De strafste films van de gebroeders Coen

Films | Sinds hun debuut in 1984 leveren Joel en Ethan Coen met de regelmaat van de klok een pareltje af. Het filmmakersduo staat vooral bekend om hun postmoderne misdaadkomedies en neo noir-films. Met de vederlichte komedie Hail Caesar!, die momenteel in de zalen loopt, brengen ze een eresaluut aan het Hollywood van weleer, vergezeld door een absolute wereldcast. We kijken terug op de must-sees van de broertjes Coen.

Door Pickx

Gepubliceerd op 02.03.16

6min

Sinds hun debuut in 1984 leveren Joel en Ethan Coen met de regelmaat van de klok een pareltje af. Het filmmakersduo staat vooral bekend om hun postmoderne misdaadkomedies en neo noir-films. Met de vederlichte komedie Hail Caesar!, die momenteel in de zalen loopt, brengen ze een eresaluut aan het Hollywood van weleer, vergezeld door een absolute wereldcast. We kijken terug op de must-sees van de broertjes Coen.

Raising Arizona

Drie jaar na hun debuutfilm Blood Simple brachten de talentvolle broers Raising Arizona uit, met Nicolas Cage en Holly Hunter in de hoofdrollen. De misdaadkomedie was een groot succes bij critici en publiek en zorgde ervoor dat Joel en Ethan een vaste fanbasis kregen.

Kruimeldief Herbert McDunnough trouwt met voormalig agente Edwina 'Ed' McDunnough. Ze willen graag een kind, alleen blijkt zij onvruchtbaar te zijn. Daarom ontvoeren ze één van de vijf baby's van meubelmagnaat Nathan Arizona (Trey Wilson). Er treden onverwachte complicaties op wanneer McDunnoughs ontsnapte gevangenismaten Gale (John Goodman) en Evelle Snoats (William Forsythe) langskomen.

Barton Fink

Triomf voor de gebroeders Coen op het filmfestival van Cannes in 1991. Voor Barton Fink wonnen ze de Gouden Palm, terwijl Joel uitgeroepen werd als beste regisseur en hoofdrolspeler John Turturro de prijs kreeg voor beste acteur. De film werd ook drie keer genomineerd voor de Oscars. De broers broeden ondertussen op een sequel voor Barton Fink.

New York, 1941. Barton Fink is een geëngageerde toneelschrijver. Na een paar kleine successen laat hij zich door zijn agent verleiden om naar Hollywood te verhuizen en daar filmscripts te gaan schrijven voor Capitol Pictures. Fink hoopt dat hij met zijn scripts het volk kan verheffen, maar zijn eerste contact met Capitol-baas Jack Lipnick (Michael Lerner) is een koude douche: hij moet een scenario schrijven voor een worstelfilm. Fink loopt tegen een gigantisch writer's block aan en krijgt geen zin op papier. Hij probeert inspiratie op te doen bij zijn buur, handelsreiziger Charlie Meadows (John Goodman) en zoekt ook soelaas bij de bekende schrijver WP Mayhew (John Mahoney) en diens liefje Audrey (Judy Davis). Maar het brengt allemaal geen soelaas en een reeks vreemde gebeurtenissen leidt Bartion Fink nog verder weg van zijn opdracht.

Fargo

Na de commerciële flop The Hudsucker Proxy (1994) was er opnieuw groot succes in 1996 met Fargo. De film werd genomineerd voor zeven Oscars, waaronder die voor beste film en beste regisseur. Uiteindelijk ging hoofdrolspeelster Frances McDormand (de vrouw van Joel) lopen met de Oscar voor beste actrice en wonnen de broers voor beste originele script. De film vormde de inspiratie van de gelijknamige serie, te zien op Netflix, waarvan de broers de producers zijn.

De autoverkoper Jerry Lundegaard (William H. Macy) kijkt aan tegen een enorme schuldenberg. Hij besluit zijn echtgenote te laten ontvoeren en zijn rijke schoonvader te laten opdraaien voor het losgeld. Maar de ontvoerders Carl (Steve Buscemi) en Gaear (Peter Stormare) zijn stuntelige amateurs die Jerry al snel in de problemen brengen. De ontvoering verloopt allerminst van een leien dakje en bovendien vermoorden de kidnappers een agent en twee onschuldige ooggetuigen tijdens een routinecontrole.

The Big Lebowski

In 1998 volgde de misdaadkomedie The Big Lebowski, die al gauw een cultstatus bereikte, ook al riep hij bij de critici gemengde reacties op. De broertjes werkten voor deze film opnieuw samen met John Goodman en Steve Buscemi. Voor het personage van the dude lieten ze zich trouwens inspireren door Jeff Dowd, een indieproducer die ze leerden kennen in het begin van hun carrière.

Jeffrey Lebowski (Jeff Bridges) - door zijn vrienden the dude genoemd - is de meest lamme persoon, die je je kan voorstellen. En hij heeft nog pech ook. Per naamsvergissing wordt zijn apartement binnengedrongen en wordt er met hem afgerekend. Bovendien wordt er over zijn dierbare vloerkleed geplast door één van de idiote criminelen. Hij besluit bij de rijke naamgenoot Big Lebowski (David Huddleston) langs te gaan om de schade te verhalen. Daar ontmoet hij ook Bunny (Tara Reid), welke later diezelfde week blijkt gekidnapt te worden. The dude zal het losgeld voor de dochter van die rijke stinkerd afgeven. Hierbij schakelt hij de hulp in van zijn weinig intelligente bowlingvrienden Walter Sobchak (John Goodman), een ex-militair van Viëtnam, en Donny (Steve Buscemi). Alles dreigt verkeert te lopen.

Oh Brother, Where Art Thou?

Oh Brother, Where Art Thou? (2000) is een vrije bewerking van de Odyssee die zich afspeelt in de Mississippi tijdens de Grote Depressie. Uit de klassieker wordt vrij geciteerd door hoofdrolspelers George Clooney, Tim Blake Nelson en John Turturro. Met zijn komische plots, dubbelzinnige verwijzingen en originele dialogen bereikte ook deze film een cultstatus. De broers Coen kregen een Oscarnominatie voor best bewerkte script voor de film.

Mississippi, jaren dertig. Drie gevangenen slagen erin te ontsnappen tijdens de dwangarbeid. Ze willen de buit van een bankoverval ophalen. Het geld ligt evenwel verstopt in een huis dat binnenkort onder water zal staan door de aanleg van een stuwdam. De drie zullen zich moeten reppen, maar onderweg krijgen ze te maken met tal van tegenslagen en ontmoetingen met vreemde vogels.

The Man Who Wasn’t There

Een jaar later al kwam de film noir The Man Who Wasn’t There. Joel won voor deze zwart-wit film zijn derde prijs voor beste regisseur op het filmfestival van Cannes.

Santa Rosa, California, in de zomer van 1946. Ed Crane (Billy Bob Thornton) werkt als kapper in het salon van zijn schoonbroer. Het leven lijkt hem niet bepaald te verwennen en zijn huwelijk is al helemaal geen succes. Zijn echtgenote Doris (Frances McDormand) is verslaafd aan de drank en heeft een buitenechtelijke affaire met Big Dave (James Gandolfini), de welgestelde eigenaar van een warenhuis. Ed lijkt te berusten in zijn lusteloze leventje, tot hij op een dag Creighton Tolliver (Jon Polito) ontmoet, een louche zakenman die samen met hem in de droogkuisbusiness wil stappen. Enige voorwaarde is dat hij 10.000 dollar ophoest. Ed ziet in het voorstel een mogelijkheid om zijn bekrompen leventje een nieuwe impuls te geven. Om aan het geld te geraken, besluit hij de rijke minnaar van zijn vrouw te chanteren. Maar voor hij het weet, wordt hij meegesleurd in een maalstroom van intriges, bedrog en moord...

Intolerable Cruelty

De romantische komedie Intolerable Cruelty (2003) was de eerste film van de gebroeders Coen waarvoor ze niet zelf het originele script hebben geschreven. In deze film werkten ze opnieuw samen met George Clooney.

Miles Massey, een prominent advocaat uit Los Angeles gespecialiseerd in echtscheidingen, heeft alles voor elkaar. Maar ondanks zijn indrukwekkende klantenbestand, zijn formidabel aantal gewonnen zaken, het respect van zijn collega's en een eigen waterdicht contract, staat hij nu op een belangrijk punt in zijn leven. Hij is dringend toe aan een nieuwe uitdaging. En die krijgt hij in de gedaante van Marylin Rexroth (Catherine Zeta Jones). Marilyn is de bijna ex-vrouw van zijn rijke klant Rex Rexroth, een gefortuneerde vastgoedontwikkelaar. Met de hulp van de gedreven privé-detective Gus Petch (Cedric Antonio Kyles), is Marylin erin geslaagd om Rex vast te zetten. Ze kijkt al verlangend uit naar haar financiële onafhankelijkheid. Maar daar lijkt Miles een stokje voor te steken. Marylin blijft niet zomaar bij te pakken zitten, haar wraak zal zoet zijn.

No Country for Old Men

Hun grootste succes tot nu toe behaalden de Coen broers met No Country for Old Men, een fatalistisch en erg gewelddadige thriller. De film werd gebaseerd op de gelijknamige roman van Cormac McCarthy en kreeg acht Oscarnominaties achter zijn naam. Uiteindelijk won No Country for Old Men er vier: voor beste film, beste mannelijke hoofdrol (Javier Bardem), beste regie en beste bewerkte scenario. Opvallend is dat de film slechts gemaakt werd met een budget van 25 miljoen dollar en in totaal 171 miljoen dollar opbracht.

Tijdens een jachtpartijtje treft de Texaanse arbeider Llewelyn Moss (Josh Brolin) een waar bloedbad aan, het resultaat van een misgelopen drugsdeal. In plaats van de politie te verwittigen gaat Llewelyn zelf aan de haal met de buit van twee miljoen dollar. Hij wordt op de hielen gezeten door huurmoordenaar Anton Chigurh (Bardem), die de opdracht heeft gekregen het geld en de dief op te sporen. Chigurh spaart kosten noch moeite om Llewelyn te pakken te krijgen, en laat daarbij een spoor van dood en vernieling achter. Toch slaagt Llewelyn erin om de huurmoordenaar een stap voor te blijven tijdens zijn helse vlucht die hem zelfs tot over de landgrenzen brengt. Ondertussen probeert sherrif Ed Tom Bell (Tommy Lee Jones) een greep te krijgen op het onderzoek, ook al staat hij machteloos tegenover het geweld dat steeds grotere proporties aanneemt.

Burn After Reading

Een pak luchtiger ging het er aan toe in de misdaadkomedie Burn After Reading, waarin Joel opnieuw samenwerkte met zijn echtgenote Frances McDormand. De film was de opening van het filmfestival van Venetië in 2008.

Osbourne Cox (John Malkovich), een CIA-agent die gespecialiseerd is in de Balkan, wordt ontslagen en begint te schrijven aan zijn memoires. Zijn vrouw wil van hem scheiden en wil dat haar minnaar Harry (George Clooney), een flirtende agent op het Ministerie van Buitenlandse Zaken, zijn vrouw ook verlaat. In het Georgetown fitness centrum valt de diskette met de memoires van Cox uit zijn sporttas. Twee werknemers, Linda (McDormand) en Chad (Brad Pitt), vinden de diskette en proberen er munt uit te slaan. Linda wil geld voor een plastische chirurgie en Chad is gewoon een goedaardige sul die wordt meegezogen in Linda's plan. Wanneer Osbourne weigert de diskette terug te kopen, trekt het duo naar de Russische ambassade. Om de deal nog wat lucratiever te maken, willen ze meer sappige geheimen van Osbourne lospeuteren. Uiteindelijk leiden alle wegen naar het huis van Osbourne Cox.

True Grit

In 2010 maakten de gebroeders Coen de western terug hip met True Grit, een remake van de gelijknamige western uit 1969. De film was de opener van het filmfestival in Berlijn en werd genomineerd voor maar liefst tien Oscars, al kon het geen enkele binnenhalen.

De veertienjarige Mattie Ross (Hailee Steinfeld) is geen katje om zonder handschoenen aan te pakken. Nadat haar vader werd vermoord door Tom Chaney (Josh Brolin), zint ze op wraak. Ze roept de hulp in van de schietgrage US Marshall Rooster Cogburn (Jeff Bridges), die ondanks zijn bezwaren toegeeft. Ze gaan samen op pad. Intussen is ook Ranger LaBoeuf (Matt Damon) op zoek naar de beruchte moordenaar, maar dan voor een andere misdaad. Hun paden kruisen elkaar, maar de mannen willen absoluut niet met elkaar samenwerken.

Inside Llewyn Davis

De volgende hit uit de Coen-cataloog kwam er in 2013 met de pijnlijk grappige sixtiessatire Inside Llewyn Davis. De film, met alweer enkele heerlijke personages en dialogen, won de juryprijs op het filmfestival van Cannes en werd twee keer genomineerd voor de Oscars. Met rollen voor opnieuw John Goodman, maar ook Carey Mulligan, Justin Timberlake en Garrett Hedlund.

In het begin van de jaren zestig struint folkzanger Llewyn Davis (Oscar Isaac) door New York. Hij hoopt het te maken in de muziekwereld. Maar de weg naar roem is bezaaid met obstakels, waaronder enkele van eigen makelij. Llewyn droomt van een auditie bij de legendarische manager Bud Grossman (F. Murray Abraham) en begeeft zich hartje winter naar Chicago. Onderweg ontmoet hij een rosse zwerfkater, zijn zwangere en opvliegende ex-vriendin Jean en twee jazzmuzikanten.