennen we intussen ook van zijn gelauwerde kostuumdrama 'The Favourite' (met ook al vervreemding en eenzaamheid als centrale thema's), 'Dogtooth' en 'The Killing of a Sacred Deer'. 'The Lobster' is een mix van surrealistische sociale satire op het Tindertijdperk en tragikomisch liefdesdrama.

In een dystopische (toekomst)wereld is het verboden om single te zijn. Singles worden gearresteerd en meegenomen naar 'Het Hotel', waar alle aanwezigen exact 45 dagen de tijd hebben om een geschikte partner te vinden. Lukt dat niet? Dan verander je in een dier naar keuze dat in het bos gedumpt wordt. David (Colin Farrell), een gescheiden en ietwat sullige man, wil in dat geval een kreeft worden, en daar heeft hij zijn eigen bijzondere redenen voor. Maar toch probeert hij de transformatie te voorkomen door onverschillig met een harteloze vrouw te trouwen. Dat mislukt, en David ontvlucht het hotel om zich aan te sluiten bij de rebellen (de 'loners') die zich verzetten tegen de date-dictatuur en die zich in de bossen schuilhouden. Rebellie in de vorm van dierlijk vluchtgedrag, om te voorkomen dat ze - jawel - in dieren veranderen.

In 'The Lobster' belicht Lanthimos onze opvattingen over de romantische liefde, met internetdating - koppelen op basis van interesses - als prangend voorbeeld. Zo is in deze film een snel bloedende neus bijvoorbeeld al genoeg voor twee singles om een perfecte match in elkaar te zien. 'The Lobster' werd de meest originele en zeker de meest surrealistische film in de competitie van het het Filmfestival van Cannes in 2015 genoemd en ging er aan de haal met de Prijs van de jury.

Bekijk ook:
Deze films schetsen geen fraai beeld van de toekomst

Patrick Shen: In Pursuit of Silence

Heb je het de laatste tijd ook gemerkt, als je dan toch al eens uit je kot kwam voor een wandeling of een essentiële verplaatsing naar de supermarkt, de doe-het-zelfzaak of het dichtstbijzijnde tuincentrum? Het was stil op straat, of toch opmerkelijk stiller dan wat we gewend zijn. Geen muziek uit winkels of café's, geen gezellig geroezemoes op terrassen, geen oorverdovend lawaai van wegwerkzaamheden, geen toeterende auto's, geen joelende kinderen... voor velen deed het alvast deugd aan de oren.

'In Pursuit of Silence' is een contemplatieve film over de betekenis en het effect van (gebrek aan) stilte op de hedendaagse mens. Het is een verrassend muzikale film die je oren doet spitsen en je de tijd geeft om stil te staan bij stilte. We worden voortdurend - al dan niet vrijwillig - omringd door geluid. Stilte wordt meer en meer een zeldzaam goed, of zelfs iets uit vervlogen tijden.

De avant-garde componist John Cage schreef in 1952 het stuk 4'33", waarbij de pianist zijn instrument niet aanraakt en enkel het gekuch of de schuifelende voeten van het publiek en andere omgevingsgeluiden de muziek uitmaken. Het is een van de vele expressies van de impact van de stilte. Maar bestaat de pure stilte? Waarom gaan we ernaar op zoek? Of omgekeerd, waarom lopen we er net van weg?

In een trip rond de wereld verkennen we de geheime aard van de stilte - van de stilte in de afgelegen Amerikaanse wildernis over Japanse zenkloosters naar de hallucinante afwezigheid van stilte in hedendaagse grootsteden, waar geluidshinder ongezond wordt en agressie en stress veroorzaakt. Er is immers geen enkel aspect van het menselijk bestaan waar geluid en zijn tegenhanger stilte geen invloed op hebben.

Céline Sciamma: Portrait de la Jeune Fille en Feu

Een lief (of een onenightstand of friend with benefits) vinden in tijden van Tinder is niet zo moeilijk, even swipen en je vindt zo een man, vrouw of x naar keuze. Veel of lang social distancen is daar niet bij. Dat was ooit wel anders. In pre-Tindertijden kreeg je nog foto's of geschilderde portretten van mogelijke liefdeskandidaten, en het wachten en smachten duurde eindeloos lang.

Tinder was er nog niet anno 1770, maar bemoeizuchtige ouders zijn dan weer van alle tijden. Een Franse gravin heeft een rijke Milanees op het oog voor haar jongste dochter Héloïse. Die is echter niet zo opgezet met haar nakende huwelijk en weigert te poseren voor haar huwelijksportret. Uiteindelijk moet de schilder een hoofdloos portret afleveren, want haar gezicht heeft hij zelfs nooit gezien. Maar moeders in kostuumdrama's zijn meestal nogal geslepen, dus schakelt de gravin Marianne in. De jonge portrettist zal doen alsof ze een gezelschapsdame is en Héloïse heimelijk observeren. Maar haar beschouwende blik verhult een smeulend verlangen. Regisseur Céline Sciamma schildert een hartstochtelijk portret dat net naast de Gouden Palm greep in Cannes, maar desalniettemin niemand onberoerd liet.

Portrait de la Jeune Fille en Feu is vanaf 23 mei beschikbaar in de Movies & Series-catalogus van Proximus Pickx

Kostuumdrama's en historische series bij de vleet

In kostuumdrama's en historische series die zich afspelen tussen pakweg 1700 tot begin 20ste eeuw wordt er heimelijk heel wat gerampetampt, maar in het openbare leven van toen was social distancing de norm. Met die gigantische hoepelrokken van de dames was het sowieso al niet moeilijk om anderhalve meter afstand te houden, en ook toen de mode wat minder ruim en korter van stof werd, beperkten dames zich tot een zedige buiging op een al even zedige afstand. Kussen deed men al helemaaal niet. Heren begroetten elkaar dan weer met een discrete knik of een tik tegen de hoed. Zakelijke deals en andere overeenkomsten werden bezegeld met een handdruk, maar elkaar de hand schudden als begroeting raakte pas veel later ingeburgerd. En hadden de heren toch een onenigheid, dan volgde een duel op 'veilige' afstand. Een robbertje vechten en bijbehorend fysiek contact, dat was voor de lagere klasse.

Over al onze favoriete historische drama's en series zouden we een boek kunnen vullen, maar dit zijn alvast enkele toppers waarin social distancing toch wel een belangrijke rol speelt: 'Downton Abbey' (nu te zien op BBC First), 'Poldark' (Netflix), 'Victoria', 'The Crown' (Netflix) en uiteraard alle Jane Austen-verfilmingen (waaronder 'Sense and Sensibility', 'Pride and Prejudice', 'Emma' en 'Sanditon', ook al te zien op BBC First). 'Pride and Prejudice' is verschillende keren verfilmd. De bekendste versie uit 2005, met Keira Knightley en Matthew Macfadyen in de hoofdrol, is momenteel ook te zien op Netflix.

Belijk ook:
Historische actieseries om te zien op Netflix !
Deze films hebben genoeg aan één locatie
Koninklijke series: niet altijd even historisch correct

Too Hot to Handle

Van social distancing gesproken: de nieuwe Netflix-hype 'Too Hot to Handle' geeft boetes aan singles die de verleiding niet kunnen weerstaan. Het opzet van deze realityreeks is even stout als simpel: 10 aantrekkelijke singles worden op een exotisch eiland gedropt, waar ze een prijzenpot van 100.000 dollar (ruim 92.000 euro) kunnen binnenrijven. De enige voorwaarde is dat er van intiem fysiek contact geen sprake mag zijn.

Wie toch over de schreef gaat, zal het geweten hebben. Want wie betrapt worden op zoenen, seks of zelfbevrediging krijgt een zware 'seksboete' en ziet zo meteen een hoop geld verdwijnen uit de pot. Op een kus staat bijna 3.000 euro boete, orale seks kost je ruim 5.500 euro, en voor een stomende vrijpartij zal je liefst 18.450 euro moeten neertellen. Een corona-boete van 250 euro is er niks tegen. Of deze monsterboetes ook de social distancing kunnen garanderen bij de schaars geklede en vaak door alcohol benevelde hotties in een exotische setting, is nog maar zeer de vraag. Wat primeert, geld of seks? Zeker kijken dus. Wij hebben er alvast een nieuwe guilty pleasure bij.

Kies nu voor Netflix als tv-bonus in je Tuttimus of Familus pack van Proximus TV!