De grootste verleidsters uit de geschiedenis

Zij verleidden de rijkste, bekendste en machtigste mannen op aarde. Ze waren niet per se mooi, maar ze hadden allen genoeg charme en intelligentie en wisten hoe om te gaan met de mannen van hun tijd.  
Deze vrouwen, ambitieus, vol wellust of simpelweg feministen avant la lèttre schreven geschiedenis door zich ongegeneerd te gedragen en te genieten van hun vermogen.
Tussen Cleopatra en Madame Claude vinden we Catharina de Grote en haar erotisch kabinet, Mata Hari met haar verleidelijke spionagetechnieken en zelfs de beroemde sierlijke dames van de Belle Epoque ...
Ontdek de verhalen van de grootste verleidsters….

Roddels uit die tijd beweren dat ze zelfs tot in haar bed toe slaven nestelde. De filmwereld stelde deze ‘femme fatale’ als betoverend, verleidelijk en ongelofelijk mooi voor door haar eigenschappen van Liz Taylor tot Monica Bellucci toe te kennen.
Ook al hadden ze geen authentieke portretten van de laatste koningin van Egypte, in werkelijkheid zijn de historici het erover eens dat Cleopatra - door haar dikke neus, spits kenmerkend gezicht, brede mond - niet zo mooi was.

Maar ze wordt ook beschreven als een intelligente, levendige en meertalige vrouw in bezit van andere troeven dan schoonheid, die zij zowel in de liefde als in de politiek naar voren bracht.
Als charmant sensueel charismatisch verleidster verleidde ze Julius Caesar toen ze 22 jaar oud was en zeven jaar later deed ze hetzelfde met diens opvolger Marcus Antonius.
Deze verbintenis met elk van deze twee grote heersers van Rome leverde haar vier kinderen en vele gunsten voor het koninkrijk op.

De jonge Messalina (25-48 n. Chr), achterkleindochter van Marcus Antonius en derde vrouw van de Romeinse keizer Claudius , werd omgedoopt tot "de keizerlijke hoer."
De als tiranniek en opdringerig beschreven vrouw had een buitensporige seksuele appetijt, ze verkocht regelmatig haar lichaam in de bordelen van Rome’s meest beruchte wijk Subura, waar de prostituees van lager hun diensten aanboden.
Ook vertelde men dat zij een deel van haar paleis ombouwde tot een plaats van losbandigheid, waar bijeenkomsten van elk type en elke configuratie werden toegestaan.

Messalina aarzelde evenmin om vrouwen en minnaressen van haar minnaars en alle anderen die haar plannen dwarsboomden te doden of uit Rome te verbannen.
De keizerin werd uiteindelijk geëxecuteerd toen ze met een van haar favorieten trouwde, zonder dit aan haar eerste man, die zich tot dan toe redelijk verzoenend opstelde, te vertellen .

De in Duitsland geboren Catharina de Grote (1762-1796) kwam op haar 34ste op de troon van het Russische Rijk nadat haar man, keizer Peter III, tijdens een staatsgreep werd vermoord.
Catharina II, beschermvrouw van Kunst en Letteren in het meest praalzieke tijdperk uit de Russische geschiedenis,  was vooral bekend om haar vele veroveringen.
Ze was niet verlegen toe te geven dat ze mannen gebruikte voor alle doeleinden (Grigori Orlov had geholpen haar man af te zetten), maar bezondigde zich door haar mannelijke topfavorieten op sleutelposten te plaatsen

Een ongewoon verhaal zegt dat ze zich in haar paleis in Tsarskoje Selo in de buurt van St. Petersburg  in een geheime erotische kamer terugtrok.
Volgens getuigenissen uit die tijd vulde ze deze kamer met schilderijen en beeldhouwwerken en ondeugende speeltjes zoals reuzendildo's.
Catharina de Grote werd getroffen door een hartaanval maar roddels beweerden dat ze stierf door zich aan een olifant te offeren.

Haar ouders namen het niet al te nauw met de echtelijke trouw, en Jeanne-Antoinette Poisson (1721-1764) noemde zichzelf al "Koninginnetje" sinds haar tienertijd, toen een waarzegster voorspelde dat ze de ooit de favoriete van de koning zou worden. Ze heeft deze voorspelling steeds voor ogen gehouden, zelfs tijdens haar huwelijk met Charles le Normand d’Etioles.
Zij bezocht aldus regelmatig de ‘high society’ salons, waar ze opviel door haar schoonheid. Men beschreef haar als slank, lang, soepel, elegant en men genoot van haar mooie verschijning. Lodewijk XV ontmoette haar voor het eerst tijdens een jachtpartij. Hij zag haar later weer op een gemaskerd bal, waar ze opzichtig verscheen als Godin van de jacht Diana met halfnaakte borsten. Diezelfde avond belandde ze voor het eerst in het bed van de koning.
1745 was aldus het inwijdingsjaar voor deze 23 jarige schoonheid. Net als in de voorspelling van de waarzegster, benoemde hij haar publiekelijk als zijn favoriete dame, en tot Marquise de Pompadour (met deze tittel bood hij haar het bijhorende domein aan). Hoewel getrouwd, installeerde hij haar in Versailles in zijn privé- appartementen die aansloten op zijn woning. Vervolgens scheidde Jeanne-Antoinette van haar man en werd ze verkozen tot beschermvrouw van de kunst, met het recht om zich te mengen in staatszaken en onbeperkt geld van zijne majesteit te besteden voor de aankoop van grote meesterwerken.
Met ouder worden werd ze meer en meer bezorgd haar status te verliezen als favoriete en zodoende stelde ze alles in het werk om de koning meisjes aan te bieden die ze huisvestte in Versailles. Madame de Pompadour overleed op 42 jarige leeftijd. Ze genoot het voorrecht te sterven in het paleis, wat in feite verboden was voor niet- hovelingen.

Mata Hari’s echte naam was eigenlijk Margaretha Zelle. Ze werd geboren in 1876 in Nederland. Door haar mooie looks en haar van haar Javaanse moeder geërfde donkere huidskleur trok ze snel de aandacht van invloedrijke mannen. Als studente had ze al een relatie met de directeur van de normaalschool in Leiden.

Als charmedanseres nam ze de artiestennaam Mata Hari aan en trad met haar gewaagde oosterse verschijning volledig naakt op in diverse hoofdsteden. Tevens leidde de jonge vrouw een mondain en losbandig leven door het bijwonen van grote feesten waar ze haar rijke minnaars vermaakte en verleidde, vooral toen haar succes in de showbizz begon te dalen.

Zo ontmoette ze het toenmalige hoofd van de Berlijnse politie die haar ervan overtuigde om voor een grote som geld (die zij nooit kreeg) haar charmes te gebruiken om politici, diplomaten en hooggeplaatste Franse militairen af te persen om zo informatie voor Duitsland te ontfutselen.
Na de oorlog ontkende Mata Hari elke betrokkenheid bij de geheime dienst maar werd uiteindelijk toch veroordeeld door de naoorlogse regering en gefusilleerd in Vincennes in 1917. Er wordt gezegd dat ze de blinddoek weigerde en ze een laatste kus naar het vuurpeloton toewierp.

In het Frankrijk van de 19de eeuw leefden deze dames van lichte zeden in weelde dankzij hun rijke Parijse geliefden. In die tijd ging wijdverbreid het gerucht dat de rijke mannen van de hoofdstad naast hun officiële vrouw enkel en alleen voor de show ook een maîtresse onderhielden.

Deze beroemde maîtresses kregen soms veelbetekenende bijnamen.
Cora Pearl, een van Prins Napoleons veroveringen, kreeg de bijnaam "De grote horizontale"of "het dagmenu”. Laura Hayman, de “onschuldige schaamteloze der hertogen”, veroverde niet alleen de hertog van Orleans, maar ook de koning van Griekenland en Louis Weil, de oudoom van Marcel Proust.
Valtesse La Bigne, dochter van een linnenverkoper was een vriendin (en soms meer dan een vriendin) van kunstenaars zoals Gustave Courbet, Eugène Boudin, Manet en Gustave, wat haar de bijnaam "Unie van Schilders" bezorgde.
De schilderijen van deze schone, vereeuwigd door Manet en Henri Gervex, kan men nu bewonderen in het Musee d'Orsay in Parijs en het Metropolitan Museum of Art in New York.

Liane Pougy (1869 - 1950) was geen verleidster als de anderen. Deze mooie danseres van de Folies Bergère verleidde zowel mannen als vrouwen, toonde openlijk haar biseksualiteit en werd zelfs, in 'zedeloos' Parijs’, een icoon van vrouwelijke homoseksualiteit.

Haar grote liefde was de Amerikaanse schrijfster Natalie Barney, die ze op 23 jarige leeftijd ontmoette. Het was liefde op het eerste gezicht: eerst de hartstocht, gevolgd door ‘de leegte’, toen de jonge schrijfster haar begon te misleiden. Liane Pougy, die zelf verschillende boeken schreef, beschreef dit avontuur in haar succesvolle roman "L’Idylle Saphique".

Later werd deze ‘elegante vrouw van lichte zeden’ prinses door te trouwen met Georges Ghika , een prins van Roemeense afkomst, die haar na 16 jaar huwelijk uiteindelijk verliet voor een jongere vrouw. Uiteindelijk bekeerde ze zich tot het kloosterleven, maar eerst liet ze zich nog door vele vrouwen troosten.

De in 1998 verdwenen Jeanne Loviton bracht het hoofd van vele beroemde schrijvers op hol. De als mooie, verfijnde, intelligente, subtiele en met niveau omschreven vrouw telde zowel Jean Giraudoux, Curzio Malaparte, Emile Henriot en Alexis Leger tot haar minaars. Deze advocate en schrijfster, die haar eigen werk onder mannelijk pseudoniem uitbracht (Jean Voilier), was ook de laatste grote liefde van Paul Valery en  minnares van enkele vrouwen waaronder de feministische Yvonne Dornes.

Jeanne Loviton ging vlot over de tongen en werd benijd door haar talrijke rivalen. De vrouw van uitgever Robert Denoël beschuldigde haar openlijk van moord op haar man, die haar had verlaten om met de mooie Jeanne te verhuizen en hertrouwen.  Ook al al kon hij dat laatste niet meer realiseren,  toch maakte hij zijn minnares de belangrijkste aandeelhouder van zijn uitgeverij. Jeanne erfde en beheerde het hele bedrijf.

Al bekenden - volgens sommige bronnen - deze vrouwen, dat ze gedurende een korte periode prostituee waren, voornamelijk leidden ze beroemde netwerken waar niet alleen klanten en habitués maar ook vele rijken en invloedrijke personen deel van uit maakten.
 
Tijdens de jaren 60-70 hield Madame Claude dagelijks haar geheime lijst bij in haar kleine zwarte boekje met daarin ministers van Staat, advocaten en leden van de internationale elite. De namen van alle erbijhorende callgirls noteerde ze eer trouwens ook bij.
De meisjes, die “toevallig” informatie die zij tussen de lakens hadden verzameld doorspeelden aan de inlichtingendiensten, genoten van ettiquette- en cultuurlessen en in vele gevallen ook van plastische chirurgie. Madame Claude, wiens netwerk uiteindelijk ontmanteld werd en dus niet meer actief is, roept nostalgische herrinneringen op bij veel mannen uit hoge kringen, die met een eenvoudig telefoontje beroep konden doen op haar bijzondere diensten.

Twee decennia later was Heidi Fleiss iemand die de vergelijking met Madame Claude kon doorstaan. Haar koosnaampje was " Mevrouw Hollywood ", daar haar meisjes bestemd waren voor de sterren en andere persoonlijkheden van de jet set in Californië.
Net als Madame Claude kwam ze in de gevangenis terecht voor belastingfraude en werd haar verhaal verfilmd en op het witte doek uitgebracht.