De grootste ruziemakers in het rockuniversum

Een muziekgroep is vaak een beetje zoals een nieuw samengesteld gezin: ze hebben leden van verschillende pluimage, met een andere achtergrond en een afwijkende mening. Vaak klikt het, maar niet zelden komt er ruzie van. En die kan soms uit de hand lopen … Wij haalden de vuilste splits van rockbands uit de geschiedenis vanonder het stof.

Zet verschillende bandleden met een drugprobleem en een megalomane zanger samen op een podium, en daar moet wel onheil van komen. In 1987 kenden ze een ongebreideld succes met het album 'Appetite for Destruction', maar drie jaar later moest drummer Steven Adler er de brui aan geven door zijn drugverslaving. Axl Rose gedroeg zich dan weer als een diva en kwam bij zowat elk optreden te laat. Na de ‘Use your Illusion Tour’ in 1993 gingen de bandleden elk huns weegs. Toen de groep werd opgenomen in de Rock ’n Roll Hall of Fame vertikte Rose het om dat feestelijke gebeuren bij te wonen en schold hij zijn ex-leadgitarist Slash uit voor ‘kankergezwel’ en ‘aandachtshoer’.

In 1977 vormden drummer Steward Copeland, guitarist Andy Summers en Gordon ‘Sting’ Sumner – die voordien leraar was – The Police. Amper een jaar later was de band wereldberoemd, maar er was al gauw hommeles: de heer Sumner ontpopte zich als leider en de anderen voelden zich onderdanen. Ondanks het feit dat ze de successen aan elkaar regen werd er meer en gekibbeld. In 1985 ging de band op de fles, vlak na de release van de plaat 'Synchronicity' en de tour die daarmee gepaard ging. Sting ging solo en dat liep behoorlijk goed. In 2007 kwam er een reünie. Aanvankelijk waren Copeland en Summers niet zo wild van het idee, maar toen Sting voorstelde om de inkomsten gelijk te verdelen hapten ze toch toe. In het verleden verdiende de leadzanger namelijk meer dan zijn twee onfortuinlijke collega’s. ‘We hebben niet veel gemeen, omdat we van een andere generatie zijn. Bovendien schreven Andy en Stewart de teksten, en iemand vertellen dat een tekst niet goed is, wekt frustraties op’, lichtte Sting de mogelijke oorzaak van de split toe.

In 1982 nam het succes van The Clash een hoge vlucht met de hit ‘Rock the Kasbah’. Ironisch genoeg werd dat nummer geschreven door drummer Topper Headon, die uit de band gegooid werd wegens een heroïneverslaving. The Clash neemt er vanaf dan genoegen mee om oude hits ten beste te brengen in uitverkochte voetbalstadions, en dat brengt hen een aardige duit op. De bandleden wilden een andere weg op, maar ze konden het niet eens geraken: Mick Jones zwoer bij hiphop, Paul Simonon had een voorliefde voor reggae en Joe Strummer was gehecht aan z’n eerste liefde: punk. Strummer en Jones spraken amper nog met elkaar en na een concert op het US Festival in 1983 verliet die laatste de groep. Het album ‘Cut the Crap’, dat drie jaar later uitkwam, betekende de zwanenzang voor de Britten.

Bij de beste rap-rockgroep van de jaren ’90 liep het ook niet van een leien dakje: ze leverden drie prima albums af en hadden fans over de ganse aardkloot, maar in 2000 hadden ze er genoeg van. Zack de La Rocha en co organiseerden een tournee met de Beastie Boys en Busta Rhymes, maar Beastie Boy Mike D kreeg een fietsongeval en het plan liep af met een sisser. Later kwam het idee om een album met covers uit te brengen. Alles werd opgenomen, maar het hardnekkige gerucht deed de ronde dat De La Rocha er niet veel voor voelde om de plaat uit te brengen. Tijdens de MTV Music Awards van 2000 beklom bassist Tim Commerford een stelling van vijf meter hoog, waarna De La Rocha de zaal woedend verliet. Niet veel later gaf De La Rocha er de brui aan en was het over. In 2007 kwam er een reünie, maar de heren geraken het nog altijd amper eens over de richting die het uit moet met Rage Against the Machine.